Με αφορμή το θεαματικό comeback του O.C. μετά από μιάμιση σεζόν ανέμπνευστης σαπουνοπερίασης, επιχειρώ μια μικρή αναδρομή σε 5 σειρές που κατάφεραν στις τελευταίες μέρες τους να επιστρέψουν από την κόλαση της κακής τηλεόρασης, στις δόξες των πρώτων ημερών τους (ή έστω εκεί κοντά). Εννοείται πως αν και η υπόλοιπη 4η σεζόν του O.C. είναι σαν τα 3 πρώτα επεισόδιά της, μία από τις παρακάτω θέσεις θα του ανήκει. Αλλά για την ώρα...
5. Felicity
Ίσως το καλύτερο κολεγιακό δράμα για τα δύο πρώτα χρόνια του, το Felicity έχασε τη μπάλα στις αρχές της 3ης σεζόν του, καθώς ο δημιουργός JJ Abrams απομακρύνθηκε για να αναπτύξει το Alias. Ξαφνικά ο εσωστρεφής και ήρεμος Noel γινόταν stalker της Tyra Banks και η Keri Russell φιλούσε τον John Ritter, τη στιγμή που ένας gun-wielding πρεζάκιας πυροβολούσε κατά βούληση στη μέση ενός πάρτι. Ευτυχώς το Felicity έφυγε από την Daytimesoapland πάνω στην ώρα για να μας χαρίσει μια φανταστική 4η και τελευταία σεζόν.
4. The X-Files
Παρακολούθησα ολόκληρη τη σειρά σε έναν επικό μαραθώνιο δύο μηνών πρόπερσι το καλοκαίρι και σας διαβ
εβαιώ, σας διαβεβαιώ, οτι η 8η σεζόν (και, σε μικρότερη έκταση, η 9η) είναι πολύ πολύ πολύ καλύτερη από οτιδήποτε είδαμε σε αυτό το show μετά τα μέσα της 5ης σεζόν. Τότε, με τη διπλή επεισοδιάρα Two Fathers/One Son, η μυθολογία έφτασε σε ένα long overdue κλείσιμο, και για τον επόμενο ενάμιση χρόνο οι παραγωγοί παίδευαν κοινό και ηθοποιούς χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια εισήχθησαν 4-5 σημαντικοί νέοι χαρακτήρες (ανήκουστο!) και παρακολουθήσαμε μια μυθολογία κατώτερη μεν της πρωτότυπης, αλλά τουλάχιστον που να ξέρει τι στα κομμάτια της γίνεται. Όχι επίπεδα σεζόν 3, αλλά τουλάχιστον η σειρά δεν ξεψύχησε με την 7η για κύκνειο άσμα της.3. The West Wing
Γνωστή ιστορία. Ο Sorkin παραέγινε φιλελεύθερος για τον John Wells, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, και φεύγοντας στο τέλος της 4ης σεζόν κληροδότησε στους επόμενους σεναριογράφους το μεγαλύτερο "FUCK OFF!" cliffhanger που θα μπορούσε να σκεφτεί άνθρωπος. Ο Wells και η παρέα του τα σκάτωσαν μεγαλειωδώς, καταφέρνοντας να χάσουν το νόημα κάθε ενός από τους χαρακτήρες, διαστρεβλώνοντας το mission statement της σειράς, και αποτυγχάνοντας οικτρά στη μίμηση του μοναδικού στυλ γραφής του Sorkin. Η 5η σεζόν τους, αποτελεί μνημείο κακής τηλεόρασης και ήταν μόνο στα μέσα της 6ης και την εισαγωγή του Jimmy Smits στη σειρά, που το West Wing βρήκε πάλι μια σπίθα. Σίγουρα, η 7η και τελευταία σεζόν ήταν σαφώς μια εντελώς διαφορετική σειρά από αυτή την 4 πρώτων, αλλά τουλάχιστον εστιάζοντας στην εκλογική μάχη για την προεδρεία των ΗΠΑ, κατάφερε να ξαναγίνει must see TV.
2. Alias
Οι δύο πρώτες σεζόν αποτελούν κλασική τηλεόραση, αλλά όταν ο δημιουργός JJ Abrams απομακρύνθηκε ώστε να αναπτύξει το Lost (αρχίζετε να παρατηρείτε ένα pattern εδωπέρα?) οι σεναριογράφοι που άφησε πίσω έχασαν το focus τους. Για ολόκληρη την
τρίτη της χρονιά, η σειρά περιπλανιόταν χωρίς νόημα, ήταν βαρετή, τραβηγμένη και poorly conceived ως σύνολο. Ύστερα από τις κινήσεις πανικού που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, το Alias έφτασε να επανεφευρίσκει τον εαυτό του κάθε επόμενη σεζόν, και ήταν μόνο όταν οριστικοποιήθηκε το cancellation που οι παραγωγοί κατάφεραν να ξαναβρούν τη συνταγή της επιτυχίας των δύο πρώτων σεζόν. Τα β' μισό της κουτσουρεμένης 5ης σεζόν προσφέρει το ένα σοκ μετά το άλλο, καθώς όλοι φτάνουν στο τέλος που τους αξίζει- μεταξύ των οποίων και η ίδια η σειρά, που έκλεισε πολύ πιο δυνατά από όσο έδειχνε για δύο χρόνια οτι θα ήταν ικανή.1. Six Feet Under
Duh, really. Για δυο χρόνια, το οικογενειακό δράμα του ΗΒΟ μπορεί και να ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε στην τηλεόραση. Στην 3η σεζόν οι Fishers χάθηκαν μέσα στους εφιάλτες τους, και το κακό όνειρο δεν έλεγε να τελειώσει. Creepy interns, συνεχής ανακύκλωση ιστοριών, ανέμπνευστοι νέοι χαρακτήρες, ξεχειλώματα, υπερβολές. Όπως όμως συμβαίνει συχνά όταν δημιουργοί με όραμα βλέπουν το τέλος να φτάνει, o Alan Ball κατάφερε να δώσει στη σειρά του μια τελική ώθηση στην αρχή της 5ης σεζόν, σεζόν που γινόταν εντονότερη με κάθε επεισόδιο που πέρναγε. Σε αντίθεση με όλες τις παραπάνω περιπτώσεις (όπου οι σειρές κατάφεραν να προσεγγίσουν την αρχική ποιότητα ή έστω να μην κλείσουν με τα χάλια του μέσου τους), το Six Feet Under κατάφερε το αδιανόητο. Να ξεκινήσει αριστουργηματικά, να κάνει τεράστια κοιλιά, και να κλείσει δυνατότερα από ό,τι άρχισε. Μια σειρά που για 4 χρόνια μίλαγε μονάχα για το θάνατο, όταν είδε το δικό της τέλος να έρχεται μπόρεσε επιτέλους να μιλήσει για τη ζωή- μέσα από το θάνατο! Ρίξτε το φταίξιμο σε αυτό το επικό φινάλε αν θέλετε. Η ουσία είναι πως το Six Feet Under έκανε ένα comeback όμοιο του οποίου δε νομίζω πως θα μπορέσουμε ποτέ να ξαναδούμε σε τηλεοπτική σειρά.
(Πολύ καλό post, kudos.)
ΑπάντησηΔιαγραφή