Doctor Who: The Beast Below


To δεύτερο επεισόδιο της εποχής Moffat, αν και καλό, δεν είχε τα πυροτεχνήματα που μας κάνουν πάντα να θυμόμαστε με θαυμασμό και νοσταλγία τις ιστορίες του μεγάλου Σκοτσέζου. Μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο.


Η Smilers ήταν τρομακτικές φιγούρες αλλά δεν έκαναν τίποτα. Η Liz Ten ήταν ωραίος χαρακτήρας με ιντριγκαδόρικο concept, αλλά ήταν πασιφανές πως ήταν πίσω από όλα χωρίς να το ξέρει. Γενικά ένιωθα παρακολουθώντας το επεισόδιο πως μου άρεσαν όλα τα επιμέρους στοιχεία αλλά του έλειπε κάτι βασικά ώστε να έρθουν να δέσουν.

Η στιγμή που η Amy Pond ανοίγει το μυαλό της, αληθινά κοιτάει γύρω της όπως ο Doctor της έλεγε από το προηγούμενο επεισόδιο, συνδέει όλα τα στοιχεία και φτάνει στο συμπέρασμα της αληθινά υπέροχης ανατροπής, ήταν η στιγμή ακριβώς που περίμενα. Ομολογώ ότι βρήκα αυτή την ιστορία απείρως πιο συγκινητική και ανθρώπινη από αυτό που έμοιαζε να είναι, δηλαδή ένα ακόμα impossible μελοδραματικό δίλημμα από αυτά που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στην προηγούμενη εποχή της σειράς.

Και σημαντικότερα, διατήρησε την υπέροχη θεματική που μοιάζει να αναπτύσσει ο Moffat για τον δικό του Doctor Who, και για την οποία μιλήσαμε μετά το πρώτο επεισόδιο, δηλαδή του τέρατος που κρύβεται κάτω από το κρεβάτι σου όχι για να σε φάει, αλλά για να σε βοηθήσει αν είσαι αρκετά γενναίος ώστε να το αγκαλιάσεις. Πώς το είπε η Amy στην αφήγησή της στο τέλος του επεισοδίου;

In bed above, we're deep asleep
While greater love lies further deep
This dream must end, this world must know
We all depend on the beast below

Αυτό, ναι.

Στην ίδια λογική, μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε η αναλογία του Doctor με τη φάλαινα ως τελευταίοι του είδους τους, όχι σαν αφορμή για να το ρίξουμε πάλι στον κοσμικό emo μελοδραματισμό, αλλά σαν αφορμή ανείπωτης χαράς. Είναι κι οι δύο ό,τι έχει απομείνει από το είδος τους, άρα φυσιολογικά (αν το σκεφτείς λίγο) αδυνατούν να αγνοήσουν τη δυστυχία των παιδιών και κάνουν ό,τι μπορούν για να τους φέρουν ξανά το χαμόγελο. Δεν το περίμενα, αλλά ο Moffat αποδεικνύεται εξαιρετικός παραμυθάς, και όχι μόνο για ενήλικες. Ξεκίνησε το πρώτο του επεισόδιο από την οπτική μιας μικρής που αποκτά έναν imaginary friend και στήνει το δεύτερο πάνω στη δύναμη της παιδικής στεναχώριας.

Και μιλώντας για την Amy Pond, χάρηκα που έκανε κάτι αξιοσημείωτο μέσα στη δράση, ότι actually έκανε τη διαφορά δηλαδή. Όχι ότι δε μου άρεσε ήδη. Είναι τα μάτια μας στην ιστορία, εκφράζει απόλυτα το mission statement με τις λιγοστές αυτές λέξεις "Είμαι η Amy Pond και όταν ήμουν 7 χρονών απέκτησα έναν imaginary friend," χώνεται παντού χωρίς να το πολυκουράζει το θέμα, και δίνει πάντα μια αίσθηση έκπληξης και ανακάλυψης σε ό,τι κάνει. Αλλά εδώ πήρε επιλογές, πήγε κόντρα στον Doctor. Όχι μόνο στο τέλος, αλλά και νωρίτερα.


Αναφέρομαι στη σκηνή της επιλογής, η οποία ουσιαστικά και μας έβαλε στο παιχνίδι του επεισοδίου, και όπου με κοφτό μοντάζ είδαμε τα πράγματα όπως η Amy. Πατάει forget, κατευθείαν το βιντεάκι που έγραψε για να προειδοποιήσει και να προστατέψει τον Doctor, σύγχυση, πανικός, τρέξιμο, αβεβαιότητα. Well done. Και είχε ως αποτέλεσμα την πρώτη ματιά μας στον θυμωμένο Eleven, που δεν ξέρω πώς να το πω αναλυτικότερα, αλλά απλά το έχει. Ο Matt Smith
το έχει.

Μερικά ακόμα σχόλια:

1. Ο Moffat δεν παρεκκλίνει από τη δομή της σεζόν που ακολουθούσε και ο Davies. (Και την οποία χωρίς αμφιβολία θα γουστάρει και το BBC.) Ξεκινάμε με επεισόδιο στο παρόν, γνωρίζουμε τη νέα companion, τα σόγια, τους γκόμενους κτλ, μετά πάμε στο βαθύ μέλλον, μετά ακολουθεί γνωριμία με ιστορική φιγούρα. Ο Moffat βέβαια θα έχει μετά Weeping Angels και River Song εκεί που ο Davies είχε άλλοτε τους Slitheens και τη χειρότερη Dalek ιστορία που έχει κάνει ποτέ η σειρά, οπότε δε διαμαρτύρομαι. Απλά θα το έβρισκα ενδιαφέρον κάποια σεζόν απλά να μην ακολουθήσει καθόλου μα καθόλου την πεπατημένη. Δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

2. Δεν είμαι καθόλου fan του σαχλού cliffhanger με τον Churchill. Το βρήκα αχρείαστο και μου θύμισε σειρές τύπου Time Tunnel. Να μην επαναληφθεί, τα επεισόδια μια χαρά μας κρατάνε από βδομάδα σε βδομάδα κι όπως είναι από μόνα τους.

3. Μου άρεσε όμως το άνοιγμα. Δεν εννοώ το cold open (που κι αυτό γαμάτο ήταν) αλλά την αφήγηση της Amy πάνω από το πλάνο με αυτήν καθώς κυλάει απαλά στο διάστημα. Κι από κάτω είναι η Αγγλία πάνω στη φάλαινα. Τι όμορφα πράγματα. Και ας μην προσπερνάμε το γεγονός ότι η Amy έβγαλε την περιπέτεια φορώντας τη νυχτικιά της. Τη νυχτικιά της! Λίγο από ποίηση, λίγο από όνειρο, et voila.

4. Πότε παντρεύεσαι; "Α long time ago, tomorrow morning." Amazing.

5. Πού θα βάζαμε τους Smilers στη λίστα με τα τέρατα του Moffat; Σκέφτομαι τελευταία θέση, εξάλλου ήταν από τα είδη επεισοδίων όπου ο αληθινός κακός είναι ο Άνθρωπος.

6. Όπως και νά'χει όμως, ο Moffat συνεχίζει να δημιουργεί. Να αρνείται να ανακυκλώσει αραχνιασμένα και πολυχρησιμοποιημένα concepts, και απλά να δημιουργεί ασταμάτητα δικές του ιδέες. Δηλαδή το ένα πράγμα που, όσο και αν εκτιμάς τον RTD, δε μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι στην εποχή του αποτελούσε πληγή. Αργά ή γρήγορα βέβαια είναι φαντάζομαι αναπόφευκτο πως θα δούμε τον Moffat να γράφει και μια ιστορία με τους Daleks, και θα γαμάει κιόλας, αλλά ως τότε απλά τον θαυμάζουμε καθώς κάνει τη συλλογή ιδεών του Doctor Who πλουσιότερη.


.

32 σχόλια:

  1. San deutero episode ligo polu sumfwnw.

    Mou aresei pou diatirei to skoteino paramuthi ufos, to deutero viewing twn titlwn me enthousiase as well (keraunoi na xtupane to TARDIS) alla, an xrisimopoiisei triti fora to "Basically... [word]" o 11os Doctor tha einai o Stathis Psaltis.
    (Vasika... Kalispera sas)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Oh, oh an another thing.

    Kala to TARDIS, eprepe kai to sonic screwdriver na ginei megalutero? Damn thing looks like a less fortunate lightsaber.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πράγματι, είχε πολλά υλικά, αλλά έλειπε η ζύμη από κάτω. Τεσπά.
    Από ό,τι κατάλαβα, στο επόμενο επεισόδιο θα έχουμε Daleks, οπότε θα δούμε πώς θα τα πάει ο Moffat.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ φίλε , θα άκουγα με ενδιαφέρον την εξήγηση γιατί θεωρείς ότι ο άνθρωπος που ανέστηστε το επι δεκαετίες ψόφιο Franchise αποτελεί πληγή...

    Ισως θυμάσαι από τα (αραιά) σχόλια μου ότι διαβάζω το blog σου απο γεννέσεως του σχεδόν οπότε θέλω να θεωρείς ότι η εκτίμηση μου στην δουλειά σου είναι ανεξαρτήτου της διαφωνίας μας , αναμφισβήτητη

    Να πω επίσης ότι -μάρτυς μου ο Θεός- προσπαθώ να αγαπήσω τον καινούργιο Who αλλά ....

    Να πω τέλος ότι έχω πάθει κράμπα κάτω σιαγώνος απο το πολύ χασμουρητό σε αυτό το επεισόδιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτή είναι η πιο θετική κριτική
    που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής σε ένα επεισόδιο που προσωπικά λάτρεψα. Ζηλεύω αφάνταστα τα 10χρονα στη Μεγ. Βρετανία που βλέπουν Doctor Who. Doctor can you fix that?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πράγματι ωραίο το τελευταίο δεκάλεπτο, και οι Peter Pan αναφορές με την Amy να κυκλοφορεί με τη ρόμπα σε όλο το επεισόδιο....

    Και ο Matτ Smith τα παέι περίφημα...

    Μου άρεσε ο τρόπος που ξενέρωσε στο τέλος όταν αποδέιχθηκε οτι παραλίγο να κάνει ΧΟΝΤΡΗ μαλακία. Επίσης η Amy μας δείχνει τα δόντια της από νωρίς και τη γουστάρω γι αυτό.

    ΥΓ. Ωραίο και το καινούργιο Fringe, και το Flashforward άρχισε να μοιάζει με σειρά της προκοπής ξαφνικά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μιας και ανοίχτηκε μια μικρή παρένθεση, να πω κι εγώ μια αντίθετη και μια άσχετη παρατήρηση: το FlashForward το έβλεπα απλώς χωρίς να τρελαίνομαι. Μου άρεσε το διπλό μετά τη μεγάλη διακοπή. Δεν μου άρεσαν καθόλου τα δύο επόμενα επεισόδια, όμως, σαν να έγινε μια αρκετά μεγάλη αλλαγή πλεύσης μετά την απόφαση πως ό,τι είδαν δεν είναι υποχρεωτικά μοιραίο, και ανακατανεμήθηκαν οι ρόλοι. Η δε αρουραιοποίηση της λεσβίας μού θύμισε 24 στα κάτω του.

    Αυτό που με ενθουσίασε στα δύο επεισόδιά του μετά από την αντίστοιχη διακοπή, ήταν το Stargate Universe. Τι να πω; Με φτιάχνει η ίντριγκα μεταξύ χαρακτήρων που είναι και καλοί και κακοί, των οποίων οι προθέσεις δεν κατηγοριοποιούνται εύκολα.

    Φίλε azrael, νομίζω πως ο οικοδεσπότης αναγνωρίζει την κοινωνική προσφορά του Davis, απλώς τον θεωρεί ανεπαρκή συγγραφέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αρκετά καλό, συγκινητικό στο τέλος και σαν το flipside του τελευταίου κύκλου Torchwood. Ναι, τα παιδιά πάλι και πόσο καλύτερα αντιμετωπίζει το θέμα ο Moff.

    Οι smilers πράγματι δεν ήταν εκπληκτικοί κακοί αλλά μάλλον αυτό συμβαίνει γιατί σε αυτό το επεισόδιο δεν υπήρχε κανένας απόλυτα κακός. Πολύ γκρίζα τα πράγματα και μόνο η Amy κατάφερε να τα ξεδιαλύνει!

    ΥΓ
    Διέκρινα δυο SW επιρροές και τα πλοκάμια ήταν σαν να βγήκαν από το Half Life

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σε άσχετη συζήτηση, κάποιος χρησιμοποίησε το ρήμα blink, και κάποιος απάντησε με το tagline του επεισοδίου, και τελικά ένας τρίτος λέει πως το επερχόμενο διπλό επεισόδιο με Weeping Angels θα έχει και River Song. Δεν ξέρω πόσο αξιόπιστο είναι, ούτε αν κάποιος από εδώ το είχε ακούσει εκ των προτέρων. Το αναφέρω για το ταυτόχρονο των Αγγέλων και της Ρίβερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Azrael, αν πάντως δεις πιο προσεκτικά τι έγραψα, θα προσέξεις ότι ο όρος πληγή δεν αναφέρεται ως περιγραφή της εποχής του RTD ολόκληρης (προς θεού), αλλά λέω ότι η απουσία πρωτότυπων ιδεών ήταν πληγή για την εποχή αυτή.

    Πέραν του συγκεκριμένου σχολίου πάντως, αυτό που σημειώνει κι ο Τζώτζιου παρακάτω είναι ακριβές. Ως φίλος του sci fi και του Doctor Who βγάζω κι εγώ το καπέλο στον Davies, εξάλλου αυτός ήταν που με σύστησε στον κόσμο του Doctor, το Rose ήταν η εισαγωγή μου. Αλλά, κάτι που άρχισε να φαίνεται έντονα καθώς προχωρούσαμε στις σεζόν, καθαρά ως συγγραφέας ήταν πολύ περιορισμένων εμπνεύσεων και -αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό- υπερβολικά εξαρτημένος από σεναριακούς μηχανισμούς που απέχουν από την δική μου αισθητική.

    Χωρίς αυτόν, το πείσμα του να αναστήσει ένα νεκρό franchise, και τις εξαιρετικά λαϊκίζουσες ευαισθησίες του, ο Doctor Who ούτε θα είχε επιστρέψει, ούτε θα είχε τη δύναμη που έχει αυτή τη στιγμή στην καρδιά του βρετανικού κοινού. Αλλά όπως το βλέπω εγώ, το μεγαλύτερο καλό που έκανε δεν ήταν οι actual ιστορίες που είπε, όσο ότι εδραίωσε τόσο πολύ το franchise ώστε να μπορεί να έρθει μετά από αυτόν ένας καλύτερος συγγραφέας και να πει ιστορίες που υπό άλλες συνθήκες δε θα μπορούσε.

    Τους ευγνωμονώ και τους δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τζώτζιου, ισχύει. Προτιμώ να μην το πολυσκέφτομαι, γιατί οι προσδοκίες θα φτάσουν τόσο ψηλά που τελικά δε θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Than, πότε είπε "Basically..." σε αυτό το επεισόδιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Α και μιας και πιάσαμε τον RTD, ας σημειώσουμε κιόλας ότι, όπως έχει σχολιαστεί παντού έτσι κι αλλιώς, το επεισόδιο θύμιζε αρκετά σε πολλά του σημεία το εξαιρετικό Gridlock, το οποίο επίσης έδωσε ένα πολύ συναισθηματικό twist στο φινάλε, και το οποίο είναι από τις αγαπημένες μου ιστορίες της εποχής RTD.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σωστό το να μη πολυφτιαχτούμε για να μην απογοητευτούμε. Από την άλλη, εκκρεμεί το ενδιαφέρον arc με την γνωριμία (και γάμο;) επιτέλους μεταξύ του διαφορετικής μορφής Δόκτορα και Ρίβερ, και την προσμονή των (αγαπημένων του Μόφατ αλλά και εμένα) παιχνιδιών με τα μπρος-πίσω στο χρόνο είναι δύσκολο να την βάλεις στην άκρη του μυαλού σου.

    ΥΓ Τζωτζίου (παρατσούκλι είναι) ή Τζω ή tzot ή Χρήστος ή Λάουρα (when I walk the streets late at night for my children's sake ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Και για να απαντήσω (με τη βοήθεια της τεχνολογίας) στο θέμα του Basically:

    DoctorWho.5#01.TheEleventhHour_FoV.EN.srt
    00:54:05,252 --> 00:54:07,532
    Basically...

    DoctorWho.5#02.TheBeastBelow_FoV.EN.srt
    00:24:23,111 --> 00:24:27,056
    Basically, I rule.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Hah, OK, thanks για τις διευκρινήσεις. (Περί basically και περί username.)

    Στο μεταξύ μια που μιλάμε για River Song, έβλεπα μόλις ξανά το Blink και στο τέλος που η Sally συναντά τον Doctor, αυτός μέσα σε ένα τυπικά Tennant-esque παραλήρημά του σχετικά με το πώς δεν τα πάει καλά με τον ευθύγραμμο χρόνο or smthn, λέει "δεν τα πάω καλά με τους γάμους, φαντάσου τον δικό μου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. θελω να κανω πραγματα ανειπωτα στην Amy Pond...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Στην ουρά, Ανώνυμε!

    Θράσος που το έχουν μερικοί…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. mmm fainetai pos ime officially fanboy tora, (itan to ... 5o episodeio mou ever?). i loved it all, an k to boliko twist pou bgazei ton protagwnisti apo tin anagki na kanei to gray moral choice k na skotwsei tin teleytaia stigmi me xalase ligo. apo tin alli , eixame idi di ton doctor na pairnei tin apofasi, opote it could have been worse...

    love amy pond episis, that goes without saying :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αυτή τη φορά όμως, το basically το είπε η queen, όχι ο ίδιος ο Doctor. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Nai, ithela na pw oti o Moffat einai o Stathis Psaltis :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Προβλέπω (not) ατάκα River Song, "Basically, let's fuck."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φίλε dark , με καλύπτουν οι διευκρινήσεις σου , ευχαριστώ!!!

    @anonymous, @τζωτζίου
    Amy Pond!!!

    Τι κορίτσι θεέ μου.. Τι πόδιά ήταν αυτά , στο πρώτο επεισόδιο ως faux μπατσίνα!

    Αλλά ακόμα και στο δεύτερο, μέσα στη γλίτσα ήταν , με τις παντούφλες και την ρόμπα , αλλά και πάλι κουκλι!

    Δηλώνω αιώνια ερωτευμένος!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Πολύ καλά τα τελικά νούμερα για το πρώτο επεισόδιο: 10,08 εκατομμύρια θεατές με τα overnight νούμερα να δείχνουν κάπου 8,3 εκ.! Δεύτερη καλύτερη αρχή σεζόν της αναβιωμένης σειράς μετά το Rose. Τα overnight για το δεύτερο είναι κοντά στους 6,7 εκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτά είναι πολύ-πολύ καλά νούμερα. Ήμουν (και είμαι) πλήρως προετοιμασμένος για την εποχή Moffat να στουκάρει στο κομμάτι της τηλεθέασης, αλλά αυτά τα νούμερα διαψεύδουν τις αρνητικές προσδοκίες. Ίσως είχα υποτιμήσει πόσο γουστάρουν τα πιτσιρίκια τα τρομακτικά παραμύθια και το ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσεις την προσοχή τους δεν είναι απαραίτητα εξωγήινοι που κλάνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Υπέροχο επεισόδιο...

    H σύνδεση με την κλασσική σειρά αυτή τη φορά είναι η καταστροφή της γης από τις ηλιακές εκλάμψεις που έγινε τον 29 αιώνα, που για πρώτη φορά μαθαίνουμε στο Arc in Space με τον Tom Baker.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. απορια newbie: ποιο μοντελο time-travel χρησιμοποιει η σειρα; ειναι πλαστικο το μελλον, ειναι προκαθορισμενο ή υπαρχουν πολλες παραλληλες εναλλακτικες; δηλαδη ολα τα future storylines της σειρας λαμβανουν χώρα στο ιδιο continuity?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. για αυτο το επεισοδιο νομιζω οτι η amy με 2 ατακες
    (You never interfere in the affairs of other peoples or plants unless there's children crying. & What if you were very old and very kind and the very, very last of your kind...you couldn't just stand there and watch children cry.) "συμπυκνωνει" ολο το νοημα της υπαρξης αυτου του 907y.o.-great-hero-from-Gallifrey
    αρκετα καλο επεισοδιο 4*/5*
    Θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή