The Office, Season 3, Episodes 13-14

Spoilers και σχόλια για τα δυο τελευταία επεισόδια Office που νομίζω πως -γιατρέ μου, είμαι καλά?- με έκαναν να αγαπήσω τον Dwight.

Δεν είναι πως δεν είχα τι να πω για το προηγούμενο επεισόδιο, απλώς περίμενα να δω πού το πάνε με τον Dwight και με το αγαπημένο μας ερωτικό τρίγωνο. Ομολογώ πως βρήκα κάπως απλοϊκό τον τρόπο με τον οποίο ο Andy μίλαγε εναντίον του Dwight στην παραμικρή ευκαιρία που έβρισκε. Κι αν δεν την έβρισκε, τη δημιουργούσε. Eh. Όμως όλο το προηγούμενο επεισόδιο, με τους πωλητές της Dunder-Mifflin σε μια bizarro world παραλλαγή του Amazing Race όπου δεν υπάρχει τρόπαιο (nice one, Michael), ήταν σκέτη απόλαυση, απ'την αρχή ως το τέλος. Βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρων τον τρόπο με τον οποίο η πώληση του κάθε ζευγαριού ερχόταν ως ανατροπή πάνωσε κάποιο υπόγειο setup που δεν είχαμε αντιληφθεί όταν μας το έδειχναν. Τα μαλλιά της Phyllis και της Karen, ο Stanley που άφησε τον Ryan να πάρει τα ηνία, ο Dwight που έμοιαζε να τα χάνει ενώ ο Jim έκανε το pitch του. Όλα είχαν ένα έξυπνο payoff, και ειδικά η πώληση του Jim έδειξε πόσο καλά μπορεί να δουλέψει με τον Dwight, κάτι μάλλον απρόσμενο, όσο και ενδιαφέρον.

Είναι ο τρόπος που στήνεται εκείνο το επεισόδιο, που κάνει το τελευταίο να λειτουργεί τόσο καλά. Ο Andy μπορεί να με ενοχλεί γιατί οι προθέσεις του είναι υπερβολικά spelled out, όχι μόνο στο κοινό αλλά πιθανότατα και στις γλάστρες του γραφείου, όμως δουλεύει ως villain γιατί έτσι ακριβώς τον αντιμετωπίζουν οι γύρω του. Ο Michael είναι φρικαρισμένος που έχασε τον υπάκουο και καθόλου απαιτητικό Dwight για να μείνει με αυτό το φρικιό που μετατρέπεται στον ίδιο (και μου άρεσε που το ενοχλητικό αφεντικό πήρε έτσι μια γεύση του εαυτού του). Ο Jim έχασε τον willing σάκο του μποξ του και, κατά τα φαινόμενα, έναν απίστευτα ικανό συνάελφο (τη στιγμή που ο Andy ήταν ανίκανος να μην χαλάσει μια έτοιμη πώληση στο προηγούμενο επεισόδιο). Και γενικά το κλίμα στο γραφείο θα με έκανε να αισθάνομαι άσχημα για τον χαρακτήρα του Ed Helms αν δε με είχε ενοχλήσει τόσο πολύ σε αυτά τα δύο επεισόδια. Μάλλον είναι ώρα να φεύγει.

Αυτή για την οποία αισθάνομαι άσχημα, είναι η Karen. Μου άρεσε πολύ, physically αλλά και ως χαρακτήρας-- τουλάχιστον με τον τρόπο που έγινε ο χωρισμός (γιατί αυτό υποθέτω πως είδαμε) δεν ένιωσα πως οι συγραφείς επινόησαν κάποια φτηνή σαπουνοπερίλα για να τους χωρίσουν. Απλά έδειξαν πως ο Jim εξακολουθεί να συγχρονίζεται με την Pam καλύτερα από όσο θα ήθελε ποτέ να το πετύχει με την Karen. Απλό και συνεπές, όπως ακριβώς θατο περίμενα από το Office. Έχω την υποψία πως είδαμε το κύκνειο άσμα του Stamford branch σε αυτό το επεισόδιο. Αν είναι έτσι, R.I.P. Stamford. Για κάτι παραπάνω από μισή σεζόν, μας κράτησες υπέροχη παρέα.

Plus, τώρα τα πράγματα επιστρέφουν στο σημείο που τα ξέραμε καλύτερα, με μόνη σημαντική διαφορά τον Dwight. Ο σπαστικός second -τώρα third- in command απέδειξε την πίστη του στη γυναίκα που αγαπάει, την τιμή του κρατώντας το στόμα του κλειστό, την ικανότητά του ως πωλητής (και το γιατί το γραφείο δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτόν) και κυρίως βγήκε από αυτή την ιστορία ως πιο συμπαθής μετά από όλα αυτά τα ανυπόφορα λεπτά παρουσίας του Ξέφρενου Andy. Dwight K. Schrute, we salute you. Για να χρησιμοποιήσω και τα αθάνατα λόγια του Agent Smith, «We. Missed. You.» Να κάτι που δε περίμενα ποτέ οτι θα έλεγα.