Doctor Who: Vincent and the Doctor


Λίγα λόγια μετά το άλμα για τον συγκινητικότερο Doctor Who των τελευταίων ετών.


Κάθε σεζόν Doctor Who έχει το υποχρεωτικό επεισόδιο με την 'ιστορική φιγούρα', η φετινή είχε δύο. Στη σκέψη και μόνο βαριόμουν, αλλά τελικά και τα δύο κατέληξαν απολύτως ανατρεπτικά, για διαφορετικούς λόγους. Το μεν 'Victory of the Daleks' επειδή πήρε τη βασική ιδέα "ο Doctor ταξιδεύει και συναντά τον Churchill" και την εξέλιξε σε ένα επεισόδιο που σήμανε την επιστροφή των Daleks και σε ένα σημείο του είχε διαστημικές αερομαχίες με πολεμικά Β' Παγκοσμίου.

Το δε 'Vincent and the Doctor' για έναν εντελώς άλλο λόγο. Διότι δε συμπεριφέρεται στον Van Gogh ως μια απλή ιστορική φιγούρα πακεταρισμένο με κάποιο τυπικό εξυπνακίστικο αστειάκι τύπου "ο Shakespeare εμπνεύστηκε από τον Doctor κι έγραψε το Τάδε γνωστό μας έργο". Αλλά τον κοιτάζει σαν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα της σειράς, στήνοντας μια ιστορία γύρω από αυτόν, και τολμώντας στο τέλος να αλλάξει τους κανόνες.

Η αλληγορία του αόρατου τέρατος ως σύμβολο της κατάθλιψης ή της διπολικότητας που πολλοί εκτιμούν πως βασάνιζε τον μεγάλο καλλιτέχνη, λειτουργεί εξαιρετικά ακριβώς επειδή το σενάριο του Richard Curtis δανείζεται τη ματιά του Van Gogh, την κάνει δική μας. Ζούμε δυο μέρες στο πετσί ενός βασανισμένου ανθρώπου και του πώς αντιμετωπίζει ένα εχθρικό περιβάλλον, καταλήγοντας σε αυτά που με θαυμασμό εξηγεί ο ξεναγός του Bill Nighy ("φανταστικό το παπιγιονάκι σας, κύριε") στο -θαυμάσιο- φινάλε: Κατανοούμε από πρώτο χέρι πώς είναι δυνατόν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος να μπορεί να διακρίνει την ομορφιά όταν κοιτάζει τον κόσμο γύρω του.

Το επεισόδιο είναι φανταστικό, και ευαίσθητο, και πάρα πολύ συγκινητικό, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ο Doctor αποφασίζει να τα στείλει όλα στα κομμάτια και να μην παραδοθεί στη ματαιότητα μιας προδιαγεγραμμένης αυτοκτονίας. Παίρνει τον Vincent στον 21ο αιώνα, τον αφήνει να λουστεί τον μεταθανάτιο θρίαμβό του, του δίνει μια μικρή λύτρωση, τη χαρά που δεν είχε την ευκαιρία να απολαύσει όσο ακόμα ήταν ζωντανός. Στην περιστρεφόμενη κάμερα με τον Vincent να κοιτάζει τα έργα του και τον Nighy να εξηγεί γιατί είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος στην ιστορία, δάκρυσα αληθινά για πρώτη φορά παρακολουθώντας τη σειρά, μετά από το έντονο βούρκωμα που είχα συγκρατήσει βλέποντας το 'Doctor Dances'.

Ποιος να το έλεγε ότι η πιο συγκινητική στιγμή θα ερχόταν σε ένα απολύτως αυτοτελές επεισόδιο ιστορικού περιεχομένου, αντί για κάποια οπερατική κορύφωση από αυτές που συνηθίζει να μας δίνει η σειρά. Ο Richard Curtis ομολογώ ότι με τις λατρεμένες του cheesιές καταφέρνει με συνέπεια να με κάνει να δακρύζω. Το Love, Actually είναι το ακριβέστερο ετήσιο ραντεβού μου: Δεν υπάρχουν Χριστούγεννα που να μην το βλέπω, και δεν υπάρχει φορά που να το βλέπω και να μην κλαίω σαν χαζούλης σε τουλάχιστον 2-3 σημεία. To Four Weddings and a Funeral είναι αυτό που είχε ο θεός στο μυαλό του όταν δημιουργούσε το concept της ρομαντικής κομεντί. Γενικά ο Curtis
το έχει. Από το σενάριό του για τον Doctor Who δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά ο ιδανικός συνδυασμός χιούμορ, δράματος, συναισθηματικής ανάτασης και ρομάντζου (λάτρεψα το πώς ο Vincent λάτρεψε την Amy, no;) ήταν παρών και έκανε για ένα από τα πιο ξεχωριστά επεισόδια που μας έχει δώσει η σειρά.

