Reaper: What the devil...?

Στείλτε τα παιδιά για ύπνο, κλειδώστε τις πόρτες, χαμηλώστε την ένταση. Μετά το άλμα ακολουθεί rant.

Μετά τον πιλότο δεν είχα δώσει πολύ μεγάλος βάρος στις φοβίες μου για το κατά πόσο η μη περαιτέρω συμμετοχή του Kevin Smith θα επηρέαζε την εξέλιξη της σειράς, γιατί λέω, σεναριογράφος είναι ο άνθρωπος και κατ'ανάγκην σκηνοθέτης. Πόσο πια μπορεί να έχει αναδείξει ένα σενάριο που δεν έγραψε ο ίδιος. Uh, πολύ περισσότερο από όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να φανταστώ.

Κατ'αρχάς είναι ξεκάθαρο οτι είχε απλώσει τα τριχωτά άκρα του και στο σκριπτ, χωρίς αμφιβολία προσθέτοντας ατάκες αριστερά και δεξιά, γιατί αυτή η στεγνή ώρα που είδα σήμερα δεν είναι δυνατόν να γράφτηκε από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που παρέδωσαν τον αστειότερο φετινό πιλότο. Από το πιο βασανιστικό cold open της πρόσφατης μνήμης (με την προσπάθεια αποφυγής του κουτιού) και διαμέσου ολόκληρου του επεισοδίου, δεν υπήρξε ούτε ένα καλό χιουμοριστικό payoff. Εκτός αν ο Sock που σκοντάφτει αριστερά και δεξιά θεωρείται κάτι σαν το καλύτερο αστείο, like, ever. Hint: δεν είναι.

Εκτός από εκπληκτικά μη αστείο, το δεύτερο επεισόδιο του Reaper με έκανε να απορώ μπας και βλέπουμε απλώς remake του πιλότου. Όπως έγραφα και στο post για τον 2ο Chuck, είναι συνήθης τακτική των δικτύων να ζητούν από τους δημιουργούς να ανακυκλώνουν τις θεματικές του πιλότου για τα πρώτα 3-4 επεισόδια, ώστε να τις χωνέψει και ο πιο χαζός των περιστασιακών θεατών. Οι οποίοι, κακά τα ψέμματα, απαρτίζουν το συντριπτικό ποσοστό κοινού κάθε σειράς. (Οι περιστασιακοί, όχι οι χαζοί.) Η διαφορά είναι, το Chuck κάνοντας αυτό ακριβώς το πράγμα, όχι μόνο δεν επανέλαβε act προς act ακριβώς την ίδια πλοκή, αλλά επανεισάγοντας τα ίδια concepts κατάφερε να θίξει απαλά έστω κάποιο character development, κυρίως για τον χαρακτήρα του Adam Baldwin.

To Reaper τι κάνει αντ'αυτού? Για εξέλιξη ούτε λόγος-- η Missy Peregrym μοιάζει παγιδευμένη σε ένα show-μέρα της μαρμότας όπου θα είναι αναγκασμένη να κοιτάζει γλυκά/φλερτάρει απαλά με τον Bret Harrison και ο Tyler Labine βγαίνει προς τα έξω σαν ακόμα μεγαλύτερος λεχρίτης από ό,τι στον πιλότο. (και αν σοβαρολογούν οι παραγωγοί οτι περιμένουν να πιστέψουμε πως η δικηγορίνα τον είχε αγγίξει ποτέ της αυτό τον άνθρωπο, είναι γελασμένοι.) Ο τρίτος, δε, της παρέας των slackers, του οποίου το όνομα σοβαρολογώ πως δεν γνωρίζω μετά από 80 λεπτά, όχι μόνο δεν έχει μια ατάκα που να υπονοεί έστω ποιος στα κομμάτια είναι αυτός ο άνθρωπος, αλλά εδώ πάλι τραυματίζεται στην τελική αναμέτρηση με τον δραπέτη, όπου περιστασιακά οι 3 slackers πάλι φοράνε ένα κουλό ένδυμα. Η φαντασία στην εξουσία!

Όσο για τον πρωταγωνιστή μας? Εδώ είναι το αληθινό το δράμα. Ο Chuck έζησε στο δεύτερο επεισόδιο μια crisis of faith, όπου δεν εμπιστευόταν κανέναν εκ των δύο πρακτόρων και έτσι παρακολουθήσαμε εκ νέου τη διαδικασία του exposition. Ψιλο-βαρετό, αλλά fair enough. Τουλάχιστον, δεν αναιρέθηκε τίποτα από τον πιλότο, στο τέλος του οποίου ο Chuck έδειχνε ολότελα χαμένος. Εν αντιθέσει, ο Sam έκλεισε τον πιλότο έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα του, αλλά εδώ πάλι χρειάζεται χωρίς προφανή λόγο 20 λεπτά του επεισοδίου για να πειστεί πάλι από την αρχή. Seriously? Όποτε οι συγγραφείς δε θα έχουν με τι να γεμίσουν 40 λεπτά υλικού (γιατί, ας το δεχτούμε, plot-wise το show έμοιαζε εξαρχής πολύ φτωχό) θα θυμούνται οτι ο Sam δεν πολυγουστάρει τη φάση?

Και στην τελική, άμα είναι ο διάβολος να τρώει όλη του την ώρα καθοδηγώντας τον Sam και προσπαθώντας να τον πείσει ξανά και ξανά λες και δεν είναι, ερμ, ολόκληρος Διάβολος, τότε γιατί δεν κάνει ο ίδιος μιας γύρα να μαζέψει τους δραπέτες? Όχι τίποτε άλλο, αλλά με αυτό το concept, τον απολαυστικό Ray Wise πάντα στο ρόλο, και με διάρκεια 20λεπτου sitcom, ανετότατα θα παρακολουθούσα το show. Tι καλύτερο από 20 λεπτά pointless scenery-chewing από τον Wise χωρίς πλοκή, χαρακτήρες και άλλες τέτοιες ζόρικες έννοιες? Όσο για το ίδιο το Reaper? Φαντάζομαι πως κάθε σεζόν έχει το The Nine της.