Sopranos: Another toothpick

Καθυστερημένα spoilers για ένα άλλο ένα έξοχο επεισόδιο Sopranos.

"Legacy" είναι η λέξη της μέρας στην Soprano-ville, και με τη σειρά να φτάνει στο τέλος της αυτό είναι απόλυτα λογικό. Tι αποτελεί αφορμή για αυτή την ξαφνική έγνοια των χαρακτήρων με το τι αφήνουν πίσω τους? Δύο γεγονότα, βασικά. Και πρώτα αυτό που με ψιλο-σκότωσε.

Ο Johnny Sack, ένας (αν όχι ο πλέον) αγαπημένος supporting χαρακτήρας της σειράς πάσχει από προχωρημένου σταδίου καρκίνο και διαμέσου του επεισοδίου βλέπουμε την κατάστασή του να χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Το βλέπει κι εκείνος και, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, προσπαθεί στις τελευταίες του στιγμές να φέρει τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Από τη μία κοιτάει να αποχαιρετήσει με τον καλύτερο τρόπο την οικογένειά του (πάντοτε αγαπούσε τη Ginny, και αυτό ο Chase φρόντιζε να το κάνει σαφές στην παραμικρή αφορμή) και απ'την άλλη επιστρέφει στο παλιό του συνήθειο και, ουσιαστικά, αποχαιρετά τον κόσμο με ένα τσιγάρο στο στόμα. Ο υποτιμημένος Vince Curatola πρέπει να βραβευτεί με Emmy για αυτό το επεισόδιο, για τον τρόπο που εξηγεί στις κόρες και τη γυναίκα του τη σοβαρότητα της κατάστασής του, για την κλιμακούμενη κατάπτωση στις εκφράσεις του, για αυτό το σπασμένα θανατηφόρο βλέμμα που ρίχνει στο φρουρό όταν τον παρατηρεί για το οτι ακούμπησε τις επισκέπτριές του. Aπλά συγκλονιστικός.

Ο θάνατος του John φέρνει τον Phil αντιμέτωπο με τους δαίμονες του παρελθόντος και, κυρίως, του μέλλοντος. Στη θέα των μεγάλων αρχηγών που έχουν περάσει, αναρωτιέται αν όντως θέλει να τον θυμούνται ως τον τύπο με τον αστείο όνομα που άφησε ατιμώρητη τη δολοφονία του αδερφού του. Μυρίζομαι πόλεμο με τον Tony στον αέρα.

Και, μιλώντας για τον Tony, το κεντρικό στόρι του επεισοδίου ήταν σαφώς το release του "Cleaver", δηλαδή αυτού του φριχτού Saw-meets-Goodfellas έργου που προήλθε από τις ιδέες -και κυρίως, το υποσυνείδητο- του Christopher. Όταν η Carmella, ακόμη αρνούμενη να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα, (για δεύτερη φορά μέσα σε δύο επεισόδια, μετά το instant classic "Tony is not a vindictive man" του περασμένου επεισοδίου) επιμένει στις ερωτήσεις της για την Adriana, ο Tony συνειδητοποιεί πως το "Cleaver" είναι όντως γραμμένο για αυτόν, και σίγουρα όχι με κολακευτικό τρόπο.

Ακολούθησαν στιγμές άβολες (όταν ο Chris έβαλε λυτούς και δεμένους προκειμένου να ξεγελάσει τον θείο του), στιγμές ξεκαρδιστικές (όταν ο Silvio πολύ απλά αρνείτο να κοιτάξει καν το αφεντικό του, γνωρίζοντας πού πήγαινε η κουβέντα) και στιγμές απόλυτης καθαρότητας (όταν ο Tony παραδέχεται στην Melfi πως ανησυχεί για το πώς ο ανηψιός του τον βλέπει) καθώς ο Soprano προσπαθεί αρχικά να πείσει τον εαυτό του πως δεν τρέχει τίποτα και, στη συνέχεια, καθώς έρχεται σε ειρήνη με αυτή του τη γνώση.

Θα κάνει κάτι για αυτό ή -όπως πάντα- θα ξανακυλήσει στους γνωστούς τρόπους του, κηρύσσοντας κάποιου είδους πόλεμο με τον Chris? Ναι, τώρα ανησυχεί για το κληροδότημά του, αλλά το κάνει με έναν τρόπο που θα επιφέρει αλλαγές στην συμπεριφορά του ή με τρόπο που απλά θα ρίξει το φταίξιμο στον "αχάριστο" Chris και θα προσπαθήσει και πάλι να επιβάλει το δίκιο του? Γέρνω προς το δεύτερο.

Στη σκηνή του με τη Melfi πάντως φάνηκε ιδιαίτερα σίγουρος για τον εαυτό του, με έναν τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Μάλιστα, αυτή η σκηνή (και δεν ξέρω αν τη διαβάζω πιο βαθιά από όσο θα έπρεπε, αλλά μιλάμε για τον David Chase εδώ) έμοιαζε να υπάρχει μόνο για να εξηγήσει στο κοινό το theme του επεισοδίου, το εμφανέστατο theme, πρέπει να συμπληρώσω. Είναι ίσως η τριβή μας με το σύμπαν των Sopranos που μας έχει κάνει να αναγνωρίζουμε τόσο εύκολα τα ψυχολογικά μονοπάτια αυτών των αντι-ηρώων-- το σίγουρο είναι πως όταν ο Tony διακήρυξε πως έχει μάθει, μετά από τόσα χρόνια, να διαβάζει το υποσυνείδητο, ένιωσα πως η ατάκα αποτέλεσε ένα σπάνιο meta κλείσιμο του ματιού της σειράς προς το κοινό της.

Μια άλλη σκηνή-κλείσιμο του ματιού που δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω, είναι φυσικά η αριστουργηματική, Godfather-like εκτέλεση του Hairdo. Slow-motion εικόνα και αταίριαστοι ήχοι συνόδευσαν το σπρέι αίματος στο πρόσωπο του Silvio κάνοντας την στιγμή εκείνη να μοιάζει απόκοσμη και εφιαλτική. Ο πόλεμος στη Νέα Υόρκη έχει ξεκινήσει και ο Tony, χωρίς να το έχει καταλάβει, πρόκειται να βρεθεί στο κέντρο του. Εμείς, αφήνουμε με απόλυτο σεβασμό πίσω μας τον αγαπημένο Johnny Sack (και τον... Daniel Baldwin), και προχωράμε ακάθεκτοι.