Don't stop believing

Μέσα στο επόμενο διήμερο έρχονται στο τέλος τους δύο από τις σειρές που σημάδεψαν περισσότερο την περασμένη δεκαετία. Οι διαδρομές τους ως εδώ ήταν διαμετρικά αντίθετες βέβαια. Για το Lost η προσμονή έχει χτυπήσει κόκκινο, τα Emmy κάνουν ειδικές συσκέψεις για να είναι το φινάλε eligible για βραβείο, δημιουργούνται features σαν αυτό εδώ (όλοι οι χαρακτήρες ever, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από ό,τι ακούγεται), γράφονται αναλύσεις σαν αυτήν εδώ (όπου οι New York Times προφανώς αγνοούν τα αμέτρητα blogs που εδώ και χρόνια προσφέρουν κριτική ανάλυση στο Lost και δεν αναπαράγουν απλά θεωρίες) και γενικά κανείς δεν ασχολείται με τίποτα άλλο.

Από την άλλη το 24 μοιάζουν να το έχουν ξεχάσει οι πάντες, αποδεικνύοντας πως όντως είχε έρθει η ώρα να φύγει. Αντίστοιχα κι εγώ, επειδή την τρέχουσα σεζόν παρά τις αρχικές μου προσδοκίες τη βαρέθηκα γρήγορα και δεν την παρακολούθησα, δεν θα γράψω τίποτα τώρα στο blog για το series finale, και θα περιμένω να βρω λίγο χρόνο από Ιούνιο για να δω όλη την τελευταία σεζόν, κρίμα είναι να έχω δει όλες τις σεζόν πλην της τελευταίας.

Με αφορμή το κλείσιμο μέσα στο ίδιο διήμερο, δύο τόσο δημοφιλών σειρών, σκεφτόμουν αυτές τις μέρες μερικά από τα αγαπημένα μου και τα όχι τόσο αγαπημένα μου τηλεοπτικά φινάλε, αυτά που συζητιούνται δεκαετίες μετά, αυτά που είναι καταδικασμένα να συζητιούνται δεκαετίες μετά, αυτά που προέκυψαν εξ ανάγκης, αυτά που προέκυψαν χάρη στην αγάπη των δημιουργών που πολλές φορές γύρισαν επεισόδια εκτός σειράς, πρόσθεσαν αφηγήσεις, γύρισαν ταινίες προκειμένου να δώσουν τέλος στις ιστορίες τους. Ας το κουβεντιάσουμε μετά το άλμα. (Το post δεν έχει spoilers για καμία σειρά.)

⇝Τα καλύτερα.
Μεταξύ της θάλασσας κλάματος από το τελευταίο 5λεπτο του Six Feet Under και του επικού κλεισίματος του Angel βρίσκεται το ιδανικό μου φινάλε. Και τα δύο έχουν βέβαια τους επικριτές τους, αλλά δεν έχει υπάρξει ποτέ περίπτωση φινάλε χωρίς επικριτές- OH WAIT. To Shield είναι ίσως η μοναδική σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης (μαζί με το MASH, ενδεχομένως) που οι απόψεις για το φινάλε ήταν, απ'όσο μπορώ να γνωρίζω, απολύτως και 100% υμνητικές. Απολύτως δίκαιο και λογικό για την πιο συνεπή σειρά που έχει υπάρξει.

⇝Τα πιο κλασικά.
MASH, Newhart, St. Elsewhere, The Prisoner. Τα δύο πρώτα σχεδόν δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τα λατρεύει, τα άλλα δύο είναι περισσότερο infamous παρά θρυλικά. Αλλά όπως κι αν το δεις είναι τα πιο διάσημα και πιο πολυ-referenced στην ιστορία της TV, και πολύ σύντομα θα έχουν παρέα:

⇝Το πιο πολυσυζητημένο.
Ο David Chase έκλεισε τους Sopranos με ένα φινάλε που είναι καταδικασμένο να αποτελεί αντικείμενο διαφωνιών στην αιωνιότητα. Η γνώμη μου είναι καταγεγραμμένη- το θεωρώ ιδιοφυές.

⇝Το πιο πολυσυζητημένο... σε αυτό το blog.
To Battlestar Galactica έκλεισε με τόσο λάθος τρόπο που μπορεί κιόλας να μείωσε αναδρομικά την αγάπη μου για τη σειρά στο σύνολό της. Αλλά πολύς κόσμος το λατρεύει.

⇝Το πιο παρεξηγημένο.
Επιμένω πως όσοι εξοργίστηκαν με το φινάλε του Seinfeld δεν είχαν καταλάβει τι σειρά παρακολουθούσαν για 9 χρόνια. Και 9 χρόνια είναι πολλά, διάολε.

⇝Τα πιο εξοργιστικά.
Το X-Files και το Twin Peaks μου κόστισαν από μία οθόνη το καθένα. Στο πέρασμα του χρόνου το δεύτερο το εκτιμώ σε ένα καλλιτεχνικό επίπεδο όμως, το πρώτο παραμένει λάθος.

⇝Τα μη-φινάλε.
Το τέλος της 5ης σεζόν Buffy και το τέλος της 1ης σεζόν Dollhouse γράφτηκαν και τα δύο με τη λογική πως οι σειρές είχαν κοπεί, και ήταν τα ιδανικά series finale. Αν οι σειρές είχαν όντως κοπεί εκεί, το 'Gift' και το 'Epitaph One' θα βρίσκονταν στην πρώτη κατηγορία, μαζί με το Shield. Και οι δύο όμως συνέχισαν για 2 και 1 σεζόν αντίστοιχα, και είμαστε και στις δύο περιπτώσεις τυχεροί (για τη μεν Buffy δε θα είχαμε ποτέ το μιούζικαλ, καταρχάς, για το δε Dollhouse επειδή η 2η σεζόν ήταν καλύτερη από την 1η), αλλά το γεγονός παραμένει πως τα 'αληθινά' φινάλε που προέκυψαν ήταν χειρότερα των 'ψεύτικων'.

⇝Τα πιο συντηρητικά.
Τα κλεισίματα δύο εκ των δημοφιλέστερων και επιδραστικότερων half-hours στην ιστορία της τηλεόρασης, Friends και Sex & the City, θα μπορούσε να στα έχει γράψει ο δίχρονος ανιψιός μου περίπου 3-4 χρόνια πριν το τέλος της κάθε σειράς.

⇝Το πιο αληθινό.
Οι Judd Apatow και Paul Feig γύρισαν τα επεισόδια του Freaks and Geeks εκτός σειράς ώστε να είναι σίγουροι πως αν κοβόντουσαν, θα είχαν προλάβει να ετοιμάσουν το φινάλε τους. Και καλά που το έκαναν αυτό, γιατί το 'Discos & Dragons' είναι μια από τις πιο ειλικρινείς, θαρραλέες και αληθινές ώρες που έχουν φτιαχτεί ποτέ για την τηλεόραση. Όλη η αλήθεια του να είσαι έφηβος, σε 45 λεπτά. Αριστούργημα.

⇝Το πιο τρελό.
Το Arrested Development κλείνει με το 'Development Arrested' το οποίο γυρνάει σε εσωτερικές αναφορές πίσω στον πιλότο ενώ την ίδια στιγμή σατιρίζει οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στην τηλεόραση. Βόμβα από βιτριόλι.

⇝Το κατά λάθος.
Ο David Milch δεν είχε ιδέα ότι η 3η σεζόν του Deadwood θα ήταν η τελευταία όταν την γύριζε, όμως έστω και συμπτωματικά το τελευταίο πλάνο του 'Tell Him Something Pretty' είναι ο ιδανικός αποχαιρετισμός μας από αυτή τη σειρά.

⇝Το εκ των υστέρων.
Ο Bryan Fuller πήγε και πρόσθεσε 90'' closure αφήγησης στο τέλος του Pushing Daisies όταν κόπηκε η σειρά, και είναι πραγματικά τα πιο υπέροχα 90'' που έχουν υπάρξει.

⇝Το Big Damn Movie.
Γιατί όταν σε διώχνει η μικρή οθόνη, τελειώνεις την ιστορία σου στη μεγάλη. Πριν σε πάρει χαμπάρι και σε διώξει κι αυτή. (Φυσικά ο λόγος για το Firefly που κόπηκε και ολοκληρώθηκε με την ταινία Serenity.)

⇝Τα εγκαταλειμμένα.
Gilmore Girls και West Wing ολοκληρώθηκαν στα χέρια θετών γονέων που έγραψαν τα τελευταία (άκρως συγκινητικά, δε λέω) επεισόδια περισσότερο ως φόρο τιμής στην ικανότητα και στις δημιουργίες των αληθινών γονιών, παρά ως ουσιώδες κλείσιμο που συνεισφέρει κάτι στην ιστορία.

⇝Το διπλό.
Το WB μείωσε την παραγγελία επεισοδίων για την τελευταία σεζόν του κολεγιακού δράματος Felicity του JJ Abrams, οπότε εκείνος αντίστοιχα μάζεψε γρηγορότερα την ιστορία του, λήγοντάς την -κάπως βιαστικά και άχαρα- στο 4x17. Έλα όμως που το δίκτυο άλλαξε γνώμη και του έδωσε τα επεισόδια πίσω, αφήνοντάς τον με μια ιστορία που είχε ολοκληρωθεί και 5 επεισόδια που δεν είχε τι να τα κάνει. Η λύση; Η Felicity ταξιδεύει πίσω στο χρόνο (!) και ζει για 5 επεισόδια μια εναλλακτική ζωή. Και η κολεγιακή της ιστορία της ξανατελειώνει για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση τηλεοπτικό μήνα.


Ποια ξέχασα, και με ποια διαφωνείτε; Και σε ποια από τις κατηγορίες θα βρεθούν τα δύο επερχόμενα series finale των Lost και 24; (Αν και του 24 το βλέπουμε ήδη να πηγαίνει προς Big Damn Movie μεριά, έστω υπό διαφορετικές συνθήκες από του Firefly.) Βαράτε στα σχόλια, αφού πρώτα υπενθυμίσω:

*Για το 24 δε θα κάνω post, όποιος θέλει να μοιραστεί κάποια γνώμη ή εντύπωση (χωρίς spoiler please!) μπορεί να αφήσει εδώ κάτι, και
*Για το Lost θα ανέβει post νωρίς-νωρίς το πρωί της Δευτέρας, φυσικά άδειο από κείμενο επειδή εγώ θα το δω απόγευμα προς βράδυ και θα προλάβω να γράψω αργά τη Δευτέρα ή νωρίς την Τρίτη. Όπως και νά'χει, όποιος θέλει σχολιάζει κι εγώ θα περάσω το κείμενο αργότερα.

.