Κατ'αρχάς άσε το φινάλε της 1ης σεζόν. Θα ήταν κατόρθωμα αν η σειρά κατάφερνε να ξεπεράσει ακόμα και τις δύο στιγμές που αναμφισβήτητα ξεχωρίζουν από τη φετινή, δηλαδή το κάψιμο της αρένας και της σφαγή της Σέπια [#gonetoosoon :-(]. Και βασικά ναι. Η σκηνή που η Λουκρητία παίρνει το μωρό της Ηλίθιας, μετά τη σφάζει, μουρμουράει μια επίκληση στον νεκρό άντρα της, και ύστερα με το μωρό (του Σπάρτακου, ε) στην αγκαλιά βουτάει από το γκρεμό για να πάει να τον συναντήσει; Απλά ουάο.
Η σειρά πλέον, ακολουθώντας την ιστορία της εξέγερσης των σκλάβων, είχε φτάσει στο σημείο όπου έπρεπε να αρχίσει να αφήνει οριστικά πίσω όλες αυτές καταστάσεις, τα σκηνικά, και τα πρόσωπα από την Κάπουα, και σε αυτή τη σκηνή το κλείσιμο όλων, ταυτοχρόνως, ήταν ανατριχιαστικό.
Υπό μία έννοια είναι το ίδιο δίλημμα που αντιμετωπίζουν όλες οι νεανικές σειρές όταν οι ήρωές τους πάνε κολλέγιο: Σημαίνει πώς είτε θα πρέπει να αφήσεις οριστικά πίσω τη μισή σου σειρά, είτε να την κουβαλήσεις όλη μέσα από ένα σωρό απίστευτες συμπτώσεις, και δίχως να μπορείς τελικά να αναπαράγεις αυτό που τους έκανε όλους δυνατούς εξαρχής. Γι'αυτό και τη χρονιά του κολλεγίου όλοι σκουντουφλάνε (η 4η σεζόν είναι η πιο αδύναμη όλων, από την Buffy μέχρι το Gilmore Girls). Ακολουθώντας αυτή τη σαχλή αναλογία που μόλις έκανα, ο Σπάρτακος μόλις αποφοίτησε από την Κάπου κι ετοιμάζεται να πάει κολέγιο (ή έστω να πάρει το μακρύ δρόμο προς αυτό). Και ο δημιουργός Steven DeKnight (περήφανος απόφοιτος της σχολής Whedon, να τα λέμε κι αυτά) παίρνει αποφασιστικά τον δύσκολο πρώτο δρόμο: Σκοτώνει τους γονείς, σκοτώνει τους παιδικούς φίλους, βάζει φωτιά στο Stars Hollow.
Κάπουα is no more, και το ίδιο όλοι της οι χαρακτήρες.
Πέραν της σκηνάρας στο παλιό το, εχμ, πατρικό, το σπίτι όπου διαδραματίστηκε η πρώτη σεζόν και όπου ταιριαστά ολοκληρώνουν τον κύκλο τους όλοι εκείνοι οι εναπομείναντες χαρακτήρες(*), υπάρχει και η περίπτωση του Γκλάμπερ, τον οποίον ο Craig Parker μετέτρεψε από έναν περιφερειακό, generic κακό στην αρχή, σε έναν αληθινά αξιομνημόνευτο και απολαυστικό villain μέχρι τη στιγμή που συναντά το καρτουνίστικα βίαιο τέλος του. Η εξέλιξη ήταν φανταστική, τόσο σαν γράψιμο, όσο και στην πειστική δουλειά που έκανε ο Parker μετατρέποντας τον χαρακτήρα επεισόδιο με το επεισόδιο σε κάτι όλο και πιο μοχθηρό, όλο και πιο σίγουρο για τον εαυτό του.
(*Και πραγματικά μπορεί κανείς να δει τώρα ξεκάθαρα το σκοπό για την ύπαρξη της Λουκρητίας στη 2η αυτή σεζόν. Όχι απλά για τη συμμετρία του πράγματος στο τέλος της Ηλίθιας και του Οίκου Μπατιάτους, αλλά και όσο αφορά στην ίδια. Η μεγάλη μαγκιά του DeKnight είναι ότι την έφερε πίσω και της έδωσε ένα story arc που μοιάζει ψιλο-κλισέ: Έζησε ένα μεγάλο τραύμα σωματικό και ψυχολογικό, και τώρα προσπαθεί ως ημίτρελη να το ξεπεράσει. Μόνο που δεν το ξεπέρασε ποτέ, αυτή είναι η ανατροπή, κι αυτό κόστισε σε εκείνους που την κράτησαν ζωντανή. Ξανά, και δε μπορώ να σταματήσω να το αναφέρω γιατί τόσο καλό ήταν, απλά συγκλονιστικό κλείσιμο σε αυτή την ιστορία.)
Κατά τα άλλα στο τέλος είχαμε την αναμενόμενη φασαρία, τον στρατό του Σπάρτακου να επικρατεί, να διαμελίζει όλο το στράτευμα του Γκλάμπερ, λέγοντας πρώτα όχι στην πρόταση παράδοσης που έφερε ο Άσερ (όπου είχαμε και το παρενθετικό, you-go-girl φόνο εκδίκησης της Νέβια που εντάξει, κάπως meh γενικά, αλλά ταιριαστό στο γενικότερο φεμινιστικό υπο-στόρι(**) που κουβαλάει η σειρά, όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο post) και ύστερα ξεσκίζοντας, σε μια απίθανη τελική σκηνή δράσης, κάθε έναν Γκλαμπέρειο στρατιώτη.
(**Περίεργα ταιριαστός ο θάνατος της Σπαρτάκαινας, που πέθανε κάπως ξαφνικά και σίγουρα ατραγούδιστα στο πρώτο μέρος του επεισοδίου, σα να ήταν ένας ακόμα ανώνυμος στρατιώτης. Περίεργη απόφαση πάντως, και είμαι περίεργος να δω στην πορεία της σειράς πώς θα εξυπηρετήσει την αφήγηση και τον χαρακτήρα. Ίσως μετά τον θάνατο του Μπατιάτους και του Γκλάμπερ ο Σπάρτακος να χρειαζόταν κάτι που να τον κρατά ακόμα οργισμένο και κενό; Εξάλλου, ευτυχισμένος επαναστάτης πόσο επαναστατικός μπορεί να είναι;)
Δυνατή σκηνή επίσης ο θάνατος του Οινόμαου, που σκοτώθηκε προλαβαίνοντας να συγγχωρήσει τον Γάννικο. Δυνατά, αντρίκεια πράματα, και-- πραγματικά Steven DeKnight, το έκαψες όλο το Stars Hollow, ούτε κολυμπηθρόξυλο δεν άφησες όρθιο, good God άνθρωπέ μου. Ο Κρίξος είναι ένας πολύ τυχερός άντρας.
Οπότε τώρα η σειρά φαινομενικά θα κάνει το βήμα παραπάνω ύστερα από ένα μεταβατικό διάστημα. Η σεζόν αυτή μοιάζει να κρατά το ρόλο του κεφαλαίου όπου ουσιαστικά συγκεντρώνονται οι διάσπαρτες δυνάμεις και σχηματίζουν την ομάδα που θα υποστηρίζουμε. Το πρώτο κεφάλαιο ήταν η απόδραση, το δεύτερο ήταν η ωμή εκδικητή δίψα που οδήγησε στη δημιουργία κάτι καινούριου. Αυτού δηλαδή που θα δούμε στην 3η σεζόν, καθώς ο συνειδητοποιημένος πια στρατός του Σπάρτακου (με τον Colin Farrell πλέον ξεκάθαρο σύμμαχο, yay!) θα πρέπει να αποκρούσει τις στρατιές που με τη σειρά τους θα ζητήσουν εκείνες εκδίκηση για το μικρό χαμό που έχει συμβεί σε αυτή την κωλοτρυπίδα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εδώ και 2 σεζόν.
Can't fucking wait.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου