The Office, Season 3, Episode 1

"Gay Witch Hunt"


Ξαφνικά κάτι συνέβη. Χωρίς να το αντιληφθώ, το Office εξελίχθηκε όχι απλά στην πιο χαριτωμένη, αστεία, καλογραμμένη, καλοπαιγμένη και συναισθηματική κωμωδία που έχω δει ποτέ στην τηλεόραση, αλλά επιπλέον έφτασε να κερδίζει με το σπαθί του τον τίτλο του καλύτερου επεισοδίου μιας βραδιάς που περιέχει το season premiere του Grey's Anatomy. What the hell?

Ξεκινώντας από Το Ζητούμενο, ο Greg Daniels βγάζει γρήγορα από τη μέση το συναισθηματικό φορτίο του περσινού season finale, χωρίς όμως να μειώνει κιόλας τη σημασία του. Ξεμπερδεύοντας με το fallout του φιλιού της Pam με τον Jim (και πόσο heart-breaking ήταν αυτό το fallout), κάνει χώρο για όλα τα άλλα στοιχεία που κάνουν τη σειρά τόσο σπουδαία. Και ποια -και πόσα!- μπορεί να είναι πια αυτά τα στοιχεία?

Το Office έχει γιγαντωθεί σε απίστευτο βαθμό. Η μικρή, άβολη κωμωδιούλα που έκανε πρεμιέρα πριν ενάμιση χρόνο με σχεδόν 5 βασικούς χαρακτήρες και 3-4 extras να γεμίζουν το σκηνικό (πολλοί από αυτούς δεν ήταν καν ηθοποιοί-- η Phyllis Smith δεν είναι παρά υπεύθυνη για το casting και η Mindy Kaling staff writer) μετρά πλέον τουλάχιστον 20 κεντρικούς χαρακτήρες, από το core cast στο γραφείο μέχρι τους εργάτες στην αποθήκη, κι από τους ανώτερους του Michael μέχρι τους νέους συνεργάτες του Jim. Προσέξτε πόσο περίτεχνα, αυτή η πρεμιέρα δίνει χρόνο ανάπτυξης σε Κάθε. Έναν. Από Αυτούς. Η ιδιοφυία του Office, και ο λόγος της δραματικής ποιοτικής του ανόδου ταυτόχρονα, είναι το πώς καταφέρνει να δημιουργεί χώρο κωμωδίας για 10 διαφορετικά άτομα ανά επεισόδιο, είτε είναι η Meredith που πλένει το στόμα της με το υγρό των χεριών της Angela για να καλύψει το αλκοόλ στην ανάσα της, είτε ο Kevin με το ανώριμο γέλιο του στο άκουσμα του νέου οτι ο Oscar είναι gay.

Μιλώντας για άνοιγμα του cast, πόσο σπουδαίες είναι οι νέες προσθήκες στο show? Ο Chip Esten της φήμης του Whose Line Is It έχει εμφανιστεί ξανά στο παρελθόν στη σειρά, αλλά ο Ed Helms της μεγάλης των ανταποκριτών του Daily Show σχολής κάνει για μια φοβερή αντίθεση με τον Dwight (η αντίδρασή του στο αστειάκι του Jim από τον πιλότο με έκανε να αισθανθώ για τον άνθρωπο όσο άσχημα δεν έχω αισθανθεί ακούγοντας αστεία του Michael) και εντάξει, κακά τα ψέμματα, η Rashida Jones είναι hot και καθόλου δε θα με ενοχλήσει ένα σύντομο affair με τον Jim μας.

Γιατί όσο ο ερωτευμένος νέος βρίσκεται στο Stanford, πίσω στο Scranton ο Roy δηλώνει αποφασισμένος να παλέψει για την Pam, και στη δήλωσή του αυτή βρίσκω τον εαυτό μου για πρώτη φορά να λυπάται το ανίδεο κρέας. Η είδηση του χωρισμού του με την Pam, δοσμένη μάλιστα με αυτό τον επίπονο όσο και αστείο τρόπο (το κατεψυγμένο φαγητό του γάμου που δεν έγινε, εκεί κάθε μέρα για να τους θυμίζει αυτό που δε θα έχουν ποτέ), με εξέπληξε δεδομένης ιδιαίτερα της απόρριψης που είχε δεχτεί λίγα λεπτά προηγουμένως ο Jim. Εκεί, σε ένα ευχάριστο twist, οι δύο παράνομα ερωτευμένοι συνεργάτες δεν έκαναν πίσω από το φιλί που μοιράστηκαν στο περσινό cliffhanger (Μπορεί να μιλάει το ποτό, δικαιολογείται αμέσως η Pam, αλλά ο Jim σχεδόν την κόβει για να δηλώσει αποφασιστικά οτι δεν είναι μεθυσμένος. "Ούτε εγώ", υποχωρεί μετά κι εκείνη), αλλά ήταν η αναποφασιστικότητά τους που τους έφερε σε αυτό το σημείο.

Το ξεκαρδιστικό, όσο και επίπονο φινάλε, φέρνει την Pam να γελάει με μια φάρσα εξ αποστάσεως του Jim στον Dwight (κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ) και σχεδόν την ίδια στιγμή να συνειδητοποιεί οτι αυτός δεν είναι εκεί για να μοιραστούν το αστείο- στη θέση του κάθεται ο Ryan, κάθε άλλο παρά Jim. Νωρίτερα στο επεισόδιο, η Pam προσπαθεί να τον βάλει μέσα στο αστείο, όταν ο Michael παραδίδει την επική ατάκα "We're all homos. Homo sapiens.", αλλά εκείνος δεν το πιάνει. Και εμείς μένουμε άναυδοι, βλέποντας για πολλοστή φορά μέσα σε είκοσι μόλις λεπτά, το γέλιο μας να μετατρέπεται σε αναστεναγμό.

Με όλο το δράμα σχεδόν ξέχασα τον Michael, και δε θα ήταν δίκαιο. Γιατί μέσα από ένα ακόμα ignorantly πολιτικώς ορθό (τόσο που διαλύει κάθε έννοια ορθότητας) ξέσπασμά του, μας χαρίζει την πρώτη αξέχαστη στιγμή της νέας τηλεοπτικής σεζόν. Ξέρετε όλοι για ποια μιλάω, εκείνη κατά τη διάρκεια της οποίας ορκίζομαι οτι άκουσα τον εαυτό μου να βγάζει έναν ήχο φώκιας. Στην κλιμάκωση ενός ακόμα σεμιναρίου-gone-wrong, και καθώς ο Michael έσπρωχνε τα χείλη του πάνω σε αυτά του Oscar, έβγαζα actual random ήχους πόνου και ντροπής, 100% μη-αποκωδικοποιήσιμους. Και να φανταστεί κανείς πως λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα ένιωθα πραγματικά άσχημα για τον τύπο, έχοντας μόλις ακούσει τον Oscar να του τα ψέλνει. Κι εκεί έγκειται η ιδιοφυία του Steve Carell, που από αντιπαθής ignorant self-centered bigot πηδηξε σε μια μόνο στιγμή σε ύφος μαθητή γυμνασίου που ο καθηγητής μόλις έχει ρεζιλέψει μπροστά σε όλη του την τάξη. Πώς να μην τον λυπηθείς? Στο τέλος αυτής της σκηνής, πιστέψτε με, χειροκρόταγα στην οθόνη του υπολογιστή μου.

Δεν ξέρω αν το Office μπορεί να χαρακτήριστεί κιόλας essential show, αλλά ακόμα κι αν όχι, 2-3 επεισόδια ακόμα σαν αυτό θα την κάνουν μια χαρά τη δουλειά. Σπουδαίο, πολύ-πολύ σπουδαίο ξεκίνημα.