Sopranos: No free parking

Spoilers για τη θαυμάσια πρεμιέρα του τελευταίου κύκλου των Sopranos.

Όπως και η 6η σεζόν πέρσι την άνοιξη, έτσι κι αυτό το τελευταίο σερί επεισοδίων ανοίγει με ένα εξαιρετικό επεισόδιο που βουτάει στον ψυχισμό του Tony και έρχεται πίσω στην επιφάνεια με περισσότερους λόγους για τους οποίους ο fat bastard θα αξίζει κάθε γραμμάριο της θείας τιμωρίας που τον περιμένει σε λίγες βδομάδες. Πέρσι είδαμε τον Tony να βρίσκεται ένα βήμα από τον θάνατο, και πάνω στη δίψα του για ζωή να υπόσχεται στον εαυτό του πως θα αλλάξει. Από τότε έχει περάσει λίγος καιρός, αλλά όταν ρωτάει την αδερφή του "Different how?" αυτή απλώς κοιτάζει παραπέρα απαξιώντας να απαντήσει. Πολύ απλά? Γιατί ο αδερφός της έχει μείνει, για μια ακόμα φορά ίδιος. Πήρε τη δεύτερη ευκαιρία του, και την σπατάλησε.

Και συνεχίζει να προκαλεί τη μοίρα του. Στα 47α γενέθλιά του, το αφεντικό κοιτάει κατάματα το χρόνο να περνάει και αισθάνεται άδειος, γιατί ξέρει οτι δεν αφήνει πίσω του τίποτα. Ελπίζεις πως αυτό ίσως τον κάνει να αλλάξει, έστω λίγο, έστω σαν δείγμα καλής θέλησης, αλλά τότε πάει και σκαρώνει το πιο αποτρόπαιο σχέδιο εκδίκησης για τον Bobby, επειδή αυτός τον τσάκισε στο ξύλο για έναν τυπικά ανόητο λόγο. Υπήρχε άραγε καλύτερος και πιο πλούσιος συμβολισμός για την οικογένεια που έχει χτίσει ο Tony πάνω σε ματωμένα θεμέλια, από αυτό το κατακόκκινο από το αίμα, σπιτάκι Monopoly που είχε κολλήσει στο πρόσωπό του? Και είναι δυνατόν η Carmela να προσπαθεί ακόμα να πείσει τον εαυτό της για την "καλή φύση" του άντρα της? "Tony is not a vindictive man," λέει στην Janice πριν κοιτάξει μακριά. Το προτείνω επιτόπου για ατάκα της χρονιάς.

Carm... Είχε κι αυτή τις ευκαιρίες της να αφήσει πίσω αυτή τη ζωή. Για ένα σύντομο διάστημα τα είχε καταφέρει, αλλά μετά συνειδητοποίησε πόσο πολύ είχε γλυκαθεί από την πλούσια ζωή δίχως συνέπειες. Χωρίς πολλά παρακάλια, ξαναέπεσε στην αγκαλιά του Tony, συνεχίζοντας να κάνει τα στραβά μάτια για κάθε ηθική ατασθαλία του αντρούλη της. Νωρίτερα, στην 6η σεζόν, ταξίδεψε στο Παρίσι όπου θαμπώθηκε από μια διαφορετική κουλτούρα. Ακόμα και τότε, ήταν ανίκανη να δώσει ένα τέλος στη ζωή της με τον αρχιμαφιόζο. Τώρα, η Carmella κατά τη διάρκεια της 6ης σεζόν έχει αρχίσει να προβληματίζεται για τη χρησιμότητα της ύπαρξής της, βλέπει οράματα και νιώθει αφύσικα έντονες ενοχλήσεις σε μέλη του σώματός της (όπως τον ώμο της στο προχθεσινό επεισόδιο). Η μαντεψιά πολλών είναι πως δε θα τη βγάλει καθαρή. Και, έχοντας σκεφτεί τα παραπάνω, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν θα της άξιζε κάτι τέτοιο. Στα μάτια μου, δεν είναι λιγότερο ένοχη από τον Tony. "Is this it?," τον ρωτάει στην αρχή του επεισοδίου, αλλά η ενόχληση αποδεικνύεται φευγαλέα. Όχι για πολύ, Carm...

Eίναι φοβερά ειρωνικό το πώς η Janice είναι ίσως το πιο ισορροπημένο άτομο εκεί μέσα. Τουλάχιστον, είναι αυτή που ανοίγει στους θεατές τα μάτια και μας κάνει τη μεγαλύτερη αποκάλυψη για την ψυχοσύνθεση του Tony, κάτι που περιμέναμε ίσως από την πρώτη μέρα της σειράς. Αυτή η υπολογισμένη, ψύχραιμη εκδικητικότητα του είναι σαφής ένδειξη πως ο Tony είναι αυτό που πάντα μισούσε πιο πολύ-- η μητέρα του. Αν ο Johnny σκότωνε άμεσα, σαν πυροβολισμός, η Livia ήταν αυτή που χτύπαγε σαν καρκίνος. Εκεί, να τρώει τον άλλον κομμάτι μετά το κομμάτι, μέχρι που να μην αντέχει άλλο. Και αλήθεια, η απόφαση του Tony να στείλει τον Bobby σε αυτή την αποστολή βεντέτας, ποιον από τους δύο γονείς του θα έκανε περήφανο? (Όχι οτι αυτή η δράκαινα θα παραδεχόταν ποτέ την πέρηφάνεια της για κάποιο από τα παιδιά της...)

Πρέπει να πως πως διασκεδάζω λίγο με τις αντιδράσεις της κριτικής σε αυτό το επεισόδιο. Όλοι τους, με μια μουδιασμένη και φοβισμένα θετική αντίδραση, να το έχουν λατρέψει γιατί πρόκειται εμφανώς για αριστούργημα, αλλά να μην είναι σίγουροι πώς θα το πάρει ένα κοινό που μίσησε την αργόσυρτη και άνευρη 6η σεζόν. Η διαφορά όμως δεν είναι στο ρυθμό. Τα υπνωτιστικά πλάνα του Tim Van Patten ήταν υποδειγματικά σαν καθρέφτισμα των νοητικών διεργασιών του Tony καθώς υπολογιστικά και ψύχραιμα αποφάσιζε την ποινή του brother-in-law του. Η διαφορά ήταν πως σε αυτό το "αργό" επεισόδιο όπου "δεν γίνεται τίποτα", στην πραγματικότητα μπορεί και να είχαμε μια από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις στην ιστορία της σειράς. Μια ξεκάθαρη ένδειξη πως ο David Chase ήξερε από την πρώτη μέρα πού ήθελε να πάει την ιστορία του, και πως αυτός ο προορισμός είναι στην επόμενη γωνία. Αντί για τραβηγμένα detours στην ουτοπία του Vito ή στα οικογενειακά προβλήματα του Artie Bucco, ο δημιουργός της σειράς έχει βάλει πλέον ξεκάθαρη πλώρη για την εξιστόρηση των τελευταίων ημερών των Sopranos. Kαι μαζί, του "Sopranos." Ομολογώ πως καθησυχάστηκα.