Spoilers για το πρώτο one-shot τεύχος της 8ης σεζόν.
Ο Joss έχει μάθει μπόλικα ωραία κολπάκια καθώς γράφει σενάρια για κόμικς, και εδώ χρησιμοποιεί μπόλικα από αυτά. Ίσως σε κάποιο βαθμό η απουσία γραμμικότητας από την αφήγηση να αφαιρεί κάτι τις από τη συναισθηματική διαδρομή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο-- αυτή η τελευταία splash σελίδα με σκότωσε λιγάκι.
Βασικά η κεντρική ιδέα της ιστορίας, περί ταυτότητας, περί ευθύνης, περί απουσίας της αλήθειας, είναι όλα themes που ο Whedon έχει αγγίξει σε κάποιο σημείο της σειράς, αλλά ποτέ με τόσο άμεσο και προσωπικό τόνο. Διαβάζοντας το "Chain" ένιωθα λες και ο Joss έγραφε την ιστορία ενός δικού του ανθρώπου, που ίσως δεν είχε προλάβει να γνωρίσει όσο καλά θα ήθελε. Η έμφυτη τραγικότητα αυτής της Underground Buffy δεν κρύβεται στο οτι πέθανε χωρίς να δει τους κόπους της να ανταμείβονται, αλλά στο οτι έφυγε χωρίς κανείς να γνωρίζει ποια ήταν στα αλήθεια.
Η ελπίδα έρχεται όμως από αυτό το φανταστικό εσωτερικό μονόλογο, όπου η slayer μας λέει πως αν κανείς δεν ήξερε ποια είναι, το γνώριζε η ίδια, και αυτό είναι αρκετό. Φοβερά δυνατό statement από τον Whedon, που πάντα ήταν υπέρμαχος της προσωπικής αλήθειας και ηθικής, και εδώ ισχυροποιεί την άποψή του με ένα emotional twist.
Έτσι έφυγε μια κοπέλα που όλοι νόμιζαν οτι γνώριζαν (η δύναμη του ονόματος) αλλά κανείς δεν είχε ιδέα ποια είναι, ζώντας επώνυμα αλλά πεθαίνοντας ανώνυμα. Έτσι δε συμβαίνει πάντα? Ζούμε και οι γύρω νομίζουν πως μας γνωρίζουν, αλλά τελικά ο μόνος που ξέρει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Λίγα σκόρπια notes για το καλύτερο τεύχος της σειράς ως τώρα:
- To σποτάκι στράτευσης με τον Andrew και την Violet! Η πιο αστεία στιγμή της σειράς ως τώρα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου