Όμως κάτι άλλο ήθελα να πω.
Μάλλον έχει συμβεί σε όλους μας. Είναι αυτή η περίεργη φάση που έχεις καιρό να δεις έναν παλιό φίλο. Όλη η παρέα είναι πολύ ενθουσιασμένη για την επανένωση, τις τελευταίες φορές που έχετε βγει θα τύχει πάντα το θέμα να έρχεται στον φίλο εκείνο, κάποιος θα θυμηθεί εκείνη τη φορά που είχε πει εκείνο το γαμάτο αστείο. Και τι κρίμα θα συμφωνήσετε όλοι, που ο φίλος αυτός σπουδάζει στο εξωτερικό και δεν είστε κολλητοί ρε γαμώτο. Αλλά αύριο έρχεται, και για όσο κάτσει θα το κάψετε, θα είναι όπως πέρσι που είχε έρθει πάλι και είχατε βγει πολλές φορές.
Στο ενδιάμεσο τα λέτε συχνά, κάθε φορά που περνάς μια σύντομη από το facebook θα πείτε ένα γεια, θα σου δώσει κανά αστείο link, θα του πεις για το τελευταίο κουλ πράγμα που έκανες, θα γελάσει, θα πείτε κι ένα κρίση ε, δύσκολα ε, θα κλείσει με κανά καλό αστείο και εσύ φεύγεις από τη σελίδα. Μπορεί να ρίξεις και καμιά ματιά στο προφίλ του να δεις τι τραγούδι έχει ποστάρει τελευταίο, δε σου φαίνεται και τίποτα τρομερό, αλλά δε δίνει σημασία γιατί αφού είναι γαμώ τα τυπάκια στην προσωπική επαφή.
Το βράδυ της άφιξής του έχει πάει να τον πάρει από το αεροδρόμιο ένα παιδί της παρέας, και από το δρόμο σε παίρνει τηλέφωνο λέγοντας ότι όλα ΟΚ, θα τον αφήσει σπίτι και από αύριο θα κανονίσετε. Από την άλλη άκρη της γραμμής ακούγεται ο φίλος που φωνάζει κάποιο ακατάληπτο αστείο που είσαι σίγουρος ότι έχει ξανακάνει, αλλά χαίρεσαι γιατί είναι γαμώ τα τυπάκια. Θα είναι άψογα αύριο που θα αλωνίσετε στο κέντρο με όλη την παρέα.
Την επόμενη μιλάτε αρκετή ώρα στο facebook, εσύ είσαι στη δουλειά βέβαια οπότε δε δίνεις μεγάλη σημασία, αλλά γενικά δε βλέπεις την ώρα για μετά που θα μαζευτείτε όλοι. Στο σχόλασμα κατεβαίνεις κέντρο, βρίσκεστε, αδερφικές αγκαλιές, όλο το wolfpack μαζί ξανά, περπατάτε προς το μπαρ που θα πάτε. Στη διαδρομή θα τύχει σε μια φάση να μείνετε λίγο πιο πίσω εσύ κι ο φίλος και για ένα-δυο λεπτάκια μιλάτε μόνο μεταξύ σας δίχως το γενικότερο παρεϊστικο πέρα-δώσε. Και ξαφνικά σου έρχεται η φλασία:
Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι φίλος σου. Δεν τον ξέρεις καν. Δηλαδή ναι, είχατε βγει 3-4 φορές πέρσι με όλη την παρέα, αλλά κατά βάση με αυτόν λέξη δεν είχες πει. Και είχες φύγει και νωρίτερα όλες τις φορές, πριν μείνετε λίγοι. Ποιο ήταν αυτό το άτομο; Από πού είχε έρθει; Προσπαθείς να θυμηθείς ποιος σαν τον είχε πρωτοκατσικώσει και δε σου έρχεται καν. Αλλά είχατε πει ποτέ τίποτα ουσιώδες; Είχε κάνει κανένα καλό αστείο; Είχε κάτι ενδιαφέρον στην προσωπικότητά του; Είχε οτιδήποτε συναρπαστικό;
Και ξαφνικά ξαναχώνεσαι στο μπούγιο της παρέας, κουβεντιάζεις με τους φίλους σου -τους πραγματικούς, όχι αυτούς που είναι λες και τους απέκτησες με inception- περιμένεις μέχρι να αποχαιρετιστείτε με τον περίεργο Inception Friend, και χωρίς να συζητηθεί ξανά ευθέως με την παρέα - χωρίς, για την ακρίβεια να σου έχει κάνει κάτι συγκεκριμένο ο άνθρωπος - απλά δεν τον ξαναβλέπεις ποτέ.
Μια χαρά παιδί είναι δηλαδή, αλλά κάπου εκεί στη διάρκεια της πολυαναμενόμενης επανένωσης θυμήθηκες ότι δεν έχει απολύτως τίποτα να σου προσφέρει.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου