Doctor Who: Dinosaurs on a Spaceship


Με λίγες μέρες καθυστέρηση (γιατί πολύ καλομάθαμε με το write-up της πρεμιέρας έτοιμο Σάββατο βράδυ), spoilers μετά το άλμα για ένα ταυτόχρονα απογοητευτικό και αναπάντεχα ενδιαφέρον επεισόδιο.

Γιατί απογοητευτικό καταρχάς. Διότι είναι ένα επεισόδιο στο οποίο έχουμε:


  • Διαστημόπλοια
  • Δεινόσαυρους
  • Δεινόσαυρους σε διαστημόπλοια
  • Τη βασίλισσα Νεφερτίτη
  • Τη βασίλισσα Νεφερτίτη να αντιμετωπίζει δεινόσαυρους σε διαστημόπλοια
  • Τεράστια ρομπότ
  • Τεράστια ρομπότ να απειλούν τη βασίλισσα Νεφερτίτη που αντιμετωπίζει δεινόσαυρους σε διαστημόπλοια

Τελοσπάντων, το πιάνετε. Είχαμε ένα 'τέτοιο' επεισόδιο (τα ονομάζω 'Snakes-on-a-plane'-επεισόδια αυτά) και παρόλ'αυτά δεν υπάρχει στάλα cool. Κρίμα είναι, δηλαδή σχεδόν θέλει προσπάθεια. Δεν είναι τρομακτικό, δεν είναι φανταστικό, δε σε κάνει να κρατήσεις την ανάσα σου, δε σε κάνει να χαμογελάσεις ανόητα, δε σε κάνει να φωνάξεις ή να υψώσεις μια γροθιά, τίποτα ρε παιδί μου.

Είναι σαν υπερφόρτωση 'γαμάτων' στοιχείων πάνω σε μια ιστορία που βασικά δε χρειαζόταν τίποτα από όλα αυτά για να λειτουργήσει. Και εξηγούμαι:

Η ίδια η ιστορία, όταν ξεμπερδέψαμε με όλο το άνευρο υπερθέαμα, ήταν ενδιαφέρουσα και απροσδόκητα σκοτεινή κιόλας.

Ας πούμε μου άρεσε το πώς αγγίξαμε ξανά αυτή την ιδέα πως η Amy είναι ένα τρομερά δυσλειτουργικό άτομο όταν λείπει ο Doctor από τη ζωή της, μιας και η όλη βάση της ύπαρξής της είναι εκείνα τα χρόνια που τον περίμενε να έρθει να την πάρει μαζί του. Εξερευνήθηκε και στην πρεμιέρα αυτό, αλλά εκεί περισσότερο σε συνάρτηση με τον Rory και τη σχέση τους.

Ο Rory εδώ κουβάλησε μαζί, άθελά του, τον πατέρα του, το οποίο εκτός από συμπαθή κωμωδία ανάμεσα στους τρεις άντρες, μας χάρισε και μια πανέμορφη τελευταία σκηνή - με τον πατέρα να κάθεται να πίνει το τσάι του κοιτώντας τη Γη από ψηλά. Πραγματικά, αν μπορούσες να βρεθείς οπουδήποτε στο σύμπαν, υπάρχει τίποτα πιο όμορφο που να ήξερες να ζητήσεις να δεις;

Αλλά πάνω από όλα υπάρχει ο ίδιος ο Doctor που εν γνώσει του, με καθαρό μυαλό, αποφασίζει να γίνει δικαστής και εκτελεστής, στέλνοντας τον Επιστάτη Φιλτς στο θάνατό του. Wow, από πού ήρθε αυτό;

Το επεισόδιο εξελίχθηκε σε ένα ενδιαφέρον set-up (υποθέτω) πραγμάτων που θα έρθουν, κυρίως από πλευράς εξέλιξης χαρακτήρων, και βρήκα ενδιαφέρον και το setting με το παρατημένο σκάφος των αφανισμένων Silurians. Ο Φιλτς ήταν καλός σαν villain υπό αυτή την έννοια: Έμοιαζε σαν άνθρωπος, αλλά ήταν πιο απάνθρωπος κι από Dalek. Ήταν μια καλή περίπτωση ώστε να έρθει ο Doctor σε μια θέση να πρέπει να αποφασίσει για τη μοίρα ενός τέτοιου δολοφόνου.

Θα ήταν όλα πιο αποτελεσματικά αν δεν ήταν τόσο αταίριαστα με το κάπως βεβιασμένα cool (που τελικά δεν ήταν και τόσο cool) του πρώτου μισού του επεισοδίου.

Περίεργος συνδυασμός, περίεργο επεισόδιο, και τώρα είμαι ακόμα πιο περίεργος για τη συνέχεια.


.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου