Mad Men: Smoke Gets in Your Eyes

Βλακωδώς δεν πρέπει να το έχω αναφέρει ξανά στο blog, αλλά το πρώτο επεισόδιο είναι τόσο καλό που με έπεισε πως πρέπει να του δώσω την episode write-ups treatment. Μιας και είναι η πρώτη αναφορά που του κάνω, θα κρατήσω το post εντελώς spoiler-free. Ακολουθούν, λοιπόν, spoiler-free σχόλια για το πρώτο επεισόδιο της εξαιρετικής νέας σειράς από τον executive producer των "Sopranos", Matthew Weiner, το δράμα εποχής "Mad Men".

Συχνότερα από ό,τι όχι, μια σειρά ή ταινία επιχειρεί να μας μεταφέρει σε μια εποχή που έχει προ πολλού περάσει, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει αρκετά ψεύτικο ώστε να βγάζει τον θεατή έξω από την εποχή. Το "Mad Men" είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που το ταξίδι στο παρελθόν δουλεύει άψογα. Από την φανταστική πρώτη σκηνή κιόλας, είμαστε τόσο βυθισμένοι μέσα σε αυτή την προ-politically correct Αμερική των '60s, που ούτε για ένα λεπτό δε σταματάμε να σκεφτούμε στα πλαίσια των ηθοποιών ή της σκηνογραφίας-- όλα μοιάζουν ρεαλιστικά σε απίστευτο βαθμό, και σε αυτό βοηθούν διάφοροι παράγοντες.

Πέρα όμως από τους προφανείς (κουστούμια, καλλιτεχνική διεύθυνση, ταιριαστά στητές ερμηνείες) περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη δουλειά την καταφέρνουν οι διάλογοι του Weiner. Η σειρά διαδραματίζεται σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν κάτι λίγο παραπάνω από γλάστρες στον εργασιακό χώρο, εκεί μόνο για να έχουν οι άντρες κάτι να σχολιάζουν. Οι επιδιώξεις τους δεν φτάνουν ποτέ πέραν του παντρολογήματος, και αν οι σχέσεις μεταξύ των φύλων ήταν σε αυτά τα επίπεδα, τότε όσο λιγότερο μιλήσουμε για τις σχέσεις των φυλών, τόσο το καλύτερο.

Στην φανταστική εναρκτήρια σκηνή, ο πρωταγωνιστής Don Draper (ένας Jon Hamm που κουβαλάει στο παρουσιαστικό και τις εκφράσεις του όλα τα χαρακτηριστικά ενός επιτυχημένου επαγγελματία της εποχής) προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει ένα καλό σλόγκαν για τη διαφημιστική εκστρατεία της Lucky Strike, τώρα που η κυβέρνηση έχει για πρώτη φορά κηρύξει τον πόλεμο απέναντι στις καπνοβιομηχανίες. Σε αυτή τη σκηνή έχουμε όλο το set-up που χρειαζόμαστε, τόσο σαν ιστορία (ακολουθούμε τα μέλη μιας διαφημιστικής εταιρείας της Madison Avenue), όσο σαν ύφος (τα πάντα βουτηγμένα στον καπνό, και διαποτισμένα με έναν διόλου απολογητικό politically incorrect τόνο), αλλά και σε subtext. (καθώς ο ήρωάς μας με το πικρό χαμόγελό του μας κάνει ξεκάθαρο πως κάτι λείπει από τη ζωή του, και δεν είναι σίγουρος τι. Κοιτάζει τους ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω του, αλλά δε συμμετέχει. Είναι επειδή θέλει περισσότερα από τη ζωή του, ή μήπως λιγότερα?)

Στην πορεία του πρώτου αυτού επεισοδίου γνωρίζουμε σταδιακά το υπόλοιπο ensemble, από το οποίο ξεχωρίζει ο νεαρός διαφημιστής που νομίζει ακόμα πως όλος ο κόσμος είναι στα πόδια του. Ο Pete, ερμηνευμένος ιδανικά από τον Vincent Kartheiser (που έχει έρθει πολύ δρόμο από τότε που έπαιζε μονοδιάστατα θυμωμένα τον Connor στο "Angel"), αποτελεί τον κατάλληλο συνδυασμό μοναξιάς (παντρεύεται για τα λεφτά, και σε μια και μοναδική σκηνή προς το τέλος γίνεται εμφανές πόσο πολύ αποζητά την ανθρώπινη επαφή) και αλαζονείας (οπουδήποτε αλλού). Προσέξτε ακόμα την Christina Hendricks (Saffron του "Firefly", επιτέλους ξανά στην οθόνη μας) ως περίπου η τσατσά των γραμματέων, την Rosemarie DeWitt (την λάτρεψα στο "Standoff") ως η ρεαλιστική και προσγειωμένη love affair του Don, και τον John Slattery (ο Ισχυρός Και Γοητευτικός Πολιτικός™ που θυμάστε στις μισές τηλεοπτικές σειρές) ως, φυσικά, το αφεντικό του Don.

Έξω από το καστ, το θαυμάσιο σενάριο, και την ατμόσφαιρα που θυμίζει κάθε άλλο παρά μεσαίου budget τηλεοπτική σειρά, είναι και η σκηνοθεσία του Alan Taylor (άλλος ένας "Sopranos" alum) που βοηθάει τα πάντα να ταιριάξουν ιδανικά. Αν και το θέμα ακούγεται κάπως βαρύ (μπίζνες και πολιτική σε μια ηθογραφία της Νεάς Υόρκης των sixties) στην πραγματικότητα όλα εδώ κυλούν με αξιοθαύμαστο ρυθμό, και προσωπικά δε σταμάτησα δευτερόλεπτο για να χαζέψω τα σκηνικά, ή οτιδήποτε κάνει κάποιος όταν βαριέται με οτιδήποτε άλλο συμβαίνει επί της οθόνης. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, και αν και ακόμα δε γνωρίζουμε αρκετά όλους τους χαρακτήρες, φαντάζει απίθανο να επέλθει μια τόσο κατακόρυφη πτώση στην ποιότητα, που μέχρι το τέλος της σεζόν να μην διψάω για περισσότερο.

Το "Mad Men" δεν είναι χωρίς τα μικρά του προβληματάκια, καθώς τα εύκολα χρονολογικά αστεία είναι ένα από τα πιο ενοχλητικά πράγματα που μπορώ να εντοπίσω σε μια ιστορία εποχής. Ο Roger Sterling θεωρούσε δεδομένο οτι θα κέρδιζε ο Nixon, χα χα. Ο Don αστειεύτηκε πως δεν υπάρχει μηχανή που να αναπαράγει έντυπα, χα χα. Αν μειωθούν αυτά τα αστεία (καταλαβαίνω πως ο πειρασμός είναι μεγάλος, but still) και ταυτόχρονα σταματήσει ο Weiner να μας κοπανά στο κεφάλι με θεωρητικά subtle κλεισίματα του ματιού, πως ο Salvatore είναι gay, τότε θα έχουμε ένα ακόμα πιο απολαυστικό αποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι πταίσματα. Το "Mad Men" είναι από το πρώτο του κιόλας επεισόδιο, η καλύτερη σειρά που θα δούμε ολόκληρο το καλοκαίρι.