Χαίρομαι που φινάλε σαν αυτό έρχονται πού και πού για να θυμίσουν οτι μια σειρά στο κλείσιμό της δεν χρειάζεται να πνιγεί στο ρετρό ξεχνώντας οτι έχει μια ιστορία να πει στο παρόν. Θα μου πείτε, πώς θα ήταν δυνατόν να κάνει "ασφαλές" φινάλε το Alias, με τόσα μπλεγμένα storylines στον αέρα? Θα μπορούσε, και θα ήταν πολύ απλό. Ένας λυτρωτικός θάνατος του Sloane ο οποίος έτσι θα έσωζε τελευταία στιγμή τους καλούς, κάποιου είδους χωρισμός υπό καλές συνθήκες για τον Jack και την Irina, πιθανότατα ο "εύκολος" θάνατος του expendable Dixon, και πάνω από όλα ένα απλοϊκό endgame των προφητειών του Rmabaldi που θα είχε κάτι να κάνει με την τελειωτική καταστροφή του κόσμου. Έτσι ήταν, ομολογώ, σχηματισμένο το τέλος του Alias στο μυαλό μου. Και πόσα από τα παραπάνω έγιναν πραγματικότητα? Διάολε, κανένα.
Ο Rambaldi παίρνει το endgame που του αξίζει (κι όχι μια κόκκινη ντισκόμπαλα σε μια πόλη γεμάτη ζόμπι), ο Sloane την τιμωρία που του αξίζει, η Syd και ο Vaughn το ηλιοβασίλεμα που τους αξίζει-- σε ένα δίωρο φινάλε που επιτέλους οι κακοί είναι κακοί. Το γνωρίζουν, και είναι αποφασισμένοι να κάνουν ο,τι χρειαστεί προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους.
Σε ένα εξαιρετικό τελευταίο επεισόδιο, επισκεπτόμαστε ξανά τα σημεία-κλειδιά της ζωής της Sydney, όλες αυτές τις στιγμές που την έφεραν εκεί που είναι σήμερα. Και ένας προς έναν, όλοι οι άνθρωποι που την έστρεψαν, ακούσια ή μη, σε αυτό το διαρκές παιχνίδι θανάτου, τιμωρούνται για αυτά που έκαναν (ή δεν έκαναν). Είναι η ίδια η Syd που σπρώχνει τη μητέρα της προς το θάνατό της, την ίδια στιγμή που, μίλια μακριά ένα άλλο δράμα εκτυλίσσεται. Ύστερα από έναν συγκινητικό αποχαιρετισμό με τον πατέρα της, αυτός μαζεύει τις τελευταίες του δυνάμεις προκειμένου να αποδώσει δικαιοσύνη-- αυτοκτονώντας, τιμωρεί τον εαυτό του για όσα επέτρεψε στον Sloane να κάνει στην κόρη του, και ταυτόχρονα παίρνει την απόλυτη εκδίκηση από τον άνθρωπο που κατέστρεψε τις ζωές τους. Η τελική μοίρα του Arvin Sloane θα στέκεται πάντα στο μυαλό μου ως μια από τις πιο εφιαλτικές εικόνες που έχω δει.
Η ομάδα των villains του Alias μπορεί όταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή να διάλεξαν μεν ξεκάθαρα πλευρά, αλλά τα χρόνια που έχουμε περάσει εξερευνώντας του μυστηριώδεις χαρακτήρες τους κάνουν τα πράγματα λιγότερο απλοϊκά από όσο θα περίμενε κανείς. Δεν είναι για μας μερικές τυχαίες φιγούρες που θέλουν να φέρουν σε πέρας ένα παρανοϊκό σχέδιο. Είναι ο Arvin, η Irina, ο Sark. Kαι κάθε μία από τις τελικές μάχες έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από το απλό ερώτημα του ποιος θα κερδίσει. Κάθε θεατής θα παθιάζεται για τη μοίρα που θεωρεί πως αξίζει κάθε ένας από αυτούς, κι αυτό το στοιχείο ξεχωρίζει το Alias από κάθε άλλη σειρά που έκλεισε με μεγάλη μάχη. Αυτό το κέρδισε δικαιωματικά το κατασκοπικό show του JJ Abrams, με την μυστηριώδη εμμονή του στους σκοτεινούς του χαρακτήρες.
Το μίνι-σοκ της αποκάλυψης του τελικού σχεδίου του Rambaldi, η ανακάλυψη του τάφου του, η εμφάνιση της Francie μετά από 2μιση χρόνια, η τελική μάχη Sydney-Irina, το άνοιγμα του διπλού φινάλε με την Sydney στο Sydney, το κλείσιμο με τους 3 επιζήσαντες στο ηλιοβασίλεμα, η Isabelle καθώς διέλυσε το παζλ που σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα είχε φτιάξει, η επιβίωση του μισθοφόρου Sark, και φυσικά όπως είπα ξανά και ξανά, η τιμωρία του Sloane. Μερικές μόνο από τις εξαιρετικές στιγμές που πρόσφερε το υπέροχο φινάλε μιας σειράς που έστω και συγκυριακά, κι έστω και την τελευταία στιγμή, κατάφερε να κλείσει αγγίζοντας τα επίπεδα της μεγάλης δόξας της, 3 χρόνια μετά την τελευταία φορά που έφτασε σε αυτά. That's more than The X-Files can say...
Και το αποχαιρετιστήριο μήνυμα των δημιουργών? Με συγκίνησαν οι άτιμοι! Ευχαριστώ κι εγώ, λοιπόν. JJ, Jesse Alexander, Alex Kurtzman, Roberto Orci, Jeff Pinkner-- ευχαριστώ κι εγώ, γι'αυτά τα υπέροχα 5 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου