Dollhouse finale


Σκέψεις για το τέλος του Dollhouse.


Με τη σειρά να έχει ήδη παραδώσει κάτι σαν το Α-Finale της πέρσι με το 'Epitaph One', οι Whedons & Co. κλήθηκαν να μας πάνε πέρα από το "έξω βρίσκεται η ελπίδα/ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ" μότο που έτσι κι αλλιώς έχει σαν ευαγγέλιο ο Joss. Ήταν ελαφρώς αμήχανο το γεγονός οτι η σειρά έπρεπε να τελειώσει για δεύτερη φορά δίχως να επαναλάβει τον εαυτό της, και για να το κάνει αυτό μας μετέφερε στον μετα-Αποκαλυπτικό κόσμο που τόσες φορές έχουν αποτρέψει οι ήρωες του Jossverse αλλά αυτή τη φορά έγινε πραγματικότητα.

Ας το δούμε σαν δείγμα κι αυτό της ωρίμανσης του δημιουργού Whedon, οτι αυτή τη φορά μας είπε καθαρά πως όλοι οι αγώνες που οι ήρωές του δίνουν τόσα χρόνια μέσα σε τόσες σειρές του, είναι καταδικασμένοι να οδηγήσουν στο αναπόφευκτο. Αυτή τη φορά το Αβέβαιο Αύριο δεν περιορίζεται σε δύσκολους αγώνες απέναντι σε μεγάλους εχθρούς- αυτή τη φορά ο συνεχιζόμενος αγώνας είναι απέναντι στην ίδια την ανθρωπότητα που θα ξυπνήσει από έναν εφιάλτη καταδικασμένη (;) να επαναλάβει.

Δε με συνεπήρε το φινάλε με τον τρόπο που το έχουν κάνει άλλα φινάλε του Whedon canon. Χωρίς να μπορώ να αρνηθώ το οτι ήταν ένα καλό επεισόδιο, θα το τοποθετούσα στα επίπεδα του τέλους της Buffy. Καθόλου συμπτωματικά, και σε εκείνη τη σειρά ο Whedon είχε προηγουμένως παραδώσει ένα απείρως ανώτερο φινάλε ('The Gift', όπως εδώ το 'Epitaph One') προτού πάρει αναπάντεχη παράταση ζωής, δοκιμάσει ένα κάρο παλαβά πράματα, κάνει λίγη ακόμα σπουδαία τηλεόραση, πριν έρθει αντιμέτωπος με τη δυσκολία του να ξανακλείσει μια μυθολογία στην οποία είχε ήδη βάλει μια ιδανική τελεία.

Έτσι το 'Epitaph Two: Return' δεν είχε την ευχέρεια κινήσεων του περσινού guerilla αριστουργήματος, παρά πάτησε σε μια σειρά από γνώριμες τακτικές με δεδομένα ποιοτικά αποτελέσματα αλλά μικροσκοπικό στοιχείο έκπληξης ή ταρακουνήματος του θεατή. Έδωσε όμως την ευκαιρία στην ομάδα του Dollhouse να απεικονίσει το Post-apocalypse: φορτηγά, δερμάτινα, εγκατελειμμένοι δρόμοι, σκλαβοπάζαρα, πειρατές του δρόμου, πόλεις με ονόματα τύπου Neuropolis. Του έδωσαν και κατάλαβε!

Και δεν είναι οτι απουσίαζαν οι αληθινά φανταστικές στιγμές: η επιστροφή του Alpha με τον Alan Tudyk να κλέβει το επεισόδιο, ο Topher να αγγίζει τα χείλη της Summer Glau στην οθόνη, ο θάνατος με σοκαριστικό τρόπο του Paul, όλες οι σκηνές Topher/DeWitt. Και, τελικά, αν χαίρομαι για έναν λόγο που υπήρξε το 'Epitaph Two', είναι ο τρόπος με τον οποίον ολοκλήρωσε το μεγαλειώδες character arc του Topher, από ένα πλάσμα δίχως ίχνος ηθικής σε κάποιον που έχασε τα λογικά του πριν μπορέσει να εξιλεωθεί. Ο Topher βρίσκει θέση δίπλα στη Willon, τον Wesley, τον Mal Reynolds και μερικούς ακόμα Whedon-ικούς ήρωες που μέσα από την αποστομωτική τους εξέλιξη σήκωσαν στις πλάτες τους όλα αυτά που σημαίνει τελικά η ίδια η εκάστοτε σειρά. Και έγινε εδώ (εκτός από mouthpiece του Δημιουργού και άρα σύμβολο του meta-fiction στοιχείου της σειράς) η απόλυτη ενσάρκωση του θεωρήματος του Dollhouse περί του πώς ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε είναι να προσεγγίζουμε το αναπόφευκτο της εξέλιξης με ευθύνη και ηθική.

(Έχει ενδιαφέρον να αντιπαραβάλουμε τελικά το σύνολο του Dollhouse με το Battlestar Galactica για να δούμε πώς μικρές διαφορές στην προσέγγιση του Κακού κάνουν το ένα μια πολυεπίπεδη παραβολή πάνω στη διαχείριση της τεχνολογίας και την ηθική μας ευθύνη απέναντί της, και το άλλο ένα τεχνοφοβικό παραμυθάκι που καλεί τον θεό να μας κάνει ντα που ξεχάσαμε τις παραδόσεις των σπηλαίων, τότε που όλα ήταν καλύτερα και ο ουρανός λαμπερός και καθαρός.)

Εν τέλει δεν ξέρω τι περίμενα από το 'Epitaph Two', νομίζω στο μυαλό μου ως τέλος της σεζόν είχε ήδη καταγραφεί ο θάνατος του Boyd και το flash-forward στο ουσιαστικό series finale, το 'Epitatph One'. Η Επιστροφή δε με απογοήτευσε ούτε με ενθουσίασε. Καταγράφηκε απλώς ως σύμβολο της απίστευτα περίπλοκης και συναρπαστικής περίπτωσης όλου του Dollhouse. Μιας σειράς που μάλλον κανείς εμπλεκόμενος δεν ήταν απόλυτο σίγουρος τι ήταν, και που στις πιο απρόσμενες στιγμές έκανε τα πιο τολμηρά και συγκλονιστικά πράγματα.

Και που, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί άξια προσθήκη στο ενεργητικό εκείνου που παραμένει ο απόλυτος TV auteur. Του Joss Whedon, που ό,τι κι αν ξεκινά ποτέ να κάνει, το μόνο σίγουρο είναι οτι θα δώσει πράγματα που χαιρόμαστε που παρακολουθήσαμε, και που ούτε στιγμή δε σταματά να προκαλεί τον εαυτό του και τους θεατές του, μην αφήνοντας ούτε αυτόν ούτε εμάς να συμβιβαστούμε για όσα μας έχει ήδη προσφέρει.

Πώς το είπε και η Adele στο 'Epitaph One'; "We give give people not so much what they
want, but what they need."


.

10 σχόλια:

  1. Διάβασα σε ένα φόρουμ και πέθανα στα γέλια: "So, Paul got the Anya treatment, huh?" :P

    Δεν ενθουσιάστηκα, αλλά ήταν σαφώς καλύτερο από το απαράδεκτο "The Hollow Men" και τις μαλακίες τύπου "I luv u guyzzzzz!!!1!" του Boyd. Το Epitaph One ήταν το απόλυτο φινάλε για τη σειρά, κρίμα που έπρεπε να γυριστεί και το Δύο. Το ότι ο Paul κατέληξε στο κεφάλι της Echo είναι απολύτως creepy. Φαντάσου να κάθεσαι να συζητάς μαζί της και ξαφνικά να αρχίσει να κοιτάει στο κενό και να χαμογελάει. "Πάλι με τον Paul πηδιέσαι μωρή;"

    Γενικά το Dollhouse θα μου μείνει ως το απόλυτο παράδειγμα σειράς hit or miss. Όταν ήταν καλή, ήταν απίστευτη. Όταν ήταν κακή, ήταν απαράδεκτη. Σα σύνολο, αυτό μένει.

    Sidenote: εντάξει, δεν έχεις άδικο για το BSG, αλλά πριν το φινάλε προηγήθηκαν τέσσερις σεζόν με αρκετά σοβαρά ερωτήματα ως προς την τεχνολογία (μεταξύ άλλων). Απλά η απάντηση που δόθηκε στα ερωτήματα ήταν ηλίθια. Πφφφ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι αυτό με τον Paul στο κεφάλι της Echo νομίζω πάει τον αυνανισμό σε νέα διάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για τη σύγκριση με το φίναλε της Μπάφι θα διαφωνήσω μόνο σε ένα πράγμα. Το μόνο πρόβλημα του φίναλε της Μπάφι είναι ότι χάνει σε σύγκριση με το Gift. Αν δεν υπήρχε το Gift σε όλους θα μας φαίνονταν εξαιρετικό (που είναι). Το Epitaph Two ακόμα και αν δεν είχε την συγκρίση με το One πάλι θα είχε τα προβληματάκια του.

