Season Finale: The O.C. (s3)

MAJOR SPOILERS... Αλλά ΕΝΤΕΛΩΣ MAJOR.

Στο φινάλε μιας άκρως απογοητευτικής χρονιάς, ο Josh Schwartz αποφασίζει επιτέλους να αναλάβει και πάλι τα ηνία της σειράς, δίνοντας σε αυτό το επεισόδιο τον άχαρο ρόλο της διαδικασίας του reboot. Με αυτό στο μυαλό, νομίζω πως αυτό το 40λεπτο πρέπει να κριθεί σε δύο ταμπλό. Αρχικά στο αν και κατά πόσο είναι σωστές οι διορθωτικές κινήσεις του δημιουργού, και δεύτερον το κατά πόσο είναι λειτουργικός ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνουν χώρα.

Τι σταμάτησε λοιπόν να δουλεύει στη σειρά, κατά τη φετινή περίοδο? Ο χαρακτήρας της Marissa. Αυτό ήταν εξαρχής, θα πουν οι κακόβουλοι, αλλά θα διαφωνήσω. Για τουλάχιστον μιάμιση σεζόν, ο ενοχλητικός χαρακτήρας της πριγκήπισσας της διπλανής πόρτας gone wrong, ήταν ένα διασκεδαστικό distraction, μια τραγελαφική φιγούρα που ανά πάσα στιγμή μπορούσες να ποντάρεις οτι θα κάνει τη λάθος κίνηση στη λάθος στιγμή. Αλλά μετά το σοβαρέψανε. Την είδαμε να πειραματίζεται με τη σεξουαλικότητά της, να επιχειρεί μια σταθερή σχέση με τον Ryan (καθιστώντας τον μονίμως moody), να παίζει τη μεγάλη αδερφή, να χάνει το δρόμο της και να τον ξαναβρίσκει, να προσπαθεί να pull a Henry Higgins σε έναν κακόμοιρο αλητάκο σέρφερ. Ώπα, πού πήγε το καρτούν που μας διασκέδαζε για τόσο καιρό? Τη στιγμή που το O.C. πήρε εντελώς στα σοβαρά αυτόν τον υπεροβλικά δυσλειτουργικό χαρακτήρα, υπέγραψε τη θανατική του καταδίκη. Ή όχι? Προκειμένου να μείνει η σειρά στη ζωή, έστειλε στα θυμαράκια την περιστασιακά αλκοολική Marissa. Πώς το έκανε?

Βασικός χαρακτήρας ήταν, άκλαφτος θα έφευγε? Έτσι, ο Schwartz σκέφτηκε ένα plot gimmick της κακιάς ώρας, με τον άφαντο πατέρα της να της προτείνει να ζήσει μαζί του στα ελληνικά νησιά, κι έτσι για ένα ολόκληρο επεισόδιο η παρέα αποχαιρετά το πιο ενοχλητικό της μέλος. Πολλά φλασμπακ, πολλές αναμνήσεις, πολλά in-jokes, πολλά στιγμιότυπα ευτυχίας. Σωστός ο μάγκας? Σωστός θα έλεγα, με τη διαφορά οτι ο ακριβής τρόπος με τον οποίον η μικρή συνάντησε τη μοίρα της, ήταν τραγικός. Με την... γελοία έννοια. Βάζει τον Volchek, έναν χαρακτήρα-MacGuffin, που για μια ολόκληρη σεζόν εμφανιζόταν μόνο όταν οι σεναριογράφοι χρειάζονταν έναν "εύκολο" τρόπο για να στείλουν την πλοκή όπου τους βόλευε, να ρίξει το αυτοκίνητο του Ryan σε μια απότομη πλαγιά και μαζί τη Marissa να συναντήσει το δημιουργό της. Αυτή η κοπέλα έπρεπε να πάει από υπερβολική δόση- να τρακάρει ενώ οδηγούσε μεθυσμένη- να αυτοκτονήσει- κάτι self-inflicted τελοσπάντων. Με το να βάζουν έναν εντελώς εξωτερικό παράγοντα να την ξεκάνει, ο Josh μας στερεί αυτό που θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη τηλεοπτική ηδονή που μας στέρησε ποτέ το 24, δηλαδή το θάνατο της Kim Bauer. Oh, what the hell, και πάλι το απόλαυσα, ποιον κοροϊδεύω? Στο καλό, ψυχασθενική πρώην πριγκήπισσα του Newport! Rest Ιn Pieces!!!

Τι άλλο είδαμε να αλλάζει ο δημιουργός ενόψει της αναγεννημένης -όπως ελπίζουμε- σειράς που θα δούμε από του χρόνου? Όπως απαίτησα νωρίτερα στη σεζόν, θα δούμε την Taylor να προβιβάζεται σε μόνιμο μέλος της παρέας (έτσι κι αλλιώς η σειρά λειτουργεί καλύτερα στο χιούμορ παρά στο δράμα, και η Autumn Reeser έχει φοβερή κωμική φλέβα), όπως και την mini-Cooper, για να έχει κάτι να κάνει και η Julie. Επίσης θα δούμε τον Sandy Cohen να επιστρέφει στη δουλειά του στην εισαγγελία, μακριά από νοσοκομεία και λοιπές sleep-inducing αηδίες που παρακολουθήσαμε φέτος.

All in all, ένα επεισόδιο που αρνούμαι να τοποθετήσω δίπλα σε όλα τα υπόλοιπα, διότι πρώτος του και κύριος σκοπός είναι να λειτουργήσει ως γέφυρα ανάμεσα σε όσα πρέπει να αλλάξουν στη σειρά και σε όσα πρόκειται να έρθουν. Το οτι έχει έστω και ένα βασικό δραματουργικό στήσιμο, είναι παραπάνω από αυτό που περίμενα. Και, ό,τι και να λέμε, κανείς δεν νοιάζεται για αυτό. Όλοι πανηγυρίζουν γιατί επιτέλους το O.C. ξεφορτώθηκε για τα καλά τον καρκίνο που το μάστιζε για μια διετία, ατενίζοντας για πρώτη φορά φέτος το μέλλον με αισιοδοξία.