Veronica Mars SERIES Finale

Better late than never: το τελευταίο αντίο σε μια αγαπημένη σειρά. Kαι ναι, έχω υπόψη μου τις φήμες που ήδη κυκλοφορούν εκεί έξω σχετικά με το υποτιθέμενο feature film που θέλει να γράψει ο Rob Thomas ώστε να κλείσει σωστά τη σειρά, αλλά μέχρι να ακούσω τον ίδιο τον Joel Silver να δίνει το πράσινο φως για να ξεκινήσει το production, θα αγνοώ παντελώς οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή τη φήμη.

Για την ώρα, λοιπόν, ακολουθούν spoilers για το series finale της "Veronica Mars."

Λέει κάτι για την ποιότητα αυτών των δύο επεισοδίων (ιδιαίτερα του δεύτερου) το οτι μπήκα στην προβολή με τη λογική "άντε, να τελειώνουμε" αλλά βγήκα σχεδόν συγκινημένος και θέλοντας κι άλλο. Έτη φωτός μακριά από τα after school specials των προηγούμενων εβδομάδων, και γενικότερα από οτιδήποτε άλλο έχουμε δει σε αυτή τη σεζόν, αυτές οι δύο ώρες μου θύμισαν επιτέλους ξανά για ποιο λόγο είχα αγαπήσει εξαρχής αυτή τη σειρά.

Το supporting cast μετά από μια ολόκληρη σεζόν ανηλεούς support -και μόνο- έχει και πάλι ευκαιρίες να λάμψει. Θυμάστε τις πρώτες σεζόν που ο Wallace ρίσκαρε τα πάντα για να βοηθήσει τη Veronica? Που ο Weevil πατούσε με το ένα πόδι στην παρανομία? Που η Mac έδινε τα computer-skilled φώτα της στη Veronica? Που ο Logan ήταν το ασταθές, θερμόαιμο, ερωτευμένο, κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που έβαζε τη Veronica πάνω από τον εαυτό του? Ε, λοιπόν, εγώ τα είχα ξεχάσει όλα αυτά. Μέχρι χθες. (Ακόμα και ο Dick είχε τις στιγμές του, με μια κατρακύλα που έδενε όμορφα με ένα ξέσπασμά του νωρίτερα στη σεζόν στον ώμο του Logan.)

Εκτός λοιπόν από δύο μυστήρια σχεδιασμένα να φέρουν στην επιφάνεια τις ποιότητες που αγαπήσαμε σε κάθε χαρακτήρα, τραβώντας τους όλους ξανά στο προσκήνιο (αντί να ασχολούμαστε με σαχλά μυστηριάκια επιπέδου "ποιος έκλεψε τη σοκοφρέτα μου"), αυτές οι δύο ώρες πέτυχαν κυρίως έναν πλήρη κύκλο όσο αφορά στους δύο βασικούς χαρακτήρες αλλά και το ίδιο το mission statement της σειράς.

Μέχρι το τελευταίο επεισόδιο να ολοκληρωθεί, η Veronica ήταν και πάλι (αδίκως) outcast και ο Keith και πάλι (αδίκως) το underdog. Οι δυο τους κλείνουν τη σειρά όπως την ξεκίνησαν, ενωμένοι ακόμα και μπροστά στις μεγαλύτερες προκλήσεις (ο Keith τα πέταξε όλα χωρίς δεύτερη σκέψη ώστε να προστατέψει τη Veronica) ή σε αγώνες που έχουν ήδη χαθεί. (η Veronica έριξε μια ανούσια ψήφο για τον πατέρα της, και περπάτησε προς μελαγχολικό ορίζοντα κλείνοντας το show.) Και το κάνουν βρισκόμενοι πλέον και πάλι εκεί από όπου ξεκίνησαν. Όχι τόσο η ευκολία του reboot, όσο η λυπηρή αποδοχή του πώς η ζωή συχνότερα από ό,τι όχι, σε φέρνει πίσω στις ίδιες καταστάσεις. Αλλά εσύ θα έχεις τη δύναμη να τις ξαναζήσεις χωρίς να σπάσεις? Ο δεσμός της Veronica με τον Keith μας λέει "ναι," κι αυτό είναι η μεγαλύτερη δήλωση αγάπης και ελπίδας που έχει κάνει η σειρά.

Στην παράδοση άλλων παρεμφερών shows που έχουν κλείσει τον κύκλο τους τα προηγούμενα χρόνια ("Angel", "Alias", "Buffy") έτσι και στη "Veronica Mars" το κλείσιμο φέρνει τους πρωταγωνιστές να τα βάζουν με μια μεγάλη οργάνωση θεωρητικά πολύ μεγαλύτερη από τους ίδιους, στα πλαίσια του "Πέφτουμε, αλλά πέφτουμε ηρωικά." Αυτή η αίσθηση εώ υπήρχε τόσο με τη Veronica να τα βάζει με τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα (που έφερε στο νου παρόμοιους αγώνες της από την πρώτη σεζόν ενάντια στους 09-ers) και κυρίως με το Castle. To twist εδώ φυσικά ήταν η ηγετική φιγούρα της πανίσχυρης οργάνωσης, κανείς άλλος από τον Jake Kane, έκπληξη που δυστυχώς μου χάλασαν τα ηλίθια credits βάζοντας φάτσα-κάρτα το όνομα του Kyle Secor.

Θα ήταν ωραία αν ο Thomas είχε ακολουθήσει το αρχικό του σχέδιο που ήθελε το Castle να αποτελεί το κέντρο του τελευταίου μυστηρίου και απλωνόταν σε όλα τα 5 τελευταία επεισόδια, αλλά δυστυχώς προτίμησε να ακολουθήσει τις οδηγίες του δικτύου, επιτυγχάνοντας τίποτα απολύτως. (Και απόλαυσα το έμμεσο "mea culpa" του, με την ατάκα "Rob Thomas is a whore" που έβαλε στο στόμα του Piz.) Έστω κι έτσι βιαστικά όμως, είχαμε τα τεράστια πορτρέτα του Duncan και της Lilly να δρουν τόσο ως υπενθύμιση του ξεκινήματος της σειράς, όσο και ως υπενθύμιση των όσων έχει χάσει ο Jake όλα αυτά τα χρόνια. Η επιστροφή του Clarence -"C.W."- Wiedman ήταν μια ακόμα ευχάριστη επιστροφή στις δύο πρώτες σεζόν-- αφού δεν έβγαζε νόημα στα πλαίσια της ιστορίας να έχουμε πίσω τον ίδιο τον Duncan, αυτά τα πρόσωπα ήταν ό,τι κοντινότερο μπορούσε να υπάρξει.

Τώρα, μπορούμε να περάσουμε ώρες διαφωνόντας για το πόσο σημαντικό dangling thread είναι το love story της Veronica, με τη διαφορά οτι ποτέ δε με ένοιαξε τόσο πολύ. Το show δεν είχε ποτέ αυτό ως στόχο, ήταν πάντοτε μια ιστορία δύο απόβλητων της κοινωνίας που βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν να κάνουν το σωστό, και έστω και την τελευταία στιγμή, έγινε ξανά τέτοιο. Το αν η Veronica θα μείνει ακόμα έναν ή δύο μήνες στη rebound σχέση της με τον Piz πρωτού επιστρέψει και πάλι στον Logan είναι το υλικό από το οποίο ζει και αναπνέει το fan fiction. Αν αυτό το κλείσιμο αφήνει κάτι σημαντικό στη φαντασία μας, είναι το αν ο Keith θα μπει φυλακή ή όχι, αλλά φαντάζομαι πως και πάλι, το όλο point ήταν να θυμηθούμε το πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός του με την κόρη του και το πόσα είναι διατεθειμένος να θυσιάσει γι'αυτήν.

Έχω δει σειρές να κόβονται χωρίς να έχουν πει την ιστορία τους ή χωρίς να μπορούν να θυμηθούν από πού ξεκίνησαν, έχω δει σειρές να κόβονται έχοντας υπερβεί το φυσικό διάστημα ζωής τους ή ακόμα και αφήνοντας τα πάντα στον αέρα. Η "Veronica Mars" δεν ανήκει σε καμία από αυτές τις κατηγορίες, και γι'αυτό είμαι χαρούμενος που φεύγει τώρα, και φεύγει έτσι. Θα μπορούσε να έχει μια πολύ καλύτερη τρίτη χρονιά, αλλά όχι κι ένα πολύ καλύτερο φινάλε, δίχως αμφιβολία το κορυφαίο επεισόδιο εδώ και τουλάχιστον ενάμιση χρόνο, αν όχι παραπάνω. So long, λοιπόν.