Season finale

Η season επισήμως τελειώσε, αλλά εγώ χρωστάω μερικά ακόμη φινάλε, βασικά της "Veronica Mars" και του "Shield." Αλλά επειδή το τελευταίο δεν το έχω ήδη καθυστερήσει για κάτι σαν 8 χρόνια, είπα πριν από αυτά να αναφερθώ σε 3 ακόμα season finale που είδα μέσα στη βδομάδα, για σειρές που είτε αναφέρω σποραδικά είτε καθόλου. Ακολουθούν spoilers, κατά σειρά, για "C.S.I.", "Ugly Betty" και "Desperate Housewives".

Δεν τα μισώ τα procedurals, ειδικά αν είναι καλοφτιαγμένα σαν το "C.S.I." απλώς βρίσκω τον εαυτό μου να μην ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει αν ξέρω πως δεν υπάρχει μια γενικότερη κατεύθυνση σε μια σειρά. Αλλά από νωρίς στη σεζόν είχα ακούσει πως φέτος οι παραγωγοί του Πατέρα των procedurals είχαν προσλάβει τον Douglas Petrie ("Buffy") ως co-executive producer με σκοπό να εισάγουν μακροπρόθεσμα στοιχεία στο show, κάτι σαν season-long mystery. Με αυτό στο μυαλό, κάθισα και ξεκίνησα την 7η σεζόν χωρίς φυσικά ιδιαίτερες προσδοκίες, απλώς και μόνο για να δω τι κατάφεραν. Και απλά, είδα 24 επεισόδια σε 3 μέρες.

Yep, ήταν τόσο καλό φέτος το "C.S.I.", ειδικά από τη στιγμή που μπορούσα να απολαύσω και τα standalone επεισόδια, καθώς γνώριζα πως δεν θα είναι πλέον ο κανόνας. Ο Μεγάλος Κακός της σεζόν (και δεν πίστευα ποτέ πως θα έγραφα τέτοια φράση για αυτή τη σειρά) είναι ο Miniature Killer, μια διαταραγμένη (duh) προσωπικότητα που αναπαριστά κάθε έγκλημα που διαπράττει με μινιατούρες ακρίβειας χιλιοστού, οι οποίες περιέχουν το παραμικρό στοιχείο του τόπου του εγκλήματος, από τη θέση ενός βιβλίου στα ράφια μέχρι το περιεχόμενο του κάδου των σκουπιδιών. Και αυτά με φέρνουν στο φινάλε. (τώρα πάνε τα spoilers.)

Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου δεν εμπεριείχε στοιχείο έκπληξης διότι δεν γνωρίζαμε από πριν υπόπτους, αλλά η δύναμη του επεισοδίου δεν ήταν εκεί. Το build-up ήταν μεγάλο και το let-down πολύ πιθανό (βλέπε "Heroes"), αλλά ένας συνδυασμός στοιχειωτικής ερμηνείας από την Jessica Collins (η σπάνια περίπτωση που ηθοποιός με έχει πείσει για τη διαταραγμένη κατάσταση του χαρακτήρα του- η Natalie δεν είναι σπαστική, απλώς δεν είναι όλη... εκεί μέσα, ξέρετε) και μια αποστομωτική εξήγηση για την πηγή της ψύχωσης με είχαν αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Η δράση του τελευταίου αυτού επεισοδίου με κράτησε καθηλωμένο, είτε επρόκειτο για το πλάνο-σοκ της φαντασίας της δολοφόνου όπου πετσοκόβει το λαιμό του Grissom, είτε για την αγωνία του φινάλε για τη μοίρα της Sara. Έφτασα κατά τη διάρκεια της σεζόν να λατρεύω το ζευγάρι αυτό (η σπάνια περίπτωση ανθρώπων στην τηλεόραση που βρίσκονται σε μια κρυφή σχέση και δε φέρονται σαν 8χρονα με αποτέλεσμα να το μαθαίνουν όλοι), οπότε δραματουργικά είχε απόλυτο νόημα να είναι η Sara το θύμα του δολοφόνου. Thumbs up, "C.S.I.": όχι μόνο διηγήθηκε ιδανικά ένα season-long μυστήριο, αλλά το έδεσε με μια συναισθηματική κορύφωση που θα ήταν αδύνατο να υπάρξει αν δεν είχαμε και υποδειγματική ανάπτυξη χαρακτήρων, επίσης. Η αναμονή ως το Σεπτέμβρη θα είναι επίπονη μετά από αυτό το καθηλωτικό season finale, ένα από τα 4-5 καλύτερα αυτής της περιόδου.

Μετά την ευχάριστη έκπληξη, ακολουθεί η δυσάρεστη. Ξέρω πως πολλοί διασκέδασαν το φινάλε της "Ugly Betty," αλλά προσωπικά φοβάμαι πως δε θα σας κάνω παρέα την ερχόμενη σεζόν. Πάει καιρός που με διασκέδασε πραγματικά η σειρά (νομίζω ήταν ο Justin που αναπαριστούσε το "Hairspray" για τον πατέρα του στο μετρό) αλλά ειδικά αυτό το τελευταίο σερί επεισοδίων το βρήκα επίπονο. Μέχρι το απίστευτα self-serious φινάλε (πότε άρχισε η σειρά να παίρνει σοβαρά τον εαυτό της? Σοβαρολογούμε?) είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον για την κατρακύλα του Daniel, για το will-they-won't-they των Betty και Henry, για τα νομικά προβλήματα του Nacho, και για οτιδήποτε έχει να κάνει με την ηγεσία του περιοδικού, τον Meade Senior και τα πόδια της Wilhelmina. O χαρακτήρας της Romijn άλλαζε κάθε τρία επεισόδια, και από ένα σημείο κι έπειτα λες νισάφι πια, ενώ η "Betty" υπέπεσε και στο ύστατο αμάρτημα: δραματοποίησε έντονα έναν σχετικά obscure χαρακτήρα προκειμένου να αποσπάσει εύκολα κλάμματα σκοτώνοντάς τον στην τελευταία σκηνή. Η σεζόν έκλεισε με την Betty να κρατάει αγκαλιά την αδερφή της ενώ αυτή οδύρεται με έναν τρόπο που κάνει την Eva Longoria να μοιάζει με τη Lauren Graham. I never signed up for this.

Παραδίπλα, το "Desperate Housewives" βρίσκεται πλέον μονίμως και σταθερά σε ένα δημιουργικό Ουδέτερο που σημαίνει πως δεν έχω απαιτήσεις για να απογοητευτώ, αλλά δεν έχει και τίποτα που να με ενθουσιάσει, εξαιρώντας το occasional καλό στόρι της Bree. Το τελευταίο, Marcia Cross-less σερί επεισοδίων ήταν το χειρότερο φετινό, και το φινάλε ήταν μάλλον συμπαθές δεδομένου αυτού. Η Bree επέστρεψε και ήδη είχαμε το πιο ενδιαφέρον πράγμα που συνέβη στη σειρά εδώ και δύο μήνες, τη στιγμή που η Gaby παντρεύεται καθόλου πειστικά τον Victor σε μια εξέλιξη πανηγυρικά εκτός χαρακτήρα. Μέσα από όλα αυτά, το ενδιαφέρον είναι πως η Gaby και ο Carlos έχουν γίνει ξανά ένα ζευγάρι to root for, αλλά φοβάμαι πως θα το κουράσουν στην επόμενη σεζόν, τραβώντας το γάμο της μέχρι τα November sweeps. Η καλύτερη στιγμή του φινάλε, πάντως, ήρθε στο γάμο της Susan και του Mike. Τώρα, σταμάτησα να νοιάζομαι για τους δυο τους κάπου εκεί γύρω που οι πάντες έπαψαν να νοιάζονται για το show εν γένει, αλλά ομολογώ πως η μικρή, γλυκιά και προσωπική τελετή ήταν μια όμορφη πινελιά για ένα ζευγάρι που θα ήταν μισητό αν δεν ήταν τόσο μα τόσο αδιάφορο. (Betty και Henry, γνωρίστε τους προκατόχους σας.) Το cliffhanger με την Edie, από την άλλη, ήταν περίεργο. Δεν είμαι σίγουρος αν το μίσησα (γιατί όπως και στην "Betty," έχουμε έναν χαρακτήρα να αποκτά ξαφνικά βάρος και διαστάσεις για να κλάψουμε όταν πεθάνει) ή αν το χάρηκα. (η Edie σταμάτησε να είναι διασκεδαστική λίγο-πολύ τη στιγμή της σύλληψής της. Ugh.) Δεν ήταν κακό το φινάλε, όπως δεν ήταν και καλό όμως-- ακριβώς σαν την σειρά γενικότερα. Blame it on Marcia Cross, αλλά για 4η χρονιά, θα βλέπω και του χρόνου.