Κι εδώ μια τυπική περίπτωση σειράς που δανείζεται από παντού, αλλά δεν καινοτομεί πουθενά (σαν τον Παπακαλιάτη ένα πράμα, αλλά με καλύτερο γράψιμο). Το Desperate Housewives περιγράφει τις ζωές 4 "Απεγνωσμένων Σπιτονοικοκυρών" οι οποίες δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιες μετά την αυτοκτονία της φίλης τους, Mary-Alice Young. Κατά τη διάρκεια των 23 επεισοδίων της πρώτης σεζόν γνωρίζουμε τους κατοίκους της Wisteria Lane, και παρακολουθούμε τις προσπάθειες των 4 φιλενάδων να εξιχνιάσουν το μυστήριο που κρύβει πίσω της η αυτοκτονία της Mary-Alice.
Το ξεκίνημα είναι ιδανικό, με έναν πιλότο-διαμάντι. Σπιρτόζικες ατάκες, άμεσα αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες, μαύρο χιούμορ, hints μυστηρίου, υποψία σάτιρας. Η συνέχεια όμως δεν επιφύλαξε τίποτα που να ξεπέρασε το πρώτο επεισόδιο. Για άλλα 22 επεισόδια ακολουθήθηκε η πεπατημένη και μάλιστα προς το τέλος της σεζόν η σειρά ξεπέφτει σε επίπεδα στείρας σαπουνόπερας, για να φτάσουμε τελικά σε ένα πλήρως υποτονικό και ιδιαιτέρως απογοητευτικό season finale. Ναι μεν το μυστήριο ξεδιπλώνεται μαεστρικά, με τη διαφορά οτι συνειδητοποιείς (κάμποσα επεισόδια πριν το τέλος) οτι το είχες μαντέψει στην ολότητά του, από τα μέσα της σεζόν. Και δεν είναι και τίποτα ριζοσπαστικό, εδώ που τα λέμε. Και ναι μεν στην αρχή εκπλήσσεσαι με την παρουσίαση των 5-6 βασικών χαρακτήρων, αλλά στην πορεία όχι μόνο αυτοί μένουν στάσιμοι, αλλά με τρόμο διαπιστώνεις οτι και τα υπόλοιπα 10 μέλη του καστ δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να αναπτυχθούν. Απλά είναι τοποθετημένοι εκεί, περιμένοντας πότε θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να παίξουν το ρόλο τους στο ξεδίπλωμα του μυστηρίου.
Σαφώς η σειρά υπερτερεί σε γενικές γραμμές από τη μέση σαπουνόπερα, γιατί εκεί που όλες οι άλλες γεμίζουν 20-τόσα επεισόδια με συνεχή ανακύκλωση προσώπων, σχέσεων και ιδεών, ετούτη εδώ τα γεμίζει εν μέρει με ένοχες ιστορίες του παρελθόντος. Επειδή όμως το Desperate Housewives ασχολείται με λιγοστούς χαρακτήρες (σε αντίθεση με το, παρόμοιας δομής, Lost) το παρελθόν κάποια στιγμή δεν έχει άλλα να δώσει κι έτσι στα τελευταία 5-6 επεισόδια η σειρά προχωράει αποκειστικά από κεκτημένη ταχύτητα. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που τρέμω για τη δεύτερη σεζόν. Από την άλλη, δε γίνεται να μην τονιστεί η συγκλονιστική παρουσία της Marcia Cross (Melrose Place) σε αυτό που αποτελεί, για μένα, την κορυφαία γυναικεία ερμηνεία της περσινής σεζόν. Διάολε, και μόνο το ξέσπασμά της στo season finale θα αρκούσε. Μαζί με τον πολύ καλό Steven Culp συνθέτουν ένα καθηλωτικό δίδυμο και από μόνοι τους αποτελούν λόγο για να παρακολουθήσει κάποιος τη σειρά!
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια πολύ καλή περίπτωση δράματος, με ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, καλογραμμένα σενάρια και καλό καστ. Το πρόβλημα είναι αλλού. Το Desperate Housewives ως κωμωδία σε wacky περιβάλλον δεν πιάνει μία μπροστά στο Gilmore Girls, ως ensemble δράμα είναι ασήμαντο σχετικά με το Lost, ως ματιά στην προαστιακή ζωή είναι καρικατούρα μπροστά στο Weeds, ως ongoing νοσηρό μυστήριο μοιάζει χάδι συγκριτικά με το Twin Peaks. Και εντάξει, αν έστω επιχειρήσω σύγκριση με το Sex & the City θα γίνω κακός. Είναι, εν τέλει, ευχάριστο και διασκεδαστικό γι'αυτό που είναι, απλά αυτό που είναι δεν είναι τελικά και τίποτα σπουδαίο.
EXTRAS
Το προσεγμένο σετ περιέχει 2 commentaries, 6 επεισόδια σε unrated versions, τις πρωταγωνίστριες να σχολιάζουν τις αγαπημένες τους σκηνές, κομμένες σκηνές με σχολιασμό από τον δημιουργό Marc Cherry, bloopers reel και κάμποσα ενδιαφέροντα featurettes.
Κυκλοφορεί σε Region 1 και σε Region 2, αλλά με λιγότερα extras.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου