Sopranos: This is it, Carm.

HUGE spoilers για το προτελευταίο επεισόδιο "Sopranos", πιθανώς το καλύτερο όλων αυτής της 7ετούς πορείας.

Wow, that's really it. Αυτό που έτρεμε η Carmella (θυμηθείτε πρεμιέρα της σεζόν, πρώτα της λόγια), που η αποκόλλησή της από την πραγματικότητα δεν της επιτρέπει να συνειδητοποιήσει πως συμβαίνει τώρα. Ο Tony της φωνάζει πως τώρα είναι στιγμή που τρέχουν, κι αυτή μόλις και μετά βίας καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Αυτό που ο Tony δεν πίστευε, όχι πραγματικά, πως κάποτε θα επιφέρει το κάρμα και στον ίδιο. Δεν είναι όμως το κάρμα που ευθύνεται, είναι ο ίδιος και μόνο ο ίδιος.

Ακολουθώντας το γνωστό pattern του ΗΒΟ (που εξάλλου ο ίδιος ο Chase δημιούργησε) η μεγάλη κορύφωση έρχεται όχι στο τελευταίο, αλλά στο προ-τελευταίο κεφάλαιο της σεζόν, της σειράς, αφήνοντας το τέλος πιθανώς για τον ήρωα να πάρει μια ανάσα και να συνειδητοποιήσει που έχει φέρει τον εαυτό του. Φυσικά το απίστευτο cliffhanger (αν δε με απατά η μνήμη μου, είναι η πρώτη -και προφανώς τελευταία- φορά που η σειρά καταφεύγει σε αυτή την τεχνική storytelling) κάνει τα πράγματα δύσκολα προκειμένου να οδηγηθούμε στο σιωπηλό και έντονα εσωτερικό φινάλε που περίμενα, και εξακολουθώ να περιμένω, αλλά δε θα εκπλαγώ αν όλα τελειώσουν στα πρώτα λεπτά του φινάλε αφήνοντας την υπόλοιπη ώρα στον Tony να αναλογιστεί τα λάθη του.

Στη διάρκεια αυτής της συνταρακτικής τελευταίας σεζόν, το αφεντικό έχει καταφέρει να οδηγήσει κάθε κομμάτι της ζωής του στα σκουπίδια. Δολοφονεί τον Chris, διώχνει την αδερφή του, είναι αρκετά αλαζόνας ώστε να πιστεύει πως ο Phil δε μπορεί να τον αγγίξει ακόμα και μετά την προειδοποίηση του πράκτορα Harris, αρνείται τόσο πεισματικά να βελτιωθεί ως άνθρωπος που τελικά δε δίνει κανένα λόγο στη Melfi να τον κρατήσει ως ασθενή, και καταλήγει να ζει μια ζωή γεμάτη τρανταχτά ψέμματα με την φαντασιόπληκτη σύζυγό του, κι αυτό μάλιστα ως best-case scenario μιας και τη στιγμή που μιλάμε θα είναι τυχερός αν καταφέρει να ξαναδεί το φως της μέρας.

Προσέξτε την εκπληκτική ειρωνική σκηνή του δείπνου των ψυχιάτρων, όπου ο σνομπ Kupfenberg διαπράττει το ύστατο ηθικό ολίσθημα και αποκαλύπτει σε όλους το όνομα του ασθενή της Jennifer, καλύπτοντάς το με χαριτωμένα εξυπνακίστικους γρίφους και παρατσούκλια. Άγχος και αβεβαιότητα χρόνων βγαίνουν στην επιφάνεια καθώς το περιβάλλον της Melfi κατακρίνει συλλογικά τις μεθόδους της, αναγκάζοντάς την να παρατήσει τον Tony, και σε αυτό που φαντάζομαι πως ήταν η τελευταία της σκηνή στη σειρά, να του κλείσει την πόρτα. (Η εξέλιξη αυτή ήρθε πιο ξαφνικά από όσο μας έχει συνηθίσει η σειρά, αλλά από την άλλη δικαιολογήθηκε αποτελεσματικά το "γιατί?" και επιπλέον φαντάζομαι πως αν κάτι πάει στραβά στη ζωή μας, χρειάζεται πολλές φορές μια αφορμή για να το διορθώσουμε. Ακόμα κι αν αυτή έρθει για όλους τους λάθος λόγους, όπως εδώ η ψευδο-ανωτερότητα του Elliott που δεν άντεχε άλλο να βλέπει μια ασθενή του να έχει μια πιο ενδιαφέρουσα επαγγελματική πραγματικότητα από εκείνον.)

Προσέξτε ακόμα την, κατά ίσα μέρη, ξεκαρδιστική και οδυνηρή σκηνή στο εστιατόριο των Buccos, όπου ο Tony και η Carmella απαντούν με τρανταχτά ψέμματα και την τελευταία ερώτηση της γυναίκας του Artie (η οποία αναρωτιέμαι αν τους πλησίασε μόνο για να τους δουλέψει). Τι κάνει ο AJ? Μια χαρά, μια χαρά, κάθεται όλη τη μέρα και χαζεύει πολεμικά ντοκιμαντέρ στο PBS, κλαίγοντας τη μοίρα του για το παραμικρό που συμβαίνει, ολοκληρώνοντας τη μεταμόρφωσή του σε μια λιγότερο σκληρόπετση βερσιόν του πατέρα του. Πώς πάνε οι σπουδές της Meadow? Α, πολύ καλά, μεγάλη χαρά στην οικογένεια, το οτι η Meadow αντί να γίνει γιατρός θα ζει μια ζωή κρατώντας έξω από τη φυλακή ανθρώπους σαν τον πατέρα της. Και τι ωραίο ζευγάρι που κάνουν με τον Patsy Parisi? Aχουτά μου, ναι μωρέ, είναι ιδιαίτερα γλυκό το γεγονός οτι το πιο προκομμένο μέλος αυτής της οικογένειας θα καταλήξει και αυτό να ζει τη ζωή της μητέρας της, παντρεμένη με έναν μαφιόζο ενώ το πρωί στη δουλειά θα βγάζει έξω από τη στενή τους κολλητούς του για να τους μαγειρεύει το βράδυ. Ο David Chase κατάφερε oυσιαστικά να ολοκληρώσει ένα αποστομωτικό έπος με κεντρικό θέμα το πώς όλοι μας καταλήγουμε να γίνουμε οι γονείς μας.

Αν όντως είναι έτσι, τότε θα κλαίω ήδη τα βράδια για το μέλλον της κακόμοιρης της Nica, που θα αναγκαστεί να περάσει όλη τη ζωή της με μητέρα την Janice, δηλαδή ουσιαστικά τη Livia, άρα αναπόφευκτα θα μεγαλώσει να γίνει κι αυτή ένας ανισόρροπος συνδυασμός της Janice και του Tony. Ωιμέ. Αν τα 3 μαύρα, κατάμαυρα αριστουργήματα του ΗΒΟ ("Deadwood," "The Wire" και "The Sopranos") έχουν ένα κοινό μοτίβο, αυτό είναι το πώς η κοινωνία μας είναι καταδικασμένη να οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή. Κι ενώ το "Wire" επιχειρηματολογεί καταγράφοντας τη σημερινή πραγματικότητα και το "Deadwood" παραλληλίζοντας την με τις απαρχές του βιομηχανικού πολιτισμού και το πώς βασίστηκε στην κατασπάραξη εκείνου που προηγήθηκε, ο David Chase εδώ πρακτικά καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα απλώς παρατηρώντας ανθρώπινες συμπεριφορές. Αν οτιδήποτε στραβό σε αυτό τον κόσμο είναι καταδικασμένο να αναπαράγεται ως το Τέλος, πώς είναι δυνατόν να ευελπιστούμε σε ένα καλύτερο μέλλον?

Αφήνοντας τους φιλοσοφικούς προβληματισμούς, επιστρέφω στο γεγονός που τους προκάλεσε, την ορφανή Nica και βασικά το πώς ακριβώς έμεινε με τη δράκαινα για μάνα. Λοιπόν, όποιος μου πει οτι η δολοφονία του Bobby δεν ήταν μια από τις πιο οπερατικές δολοφονίες στην ιστορία του genre, τότε μάλλον είδε άλλο πράγμα. Μοντάζ που κόβει από την είσοδο των μαφιόζων στο εκτός τροχιάς τρένο, στον αμέριμνο Bobby, στις τρομαγμένες φιγούρες, στις αληθινές τρεμάμενες φιγούρες, δηλαδή τους έντρομους πελάτες. Παρόμοιο παιχνίδι με το θεατή είχαμε και στη δολοφονία του Sil, όπου οι θαμώνες και οι εργαζόμενοι του Bing (των οποίων της αντιδράσεις λαμβάναμε σε σφήνες ανάμεσα στους πυροβολισμούς) ήταν ξεκάθαρα stand-ins, όπως και οι πλαστικοί μάρτυρες του εκτροχιασμού του Blue Comet, για εμάς, τους θεατές. Σα να μας θυμίζει ο Chase, τώρα με το αποχαιρετιστήριο κόλπο του πως είναι όλα ένα παιχνίδι, μια ψευδαίσθηση. Και, μέσω του υψηλού body-count και των διάφορων παράπλευρων απωλειών, πως το παιχνίδι αυτό είναι αιματηρό και περιέχει μερικούς από τους πιο αρρωστημένους και βρώμικους χαρακτήρες που θα γνωρίσουμε ποτέ μας.

Αριστοτεχνικό σε φιλοσοφικό, ψυχολογικό και meta επίπεδο, το "Blue Comet" είναι σαφέστατα ένα από τα καλύτερα επεισόδια στην ιστορία της σειράς (αν όχι ΤΟ κορυφαίο), γιατί σε πρωταρχικό επίπεδο, πριν καν προλάβει να λειτουργήσει ο εγκέφαλος ερμηνεύοντας ό,τι είδε σε μια δεύτερη ανάγνωση, η ποσότητα πλοκής και αβάσταχτου closure που αναγκαστήκαμε να υποστούμε εδώ ήταν σχεδόν πρωτοφανής. Ο πόλεμος με τη Νέα Υόρκη που προμηνυόταν για βδομάδες, είναι τώρα γεγονός, και ποιος περίμενε πως ο Phil θα στόχευε τόσο άμεσα και τόσο ψηλά? Από την άλλη, ο δειλός Phil που ξέρουμε δε θα μπορούσε να ακολουθήσει και κάποιον άλλο δρόμο, παρά να επιτεθεί στην κεφαλή της οικογένειας χωρίς καν να κηρύξει πόλεμο. Κι αν με τον τρόπο του είχε προειδοποιήσει τον Tony, αυτός ήταν πολύ απασχολημένος με τα προσωπικά του χάλια για να το καταλάβει.

Με μια οικογένεια στα πρόθυρα της αυτοδιάλυσης να βρίσκεται μακριά από αυτόν. Με ό,τι απέμεινε από τον inner circle του να είναι ο γερο-ξεκούτης Paulie και 4-5 extras που πρώτη τους έγνοια είναι να παραγγείλουν πίτσα. Με μόνο του βάστηγμα το σκοτάδι να έχει το όπλο που του έκανε δώρο ο, ακόμα αθώος τότε, Bobby στην πρεμιέρα της σεζόν. Και κυρίως, με απουσία της παραμικρής ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Ο Tony Soprano στέκεται, επιτέλους, μόνος. Λίγο νωρίτερα στο επεισόδιο τον είδαμε να αδειάζει την πισίνα του σπιτιού του, αυτήν που καθόλη τη διάρκεια της σειράς συμβόλιζε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη γέννηση και το θάνατο, το τέλος και την αρχή, από τις πάπιες στην πρώτη σεζόν μέχρι την απόπειρα αυτοκτονίας του AJ στην τελευταία, οριστικοποιώντας έτσι και σε δεύτερο επίπεδο το Κλείσιμο. Κεφάλι ψηλά, Soprano:

Όλα εδώ πληρώνονται.