Spoilers για το TARDIS-based επεισόδιο του Doctor Who.
Καταρχάς μια πρώτη nerdy παρατήρηση: Πάω να γράψω τον τίτλο του επεισοδίου στο header και το google μου υπογραμμίζει τη λέξη 'centre' ως λάθος; ΑΣΕ ΜΑΣ ίντερνετ. Επίσης, διάφορα Αμερικάνικα sites, you fail!
Στα επί της ουσίας: Ήμουν κάπως επιφυλακτικός επειδή ο ρολίστας σεναριογράφος Stephen Thompson δεν με είχε εντυπωσιάσει μέχρι σήμερα με τις δουλειές του είτε στο Doctor Who είτε στο Sherlock, αλλά εδώ τα κατάφερε, έστω κι αν ουσιαστικά όλα τα λεφτά ήταν το concept που του έδωσε ο Moffat. Για την ακρίβεια αυτά που μου άρεσαν λιγότερο στο επεισόδιο ήταν ζητήματα καθαρά ανάπτυξης πέραν της ιδέας: Οι περιφερειακοί χαρακτήρες των σκουπιδιάρηδων του διαστήματος και το Δράμα Του Tricky δε με ένοιαξαν μα καθόλου όμως, ενώ και η λύση της ιστορίας ήταν ευκολία, ένα μέτριο reset button.
Τώρα, το να διαμαρτύρεσαι για reset button όντας φαν της σειράς είναι λίγο αστείο, σα να γκρινιάζεις για σκηνές μάχης σε υπερηρωική ταινία (στην οποία περίπτωση, 'Superman Reurns', χα!) όμως υπάρχει διαφορά από το ένα στο άλλο. Ας πούμε το μαγικό κουμπί στο κλείσιμο της 6ης σεζόν αν το καλοσκεφτείς δεν έσβησε τελικά και τίποτα, απλώς έδωσε κάλυψη, ήταν μια πανέξυπνη χρήση του μηχανισμού. Ετούτο εδώ από την άλλη ήταν πεντακάθαρη ευκολία, συναγωνιζόμενη τις δόξες του series 3 φινάλε. Σε κάνει κάπως να αναρωτηθείς γιατί παρακολουθούσες επί 40 λεπτά.
Αλλά τελοσπάντων, δεν πειράζει, αλήθεια δεν πειράζει, γιατί εν τέλει δεν αναρωτήθηκα γιατί παρακολουθούσα επί 40 λεπτά. Επειδή τα 40 αυτά λεπτά ήταν γαμάτα.
Δηλαδή πάντα θες να δεις κάποια στιγμή στη διαδρομή μιας σειράς ένα επεισόδιο τόσο βαθιά χωμένο στη μυθολογία της αλλά με τρόπο που απλά την παρατηρεί, φετιχιστικά. Όπως η Clara που βρίσκει την κούνια του μωρού των Ponds, το μικρό TARDIS-άκι που έφτιαξε η Amy, πέρασε έξω από την πισίνα, χάζεψε (μαζί της κι εμείς) τη βιβλιοθήκη, έφτασε τελικά στην καρδιά του TARDIS και τσουρουφλίστηκε από το Eye of Harmony, έτρεξε ανάμεσα σε φαντάσματα και ψιθύρους της παρελθοντικής δόξας του control room, κολύμπησε σε διαρροές χρόνου και αναμνήσεων.
Θα μπορούσα να βλέπω ένα τέτοιο επεισόδιο για περίπου 27 ώρες.
Υπάρχει μια αδιαπραγμάτευτη μαγεία στο να βλέπεις να παρελαύνουν μπροστά σου, το ένα μετά το άλλο, όλα αυτά τα μικρά πράγματα για τα οποία είχες ακούσει ή είχες δει αλλά δεν περίμενες ότι θα αντίκρυζες ποτέ (ή ξανά). Η ιδέα του TARDIS ως ένα αχανές εσωτερικό αίνιγμα, διαρκώς μεταβαλλόμενο και ανήσυχο και εφευρετικό, με ψυχή και αισθήματα, αποκτά άλλη σημασία όταν έχεις δει κάτι από τους διαδρόμους του ή αντικρύσει τον μαγικό κήπο με τα μαγικά μηχανικά φρούτα όπου βασικά φυτρώνει όλη η τεχνο-μαγεία της σειράς.
Και για κερασάκι στην τούρτα, αυτό το εξοργιστικό (αλλά-τι-να-κάνεις) tease με την Clara να ανοίγει το Μεγάλο Βιβλίο του Time War (γιατί φυσικά θα το συναντούσε και αυτό) και να μουρμουράει απλώς ένα “so that's who...”. ΔΙΑΒΟΛΕ, ΤΙ;
Fanwanking; Ναι. Μεγίστου βαθμού. Αλλά όχι περιττό ή φλύαρο- παρά μαγευτικά μουσειακό.
Εξάλλου ο λόγος που λειτουργεί εν τέλει η ιστορία, είναι πως στην καρδιά της βρίσκεται και λίγος πόνος. Δεν κάνεις ποτέ τίποτα δίχως πόνο. Ακόμα κι αν περιπέτεια σβήνεται (αργκ) αυτο που δεν ακυρώνεται είναι η αγωνία του Doctor να κρατήσει την Clara ζωντανή πάση θυσία καθώς αγωνίζεται να βρει τον άνθρωπο μες στο αίνιγμα. Αυτό το επεισόδιο ίσως να είναι το κρίσιμο σημείο αυτής της αναζήτησης, με την απίστευτη στιγμή που η Clara και μαζί εμείς διαπιστώνουμε πως το τέρας μες στο TARDIS είναι η ίδια που καίγεται μέχρι θανάτου.
Μια υπενθύμιση πως ο θάνατος συνεχίζει να κρέμεται από πάνω της σαν ζηλιάρης αντιγραφέας του κακού από το 'Final Destination'. Και πως ο πικρός Doctor δε θα σταματήσει σε κανένα φαινομενικό εμπόδιο προκειμένου να τη σώσει, αυτή τη φορά. Αυτή και όλες τις επόμενες.
Can't wait για το τελικό σερί επεισοδίων- αυτό εδώ, παρά τις αδυναμίες του, ήταν το αγαπημένο μου ως τώρα στην Clara Era.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου