John From Cincinnati: You will not forget what we did here


Holy. Shit.

Nα αδειάσω μια στιγμή τα πρώτα 38 λεπτά του επεισοδίου? Η αποστολή του John έδειξε να φτάνει σε ένα είδος επιτυχίας, καθώς Freddy και Bill έρχονται κοντά (όπως προφητεύτηκε από τον παπαγάλο του πρώην αστυνομικού) χάρη στην αγάπη τους για τη μουσική, η Cissy κοιτάζει βαθιά μέσα της για να βρει τι είναι αυτό που την κάνει το ανυπόφορο πλάσμα που είναι (και πόσο πιο συμπαθής ήταν εδώ η DeMornay), και στην πορεία συγχωρεί και την Tina, όπως ακριβώς και η Kai δεν κρατάει κακία στον Butchie. Η συγκέντρωση των δυνάμεων έχει ολοκληρωθεί, η Yost clan είναι σε ειρήνη με τον εαυτό της για μια υπέροχη στιγμή παγωμένη στο χρόνο, και τότε...

Τότε συμβαίνει κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που θα μου πάρει αρκετό καιρό να ξεπεράσω. Το τελευταίο δεκάλεπτο το έχω δει 3 φορές ως τώρα, και ακόμα δηλώνω απόλυτα μαγεμένος, έστω κι αν δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς σημαίνει. (Βρείτε
εδώ ένα πλήρες transcript του κηρύγματος του John.)

Νιώθω ανίκανος να εκφράσω με λόγια όσα ο Milch είπε με τη φωνή του John και τις μαγικές εικόνες του Τom Vaughan, αλλά ακόμα κι αν μπορούσα δε θα τολμούσα να πάρω τη θεία γραφή του και να την κατεβάσω βίαια στη Γη. Ο John μιλάει για τη φωνή του Θεού και για την προσπάθειά του να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους δείχνοντάς τους τον ίδιο τον εαυτό τους. Ο John μιλάει για την εξέλιξη του είδους ("Fur is big. Mud is big. The stick is big. The word is big. Fire is huge. The wheel is huge."), για το πώς η φωνή του θεού δεν ήταν αρχικά τίποτε άλλο παρά γραμμές και κύκλοι στους τοίχους των σπηλαίων ("
The man at the wall makes a Word on the wall from the circle and line.") και για το πώς στην εποχή του internet είναι πλέον άσσοι και μηδενικά στους μικροσκοπικούς τοίχους ψηφιακών συσκευών. "1" και "0". Γραμμές και κύκλοι. Τα ίδια Γραπτά, στους ίδιους Τοίχους. Και εν μέσω όλων ένας κάποιος John από ένα κάποιο Cincinnati, εκεί για να ενώσει, και να μεταδώσει την ελπίδα, και να δείξει το δρόμο.

Δεν ξέρω αν μπορεί και αυτή να εκφραστεί με γραμμές και κύκλους, αλλά αν πίστευα στο Θεό θα ήμουν βέβαιος πως σε εμένα μιλάει μέσω του David Milch. Αντί να συνεχίσω με περιττά λόγια αφήνω εσάς κι εμένα να χαθούμε μέσα στη μαγεία εκείνης της στιγμής όπου όλοι ήρθαν μαζί. Σαν σωστή μεταφυσική εμπειρία που είναι, μπορεί κάποτε να σταματήσουμε να τη θυμόμαστε, αλλά δε θα την ξεχάσουμε ποτέ.

(Όπως το καταλαβαίνω, η συνέχιση ή όχι του "Deadwood" θα κριθεί από την ανανέωση ή μη του "John" για δεύτερη σεζόν. Μπορεί η προηγούμενη σειρά του Milch να είναι ένα από τα 3 σημαντικότερα δράματα όλων των εποχών, αλλά μετά από αυτό το επεισόδιο της νέας του δουλειάς, είμαι επιτέλους έτοιμος να προχωρήσω. Από σήμερα, το "Deadwood" μου λείπει λίγο λιγότερο...)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου