24: That'll do, pig!

Uber-spoilers για ένα ακόμη υπέροχα over-the-top επεισόδιο του 24.


Θυμάμαι τον Howard Gordon να δηλώνει πέρσι οτι συνειδητοποίησαν οι παραγωγοί πως είχαν φτάσει ένα άνω όριο επικινδυνότητας των απειλών μετά την 4η σεζόν και γι'αυτό στην 5η αποφάσισαν να μειώσουν τους εξωτερικούς κινδύνους και να εστιάσουν πιο πολύ στους χαρακτήρες. Διότι πράγματι, πώς ξεπερνάς την απειλή που θέτει ένας τρομοκράτης ο οποίος έχει υπό τον έλεγχό του το πυρηνικό οπλοστάσιο των Η.Π.Α.? Δεν το ξεπερνάς, σωστά?

Εμ, λάθος, duh. Για το 24 μιλάμε. Έτσι, αφού μια πυρηνική βόμβα έσκασε στο L.A. και ο Jack δολοφόνησε έναν φίλο και συνεργάτη του (και όλα αυτά στη δεύτερη μέρα προβολής της σεζόν), εδώ η παράνοια συνεχίζεται. Αφού ο Jack βασάνισε τον ίδιο του τον αδερφό, λίγο πριν εκείνος τον στείλει στο θάνατό του (αυτόν και τον πατέρα τους), μαθαίνουμε πως τελικά ο πατέρας είναι ο Μεγάλος Κακός, καθώς τον παρακολουθούμε σαστισμένοι να δολοφονεί το γιο του! Είναι εμφανές οτι το writing staff του 24 έκανε το υγιεινό του διάλειμμα με την περσινή σεζόν, πήρε τον αέρα του, και τώρα επέστρεψε στα γνωστά λημέρια. Όχι οτι υπάρχει τίποτα κακό με αυτό, διότι αν μη τι άλλο δεν γίνεται να μην καταδιασκεδάζεις με τα όσα απίστευτα συμβαίνουν ως τώρα με το σόι των Bauers!

Το οποίο με φέρνει στο βασικό σχόλιο που ήθελα να κάνω για αυτό το επεισόδιο. Γιατί, καλή και άγια η δράση και τα όσα άμυαλα συμβαίνουν σε αυτή τη σειρά και τα απολαμβάνουμε, αλλά αυτό που πάντα θα ξεχωρίζει το 24 από οποιαδήποτε άλλη καθαρόαιμη περιπέτεια (εκτός της ταχύτητας με την οποία καίει ιστορία, ακυρώνοντας κάθε έννοια Καρχαρία) είναι το actual ταλέντο των ανθρώπων που εμπλέκονται στη δημιουργία του. Πάρτε αυτή την απίστευτη σκηνή με τον Jack να βασανίζει τον Graem και να σταματάει δευτερόλεπτα πριν του πάρει τη ζωή επειδή κοίταξε τον πατέρα του στα μάτια. Αργότερα, πατέρας και γιος έχουν μια εγκάρδια συζήτηση (well, όχι και τόσο για τον πατέρα, όπως μάθαμε λίγο αργότερα) χάρη στην οποία μου πούλησαν οι σεναριογράφοι το twist για τον Phillip Bauer. Είχα πειστεί οτι ένας από τους καλούς, ρε γαμώτο!

Η ουσία είναι πως, όπως ανέφερα και για το περασμένο επεισόδιο, ο λόγος που ξεπέρασα τόσο γρήγορα τις ενστάσεις μου για την αποκάλυψη της ταυτότητας του Bluetooth Man ήταν το πόσο καλοί ηθοποιοί είναι ο Kiefer Sutherland, o Paul McCrane και φυσικά ο James Cromwell. Και οι σεναριογράφοι δε με απογοήτευσαν. Μπορεί να έβαλαν τον πατέρα να δολοφονήσει το γιο (πώς θα μπορέσω ποτέ μου να ξαναδώ το Babe? Θα ακούω την κλασική ατάκα του Cromwell και θα σκέφτομαι τον Graem να υποφέρει ως τον θάνατό του στα χέρια του πατέρα του!) αλλά προτού γίνει αυτό μας έδωσαν ένα επεισόδιο όπου έλαμψαν και οι 3 τους παίζοντας ο ένας απέναντι στον άλλο σε όλους τους συνδυασμούς.

Ο οργισμένος σπαραγμός του Jack όταν μαθαίνει πως ο αδερφός του ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία του Palmer, και απέναντί του η σχεδόν ψύχραιμη απόγνωση του Graem που επιμένει να πιστεύει πως έκανε ό,τι έκανε για να υπηρετήσει τα ιδανικά του? Δώστε ένα Emmy στον Kiefer αμέσως, σας παρακαλώ! (Oh wait, you kinda did. Ε, συνεχίζει να σας δικαιώνει, αυτό έχω να πω.) Το βλέμμα της απογοήτευσης του James Cromwell έστειλε ανατριχίλες σε όλο μου το σώμα, και αυτό λίγο πριν τη μεγάλη αποκάλυψη όπου ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός αλλάζει ολότελα την περσόνα του. Aπό παραιτημένος και συμπονετικός πατέρας, ο Phillip Bauer είναι ξαφνικά το διεστραμμένο καθρέφτισμα του Jack: αποφασισμένος, ανήθικος, στυγερός, δίχως την παραμικρή αναστολή. Η απόλυτη νέμεση. Ο villain που πάντα περιμέναμε να δούμε στο 24, κι απλά δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Λοιπόν, ακυρώστε την παραπάνω παράκληση για Emmy στον Kiefer. Γκαρσόν, κάντα τρία. Από ένα σε κάθε Bauer, γιατί δεν ξέρω ποιος από τους τρεις με σόκαρε πιο πολύ σε αυτό το επεισόδιο.

Βάλτε λοιπόν και το ωραίο twist με τον Morris, βάλτε και τον φοβερό Powers Boothe στο ρόλο του Αντιπροέδρου (γιατί έχουμε πολλά χρόνια να δούμε στο 24 μια αληθινή πολιτική διαμάχη), και έτσι απλά το 24 με έχει κάνει και πάλι να μη μπορώ να περιμένω για τη συνέχεια.