    Βασίκα πέρα από τις επεμβάσεις του FOX και το κόψιμο εντόπιζω το βασικό πρόβλημα του Dollhouse στους 2 βασικούς Echo και Ballard. Αν αυτοί δν ήταν οι πιο αδιάφοροι χαρακτήρες και πιο αδύναμοι ερμηνεύτες του καστ, η σειρά θα μπορούσε να γίνει αριστούργημα ότι παπαριά και να έκαναν τα κουστούμια του FOX βλ. Firefly. Τώρα θα παραμείνει απλά το φτώχο ξαδερφάκι των αλλών τριων αριστουργημάτων του master. not bad at all.

    Let's pray να είναι αλήθεια αυτά που ακούγονται για Whedon και FX για να μην εχούμε πάλι τις ίδιες συζητήσεις "τι θα γινόταν αν..." και στην επόμενη σειρά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τι θελα κ σε διαβαζα ρε φιλε!

    Εχεις δικιο και εισαι αληθινα σκληρος στη συγκριση bsg / dollhouse..

    Αρα λαθος ψηφισα παλι...

    Παντως, για να 'μαι αληθινα σκληρος κ εγω τωρα θα μπορουσε κ αυτο το επεισοδιο να μην υπαρχει...

    και μια απορια.. γιατι το βαζετε πιο χαμηλα απο το firefly το ειδα κ δεν "καταλαβα" πολλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν δεν υπήρχε το Gift σε όλους θα μας φαίνονταν εξαιρετικό (που είναι). Το Epitaph Two ακόμα και αν δεν είχε την συγκρίση με το One πάλι θα είχε τα προβληματάκια του.

    Take it from an absolute Buffy fan: το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το Chosen. Ακόμη και αν αποφύγουμε τη σύγκριση με το φανταστικό The Gift, οι τρύπες του Chosen είναι τόσο μεγάλες που χωράει πέος φάλαινας μέσα. Βασίζεται αφάνταστα στο shock value των τελευταίων δέκα λεπτών, αγνοώντας βασικά ερωτήματα όπως: γιατί δεν κάνανε το ξόρκι προτού ανοίξουν την πύλη; γιατί τα βαμπιράκια στο υπόγειο είναι περίπου, oh, 15.000 φορές λιγότερο δυνατά από το πρώτο που βγήκε; γιατί δεν έκανε η Willow ένα ωραιότατο sunshine spell; αφού ήταν πρωί έξω, ποιος ο λόγος να καλύπτουν τις εξόδους οι Scoobies έτσι ώστε να μην την κάνουν τα Ubervamps;

    Έχουν δοθεί διάφορες απαντήσεις κατόπιν εορτής (τα ubervamps θα το σκάγανε υπόγεια, το πρώτο βαμπίρ ήταν 'ολοκληρωμένο' ενώ τα υπόλοιπα όχι, κτλ.), αλλά the fact remains: και το Chosen είχε τα προβληματάκια του. Αγαπώ την 6η σεζόν παρά τα μειονεκτήματά της (*ahem*Spike) και εκτιμώ την 7η παρόλο που θα ήταν καλύτερο να μην είχε υπάρξει ποτέ (το απόλυτο λάθος να μετατρέψουν τη σειρά από character-driven σε plot-driven), αλλά παραδέχομαι ότι το Chosen, και οι 2 τελευταίες σεζόν γενικά, μειώνουν αρκετά την εικόνα της Buffy ως σύνολο. Αν είχε τελειώσει με το The Gift, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν καταπληκτική από την αρχή μέχρι το τέλος και το φινάλε της θα ήταν εκεί ψηλά μαζί με του Six Feet Under.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Noel, όταν μιλούσα για προβλήματα του Epitaph Two δν εννοούσα προβλήματα πλόκης, σεναριακές τρύπες κτλ αλλά την αίσθηση που σου αφήνει το φίναλε συναισθηματικά. Ήταν πολύ "λίγο". Άντιθετα στο Chosen που αντίστοιχα δν με ένοιαξαν οι ανάκολουθιες στην πλόκη (γίατι δεν έκανε το spell η Willow κτλ) στο τελευταίο πλάνο σου άφηνει ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης. Αισιόδοξο χωρίς να είναι απόλυτα happy και με μια δόση ambiguity που προσωπικά με κέρδισε. Δεν είναι Gift αλλά στέκεται μια χαρά ως φινάλε.

    Για την 7η σεζόν σύμφωνω αλλά για την 6η διαφωνώ οριζοντίως, πλαγίως και καθέτως, εδώσε πολλά στη σείρα. Αλλά ας μην το αναλύσουμε γτ θα τιγκάρει το θέμα στο σποιλερ και θα κάψουμε κόσμο που δεν έχει δει Buffy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. In that case, συμφωνώ. Εξάλλου, όπως είπα, αγαπώ την 6η σεζόν Buffy. Αποφεύγοντας τα σπόιλερ, συμφωνώ πως προσέφερε πολλά στην εξέλιξη των χαρακτήρων (αν και σε πολλούς δεν άρεσε ότι όλοι οι ήρωες "μεγάλωσαν" απότομα, εγώ το θεωρώ αναπόφευκτο, με την καλή έννοια). Παρ' όλα αυτά, θα ήμουν αρκετά πιο χαρούμενος αν η σειρά είχε τελειώσει στην 5η. Η 6η είναι το ίδιο που είπα και για το Dollhouse: μια σεζόν hit or miss. Τα καλά επεισόδια (Once More With Feeling, Tabula Rasa, Normal Again, Entropy κτλ.) είναι καταπληκτικά και τα κακά (Wrecked, Gone, All The Way, Two To Go κτλ.) απαράδεκτα. Επίσης (και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερά μου προβλήματα με τη σεζόν), η μεταφορά (Willow's arc) που σκέφτηκαν για όλη τη σεζόν ήταν τόσο blantant και in your face που κάνει τα επεισόδια του Grey's Anatomy να θυμίζουν David Lynch. Η 7η από την άλλη, αν εξαιρέσεις τα επεισόδια πριν την εμφάνιση των potentials και τα Conversations with Dead People, Storyteller κι ίσως κάνα-δυο ακόμα που δε μου έρχονται τώρα, είναι απαίσια.

    Σόρρυ, δε μπόρεσα να συγκρατηθώ. Λατρεύω να συζητάω για Buffy. :P

    Y.Γ. Ένα ακόμη καλό, αν είχε τελειώσει η σειρά στην 5η, θα ήταν ότι θα γλιτώναμε τα atrocious season 8 comics. :|

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poso xazos prepei na einai o Amerikanikos laos??? Gia ti kati pou den katalavaineis apo to prwto epeisodio prepei na kovete??? Giati prepei mono na epikratoun seires typou CSI???? Kai dimiourgoi opws o Whedon na mhn mporoun na poun mia prototyph istoria opws 8eloun??? To Dollhouse 8a mporouse pragmatika na eixe anapthx8ei me poly omorfo tropo... Na ginei mia apo tis seires fainomeno.... Mporei kapoios na mou pei ti ftaiei???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σ' αυτήν την περίπτωση Μάνο, φταίει κι ο ίδιος ο Whedon, που έχοντας ήδη κακές εμπειρίες με το FOX, ξαναπήγε σειρά του εκεί. Και μη μου πει κανένας ότι αν πρότεινε το Dollhouse στο Sci-Fi θα το απέρριπταν. Ελπίζω να ισχύει αυτό που ακούγεται για FX (το οποίο αγαπάω υπερβολικά) και να θυσιάσει μερικά φράγκα ο Joss για ελευθερία κινήσεων.

    Anw, μου άρεσε υπερβολικά το φινάλε, αλλά καλά τα λέει ο Tyler, όσο κι αν θέλω να με πείσω για το αντίθετο, ούτε άψογο ήταν ούτε και καλύτερο από το E1.

    PS. Tyler, περιμένουμε το top20/50/100 σου για τα 00s. :P Μη μας αγχώνεις άλλο. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Sorry, μισό, τα πρώτα επεισόδια του Dollhouse δεν ήταν μαλακιάρες?

    Εγω ο άμοιρος είχα ξενερώσει τη ζωή μου, σταμάτησα να το βλέπω και όταν είδα μετά epitaph one και τα επεισόδια της δεύτερης σεζόν, νόμιζα οτι βλέπω άλλη σειρά!

    Πάλι χατίρια για το Fox έκανε θα μου πείς, για να την κάνει λίγο πιο βατή στα αρχικά στάδια, αλλά πω θεέ μου, πόση ανουσιότητα είχαν μαζεμένη εκείνα τα 4-5 πρώτα επεισόδια? ΠΟΣΗ???


    Αναμένω στο ακουστικά με αγωνία για ότι κάνει ο Whedon. Αμα κλείσει με FX περιμένω παπάδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή