Sopranos: Comfortably Numb

Nά'το και το κρεσέντο. Spoilers για το καλύτερο "final" επεισόδιο Sopranos ως τώρα.

Πόσο ιδιοφυής λεπτομέρεια ήταν το μουρμούρισμα του "Comfortably Numb" των Pink Floyd από τον Tony καθώς κατέβαινε τις σκάλες στην αρχή του επεισοδίου! Υπάρχουν φορές όπου η σειρά παρασύρεται και βάζει τη Melfi ουσιαστικά να εξηγεί το subtext του κάθε επεισοδίου σε κάποιο session της με τον Tony, αλλά εδώ αν υπήρχε κάποια "εξήγηση" ήταν αυτή ακριβώς, και ήταν subtle, ακριβής, και πικρά αστεία. Comfortably numb.

Διότι μέσα σε μία τηλεοπτική ώρα αυτή η βολική αδιαφορία του αφεντικού έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή των δύο "γιων" του, όσο κι αν ο ίδιος πιστεύει πως τους έκανε καλό. Και θα του αξίζει, και πάλι, κάθε μικρό κομματάκι τιμωρίας που θα γυρίσει πίσω προς αυτόν, ενδεχομένως από κάποια ενέργεια του Christopher.

Ο Chris κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να παραμείνει καθαρός μετά την τελευταία φορά που έπεσε με τα μούτρα στις καταχρήσεις, αλλά η "οικογένεια" έχει διαφορετική άποψη. Για τον άξεστο Paulie η σόδα είναι δείγμα αδυναμίας αντί δύναμης (και αν σειρά κλείσει χωρίς τίποτα εντυπωσιακό να συμβεί ακόμα, τουλάχιστον ελπίζω κάποιος να καθαρίσει αυτόν τον απαράδεκτο τύπο) και για τον Tony όποιος παίρνει τον έλεγχο της ζωής του και αποφασίζει να καταπολεμήσει μια αρρώστια του, δεν είναι άντρας. (Και, αλήθεια, αν δε θεωρεί κλινική αρρώστια τον αλκοολισμό, ποια η γνώμη του για την κατάθλιψη? Η ψυχίατροι είναι αποδεκτοί, αλλά τα ΑΑ meetings δεν είναι?) Όποιος δεν πληροί τα κριτήρια του Tony για τον ανδρισμό, δηλαδή να είναι ο σιωπηλός τύπος του Gary Cooper, πρέπει να σταλεί στα τάρταρα, ειδικά αν του έχει φάει και τη γκόμενα στην περασμένη σεζόν, κι έτσι όχι μόνο καταδικάζει τον ανιψιό του σε μια χειρότερη ζωή (εξωθώντας τον και πάλι στις καταχρήσεις-- by the way, τώρα ο Chase το έκανε σωστά, όχι σαν την περασμένη άνοιξη) αλλά καρφώνοντας τους Άραβες μπορεί και να τον έβαλε σε νομικούς μπελάδες.

Τώρα, δε θα κάτσω να κλάψω αν κάποιος σαν τον Chris καταλήξει πίσω από τα σίδερα, αλλά θα το κάνω αν όλοι οι υπόλοιποι μείνουν απ'έξω, γιατί έχει αν μη τι άλλο δείξει δείγματα μεταμέλειας καθώς σταδιακά έχει απομακρύνει τον εαυτό του από το επίκεντρο των επιχειρήσεων. Τη θέση του έχει πάρει πλέον ξεκάθαρα ο Bobby (σε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη/μεταμόρφωσή του κατόπιν των γεγονότων της πρεμιέρας) ενώ ο ίδιος συνεχίζει να βρίσκεται ένα βήμα από τα να τα ομολογήσει όλα σε όποιον σταθεί έστω και ελάχιστα κατανοητικός απέναντί του. Δείτε τη σκηνή στους ΑΑ στις σκάλες που είναι τόσο κοντά να μιλήσει σε έναν τυχαίο τύπο που απλά κάθισε να του πει δυο κουβέντες.

Κοιτάχτε και αυτή τη φανταστική σκηνή στο διαμέρισμα του Tim Daly. Όπου ο Chris στρέφεται στο τελευταίο του αποκούμπι, αλλά εκείνος τον απορρίπτει, όπως θα έκανε και κάθε λογικός άνθρωπος. Ο Chris έχει πρακτικά ανοίξει το στόμα του, για την Adriana, για τον Ralphie, με τις ενοχές και την πικρία να τον έχουν πλέον καταπνίξει, αλλά είναι ο ίδιος ο JT που τον σταματά, γιατί όπως του λέει εμφατικότατα, "You're in the mafia!" Αν ο JT δε θέλει να τον ακούσει, τότε πιθανότατα ο Chris να μπορέσει να βρει άλλες διεξόδους, κάνοντας πολύ μεγαλύτερο κακό στον Tony από όσο κι ο ίδιος ίσως θα περίμενε ποτέ του. Αλλά ως τότε, ένα σενάριο "Law & Order" θα μείνει για πάντα ανολοκλήρωτο, με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια. Σοκ. Και η ζωή (του Chris, τουλάχιστον) συνεχίζεται.

Όπως συνεχίζεται και η ζωή του AJ. Ο μικρός Tony πάντα μου ήταν μια από τις πιο αντιπαθείς φιγούρες της σειράς, χωρίς κατεύθυνση στη ζωή του, χωρίς δίψα για τίποτα, τεμπέλης, λάτρης της ευκολίας. Ο πατέρας του προσπάθησε προς στιγμήν να τον βάλει στο σωστό δρόμο στην περασμένη σεζόν, μετά την life-altering (θεωρητικά) εμπειρία του, αλλά τώρα είναι αυτός που τα ακυρώνει όλα. Για πρώτη φορά στη μιρκή ζωή του, ο AJ μοιάζει με αληθινό, υπεύθυνο άνθρωπο. Έχει γίνει manager μια πιτσαρίας (μια μια μικρή, αλλά έντιμη δουλειά στην οποία τα πηγαίνει έξοχα) και βρίσκεται σε μια υγιή σχέση, μέχρι που η Blanca τον αφήνει. Τότε ο Anthony μελαγχολεί, κλείνεται στον εαυτό του, αναρωτιέται ποιο το νόημα να ζει, παραιτείται από τη δουλειά του-- ίσως αντιδράσεις υπερβολικές, αλλά που αν μη τι άλλο φανερώνουν μια συναισθηματική ωρίμανση του AJ, τέτοια που να έχει βρει στη ζωή του που αγαπάει τόσο πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, που είναι διατεθειμένος να τα παρατήσει όλα όταν το χάνει. Ο παλιός εαυτός του θα τα είχε προσπεράσει όλα με μια βραδιά στο Bing! και είναι αυτό ακριβώς που απαιτεί ο πατέρας του από αυτόν.

Βολικότατα τυφλός και κουφός ως προς τις σιωπηλές κραυγές πόνου του γιου του, ο Tony με τη συνεργεία της Carmella νιώθουν περήφανοι όταν ο μικρός εγκαταλείπει τη μελαγχολία του για τη Blanca και επιδίδεται σε πιο υγιή σπορ, όπως τον να βοηθάει τα φιλαράκια του να βασανίσουν συμφοιτητές τους που χρωστάνε χρήματα. Το να κλαις στον καναπέ μπορεί να σημαίνει πως είσαι ερωτευμένος, αλλά (όπως και οι σόδες του Christopher) δεν ακολουθεί το πρότυπο άντρα που εκτιμά ο Tony, δεν είναι αρκετά Gary Cooper για αυτόν. Κι έτσι τον εξωθεί στο έγκλημα, συνειδητά ή όχι. Αλλά τουλάχιστον τώρα δεν χάνει τις ώρες του μελαγχολώντας για μια "culturally divided" σχέση. Τώρα φέρεται σαν αληθινός άντρας. "Walk Like a Man," όπως λέει και ο τίτλος του επεισοδίου.

"I've infected my kid's soul!," παραδέχεται σχεδόν σπαράζοντας ο Tony μιλώντας στη Melfi (σε μια λεπτή ερμηνεία πόνου όμοια της οποίας έχουμε πρόσφατα δει μόνο από κάποιον σαν τον Edward James Olmos) αλλά αυτή η στιγμή αυτοδιάγνωσης διαρκεί όσο και η αυτολύπηση. Όταν φεύγει το γραφείο της ψυχιάτρου του, οπότε και σταματάει συνήθως να γκρινιάζει για ό,τι του τυχαίνει στη ζωή του, τότε σα να μην έχει συμβεί τίποτα συνεχίζει να "μολύνει" (δική του η λέξη) την ψυχή του AJ. Τώρα, ό,τι πορεία πάρει στη ζωή του ο μικρός, ό,τι λάθος κάνει, σε ό,τι παρανομία μπλεχτεί, θα το χρωστάει για πάντα στον πατέρα του.

Όχι ανόμοια με τον Christopher. Η διαφορά είναι πως, σε αντίθεση με τον βιολογικό του γιο, ο "θετός" αυτός γιος του Tony μπορεί πραγματικά να τον βλάψει και αυτό είναι κάτι που το ίδιο το αφεντικό μοιάζει ανίκανο να αντιληφθεί, έτσι όπως κλείνει επιδεικτικά τα αυτιά και τα μάτια του όποτε ακούει κάτι που δεν τον ικανοποιεί. (Προσέξτε πώς αντιδρά όταν ο Chris χαρακτηρίζει τον Dickie "πρεζόνι." Θα νόμιζε κανείς πως μιλάγανε για τον καιρό.) Καρφώνοντας τους Άραβες με τους οποίους κάνει δουλειές ο Chris, o Tony μπορεί και να έσκαψε ο ίδιος τον λάκκο του.

Πριν κλείσω, θέλω να σημειώσω πως το επεισόδιο αυτό σημάδεψε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Terrence Winter, του κύριου σεναριογράφου της σειράς. Δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, σκηνοθετώντας ένα από τα καλύτερα sessions που έχουμε δει στο γραφείο της Melfi (με αρκετά callbacks στον πιλότο) και με ένα συνταρακτικό καδράρισμα του Tony κατά τη διάρκεια του μεθυσιού του Chris, που κάνει το αφεντικό να μοιάζει πολύ ρεαλιστικά με τον ίδιο το διάβολο. Η αλήθεια δεν είναι και πολύ μακριά.