Και, σε μια υποσημείωση που αφορά στη μεγάλη εικόνα της σεζόν, βρήκα πολύ γλυκό το πώς η σειρά έκανε την πρώτη της ουσιαστική αναφορά στον θάνατο/σβήσιμο του Rory. Με τον Vincent να παρατηρεί ότι χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, η Amy κλαίει. Amazing.

Υπέροχο, υπέροχο επεισόδιο. Πάντα τέτοια εύχομαι σε κάθε σειρά μυθολογίας που θέλει να κάνει τη διαφορά.


.

18 σχόλια:

  1. Α, οκ. και γω νόμιζα ότι ήταν ορμονικό που ψιλοπλάνταξα στο κλάμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμένα η γυναίκα μου με κοίταξε με απορία όταν πήρε χαμπάρι πως είχα βουρκώσει πάνω από το λάπτοπ με τα ακουστικά, αλλά δεν είπε τίποτα. Από τις πιο υπέροχες, καλογραμμένες και καλογυρισμένες, ικανοποιητικές/fulfilling σκηνές γενικότερα στην τηλεόραση.
    Ναι, το έχει ο «Κούρτης», και ακριβώς όπως το λες, οι τσιζιές του πιάνουν, όπως πιάνουν και οι κωμικές του καταστάσεις. Με κάλυψες απόλυτα με αυτό το άρθρο σου. Μπορώ να σκάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άσε που στην αρχή, όταν μου είχαν αναφέρει 2-3 φίλοι ότι ήταν πολύ καλό το επεισόδιο και "θα το συζητήσουμε μετά", θεώρησα δεδομένο ότι, στα πρότυπα προηγούμενων της σεζόν, έτσι κι αυτό αν και φαινομενικά αυτοτελές, θα έδενε στο τέλος με το season arc με κάποιον συγκλονιστικό τρόπο, ίσως με την Amy να μαθαίνει την αλήθεια για τον Rory κτλ κτλ. Με τίποτα δε φανταζόμουν ότι σήμαιναν απλά "θα συγκινηθείς από ένα ξερά αυτοτελές επεισόδιο". Πολύ, πολύ σπάνιο αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α, ναι, έσκασα πρόωρα. Ξέχασα τα “Rory— uh, Vincent” και “I'm not the marrying kind”.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λοιπόν, να πω πρώτα πως δεν κλαίω ποτέ σε τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά θεάματα και δεν το έκανα ούτε τώρα. Πάντως ναι,όπως έχω γράψει κι αλλού, ούτε ο Trier δεν θα κατάφερνε τόση συγκίνηση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Το μεγάλο θετικό όμως είναι πως κατάφερε να βγάλει και πολλά άλλα ακόμα. Το σενάριο ήταν καλό, αυτό είναι εμφανές, αλλά η σκηνοθεσία και η πολύ σωστή φωτογραφία είναι αυτές που έκαναν το κάτι παραπάνω. Παίξανε πολύ σωστά ώστε να μεταδώσουν και τα αισθήματα αλλά και να μετουσιώσουν τους πίνακες σε τηλεοπτικές σκηνές. Μπορεί να πει κανείς πως ίσως να είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και την ταινία του Κουροσάβα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οχι, ποιος το περιμενε? Κρατουσα μια πισινη σε περιπτωση που "μονο εγω συγκινηθηκα επειδη ειμαι φλωρος" αλλα βλεπω δεν ισχυει.

    Επισης, δευτερη αναφορα στον Rory, οταν ο Doctor φωναζει τον Vincent Rory κατα λαθος. Ωραια λεπτομερια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. as poyme apla oti pali kala poy imoyn monos moy otan to eida.
    kai as to afisoyme ekei.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Επειδή κατά τα άλλα με καλύψατε, εγώ να πω ότι ζήλεψα τον Vogh για τον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα (όχι όμως και την πνευματική του κατάσταση). Μετά τα δελφίνια τις φάλαινες κλπ, μετά το LSD, ο κόσμος μέσα από το μάτι ενός "καλιτέχνη" που βλέπει τα ενεργειακά πεδία να τραβάνε το δρόμο τους χαράζοντας τις γραμμές τους, μας θυμίζει για μια ακομη φορά πως "there 's more than meets the (common) eye".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε, τo σχόλιο αυτό είναι φανταστικό και δένει με φοβερό τρόπο το επεισόδιο με τη θεματική όλης της σεζόν. Για μια ακόμα φορά βλέπουμε ότι και το πλέον filler (αν υπάρχει τέτοιο φέτος) επεισόδιο, δεν είναι τυχαία εκεί που είναι. Όλη τη σεζόν ο Moffat μας λέει άσε τη φαντασία σου να δει εκεί που τα μάτια σου δε βλέπουν τίποτα, και ο Vincent κάνει αυτό ακριβώς. Fantastic, όπως θα έλεγε και ο Ten.

    Ήθελα επίσης να σχολιάσω και την πολύ ωραία αναφορά στον Κουροσάβα, αλλά τελικά ξέχασα να το κάνω νωρίτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ειστε ολοι sissies, εγω δεν εκλαψα καθολου, so ha!

    καλα, ισως λιγο ριγη.

    καλα καλα, σκαστε.

    υπεροχος ο Van Gogh! και υπεροχο που με ΤΟΣΟ cheese το καταπιαμε αμασητο ολοιανεξαιρετως. εχω κ spoilers απο bleedingcool, οσοι εχετε περιεργια, googlαρετε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν είναι μόνο, νομίζω, το "ασε τη φαντασία σου να δει αυτό που είναι στην άκρη του ματιού σου", αλλά και το τί είναι αυτό. 'Εχουμε μια αστροφάλαινα, την μόνη, την οποία δεν "βλέπουν" οι ταξιδιώτες και δεν καταλαβαίνουν γιατί τους ήρθε. 'Εχουμε ψάρια από το διάστημα που μεταμφιέζονται, και είναι και αυτά τα τελευταία. Είναι η σκοτεινή πλευρά του Doctor που δεν είναι πάντα εμφανής, είναι ένας ολόκληρος υπόγειος πολιτισμός κυριολεκτικά στην αφάνεια. Είναι ο ίδιος ο Vincent, ένας μόνος και περιθωριοποιημένος από την κοινωνία καλλιτέχνης που δεν τον "βλέπουν" και δεν κατανοούν τα ξεσπάσματά του. Και φυσικά είναι ο Doctor, ο τελευταίος εξωγήινος του είδους του, very old, very kind. Κάποιος που δεν μοιράζεται ούτε το όνομά του. Τέρατα στην άκρη του ματιού μας που εξόντωση τους, όταν γίνεται, είναι η "αδύνατη επιλογή". Και ποτέ χωρίς συμπόνοια και οδύνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν θέλω να είμαι και υπερβολικός χωρίς λόγο, οπότε το δημοσίευσα το σχόλιο του Μανώλη, γιατί δε λέει τίποτα που να απαγορεύεται, αλλά στο εξής δε θέλω ούτε καν τέτοια πράγματα. Ξέρουμε ότι υπάρχουν spoilers εκεί έξω, ξέρουμε και πού να τα βρούμε αν θέλουμε, μας τα έχουν κάνει κιόλας, οπότε για όνομα του θεού, τάζω ό,τι θέλετε, χαρίζω το πρωτότοκό μου, κ α μ ί α άλλη αναφορά σε spoilers, ούτε υπαινιγμός, ούτε λινκ, ούτε παραπομπή, ούτε οδηγία, ούτε καν αναφορά. Pretty please;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. η υπαρξη ενος spoiler ειναι κ αυτή spoiler? sory :(

    a btw, to kalutero next episode clip mexri stigmis. yes?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όχι, απλά υπάρχει προϊστορία που πληγώνει, είμαι σε ευαίσθητη φάση τώρα :p

    To next time ήταν πολύ περίεργο! Ήταν σαν περίληψη του cold open του επόμενου, δε μπορώ να το φανταστώ αυτό να πιάνει πάνω από το πρώτο 3λεπτο του επεισοδίου. Αυτό σημαίνει ότι κάτι κρύβουν ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εμένα, πάντως, σ' αυτό το (φαινομενικά αυτοτελές) επεισόδιο, το αγαπημένο μου πράγμα δεν ήταν τίποτ' άλλο από τις αναφορές στο Rory. Και δε μιλάω μόνο για το "Rory... Uh, Vincent", αλλά, και βασικά, για το πώς φαινόταν για τον Vincent στην Amy μέσα η απουσία του. Και να φανταστείς ότι, όσο ήταν στη σειρά, δεν τον πήγαινα κιόλας. Αλλά, βέβαια, τον δεχόμουν... για χάρη της Amy (it's weird how that goes). Και τώρα, να.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. einai h proth fora ever pou den psaxno gia spoilers.....episis einai h prvth fora pou den kano eikasies...tha ginei ekino tha ginei to allo....epeisodiara,klama san mikro paidi kai sorry alla egv ginomai str8 gia thn amy pond......


    thank u

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. 1.ον (ασχετο) ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ το blog σου!HOORAY!

    2.ον για το επεισοδιο... ΜΑΚΡΑΝ το πιο αγαπημενο μου επεισοδιο απο την εποχη του Christopher-beloved- Eccleston το ειδα 4 φορες -στο νερο- το ιδιο βραδυ...(στσ καταπληκτικοι οι Tony-Συγκλονιστικός- Curran και Bill-αγαπημενος- Nighy!!)λιγοτερο allien περισσοτερο emotion κατι που τονιζονταν και απο το Chances των Athlete στο τελος, τι αλλο μενει να πω εκτος απο bow-ties are cool?
    θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή