Damages

Χθες είδα το "28 Weeks Later" και σήμερα παρακολούθησα το πρώτο επεισόδιο του "Damages". Αν αύριο δω και το "Sunshine" που κάπου εδώ γύρω τριγυρνά, θα έχω συμπληρώσει την Rose Byrne Trilogy Για Το 2007. Και το point μου εδώ είναι, υπάρχουν και χειρότεροι τρόποι να βγάλει κανείς το μεσοβδόμαδο από το να κοιτάει την Rose Byrne επί 3 μέρες. (LOL) Παρ'όλ'αυτά, πρωταγωνίστρια του show είναι η Glenn Close, και αυτό που ακολουθεί δεν είναι ένα geeking out για τη λατρεμένη μου Βρισηίδα, αλλά μια πρώτη (και spoiler-free) αποτίμηση του πολυαναμενόμενου νέου δικαστικού θρίλερ του FX.

Ο πιλότος ανοίγει με μια νεαρή κοπέλα, ημίγυμνη και καλυμένη με αίμα, να τρέχει στους δρόμους της Νέας Υόρκης στα όρια της παράνοιας, και δύο αστυνομικούς να την μαζεύουν και να προσπαθούν να την κάνουν να μιλήσει για αυτό που της συνέβη. Flashback, 6 μήνες πριν, η ίδια κοπέλα είναι καθαρή, ευχάριστη, γελαστή, σχεδόν χαζοχαρούμενη θα έλεγε κανείς. Και ευτυχισμένη! Ευτυχισμένη, γιατί πρόκειται να δουλέψει για τη διασημότερη δικηγόρο της πόλης, την Patty Hewes, αλλά όχι αφού πρώτα λάβει οιωνούς που την προειδοποιούν οτι αν το κάνει, θα χάσει τα πάντα. We get it, το "Damages" είναι μια ιστορία διαφθοράς, όπου ένα αθώο πλάσμα μετατρέπεται σε άψυχο τέρας. Το έχουμε δει πολλές φορές, και στις πιο καλά εκτελεσμένες από αυτές, δεν είναι όλο το arc εμφανές από τα πρώτα 15 λεπτά. Κι όμως, αυτή η σειρά από το δίκτυο που μας έχει φέρει το "Shield", δεν έρχεται δίχως τις αρετές της.

Ο πιλότος έχει νεύρο, έχει ανατροπές, και έχει villains που μπορεί τελικά να είναι λιγότερο δαιμονικοί από τους white hats. Κοινώς, είναι σαν μια δικαστική βερσιόν του "Alias" που όμως παίρνει εντελώς σοβαρά τον εαυτό της. (Γνωστό και σαν "Τhe John Grisham Novel".) Το "Damages" θεωρεί ίσως πως μας παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα, όμως δραματουργικά δεν καταφέρνει να κρατήσει τίποτα κρυφό. Ξέρουμε από πού ξεκινάει ο χαρακτήρας της Ellen, ξέρουμε πού θα καταλήξει, και είναι εμφανές και το γιατί-- το μόνο που έχει σημασία, μετά από ένα κιόλας επεισόδιο, είναι η πλοκή. Και αν κρίνω από το ιδιαίτερα "Wild Things"-esque τελευταίο 5λεπτο, θα καλοπεράσουμε, ακόμα κι αν επιβεβαιωθεί η υποψία μου πως πολλές από τις ανατροπές δε θα βγάζουν ιδιαίτερο νόημα.

Οι χαρακτήρες είναι εκεί απλώς για να κρατούν τα προσχήματα, κλισεδιάρικα παρουσιασμένοι. Η μεγαλοδικηγόρος έχει ως μοναδικό twist οτι είναι γυναίκα, και φυσικά το τεράστιο πλεονέκτημα να ερμηνεύεται από τη μεγάλη Glenn Close. Το λέμε συχνά αυτό όταν κάποιος σημαντικός κινηματογραφικός ηθοποιός μεταπηδά στην τηλεόραση, αλλά η Close αξίζει κάθε λέξη praise που λαμβάνει. Το "Shield" αναζωογόνησε την καριέρα της, και εδώ ανταποδίδει τη χάρη στο FX, φυσώντας ζωή σε ένα χαρακτήρα που στο χαρτί μου ακούγεται ιδιαίτερα μονοδιάστατος. (κι ας προσπαθούν υπερβολικά τα αδέρφια Kessler να γράψουν την Patty ως γκρίζα, στην παράδοση του δικτύου. Ο Vic Mackey τελικά έχει κάνει μεγάλο κακό, γιατί τώρα όλοι νομίζουν οτι μπορούν να δημιουργήσουν ηθικά questionable χαρακτήρες μόνο και μόνο γράφοντάς τους διαφορετικά σε κάθε επεισόδιο.)

Η Ellen είναι εξίσου προφανής (ήλιος χαρά και τραγούδι, ζουν στην αρχή στο βλέμμα της, σκοτάδι σκοτάδι και σκοτάδι στο τέλος, με μια πολύ άγαρμπη μετάβαση) αλλά όσο κι αν μου αρέσει η Byrne και ως ηθοποιός, της λείπει η πείρα ή το ταλέντο (ας το παραδεχτούμε, δεν είναι ντροπή να σε ξεπερνά σε ταλέντο η Glenn Close) να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα τόσο φτωχά γραμμένο, κάτι που η Cruella DeVille καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση.

Η ουσία είναι πως, είτε για τους ηθοποιούς, είτε για τις ανατροπές, είτε πολύ απλά από περιέργεια για την περίπτωση που το show με βγάλει λάθος, αξίζει την -casual, έστω- παρακολούθηση. Tο περίμενα βαθύτερο, και απλά καλύτερο, αλλά έστω κι αν δεν είναι όσο σοβαρό νομίζει πως είναι, το "Damages" δύσκολα θα απογοητεύσει στο εντελώς βασικό επίπεδο του απλού entertainment. Αυτό, πάλι, μπορεί και να το λέω επειδή ψοφάω για δικαστικό δράμα και Rose Byrne, οπότε ποιος μπορεί να με εμπιστευτεί...