The other Chuck

Δεύτερη μέρα στην εβδομάδα της κόλασης, με αρκετά shows να επιστρέφουν (House, Bones, The Unit) και δύο να κάνουν πρεμιέρα. Το πρώτο και κυριότερο συνεχίζει στη θεματική που περιέγραφα χθες, με το πώς το "geeks" έχει γίνει η νέα αγαπημένη λέξη των executives. Το Reaper του CW είναι στην ουσία το ίδιο το Chuck, απλά λίγο αστειότερο. Και σκοπεύω κι αυτό να το ξαναπαρακολουθήσω (ειδικά από τη στιγμή που ο ρόλος της female lead άλλαξε χέρια), οπότε θα επανέλθω κάποια στιγμή με όποια επιπλέον σχόλια. Για επιπλέον σχόλια, τσεκάρετε μετά το άλμα.

(Η άλλη πρεμιέρα της μέρας είναι το σοβαροφανές σαπούνι Cane, το οποίο πρέπει να πεθάνει. Το καστ αυτό αξίζει καλύτερα, και ο Carbonel ειδικότερα να επιστρέψει στο Lost.)

Δεν έχω πολλά να προσθέσω στο σχολιασμό του πιλότου, πέρα από την εμφανέστατη νομίζω βελτίωση του ρομάντζου χάρη στην παρουσία της Missy Peregrym. Η Nikki Reed με ενοχλούσε αφάνταστα, και το καταλαβαίνω περισσότερο τώρα μέσω της σύγκρισης. Αυτό που θα ήθελα τώρα είναι ο Sam να της πει σύντομα την αλήθεια γιατί δεν τα μπορώ αυτά τα τραβηγμένα από τα αυτιά.

Οι μουσικές επιλογές του πιλότου ήταν φανταστικές και πανέξυπνες ("Deadwood", "Don't fear the reaper"), αλλά εδώ είχαν αντικατασταθεί τα πάντα με generic σαχλοτράγουδα.

Είναι γνωστό οτι ο Anthony Stewart Head είχε δοκιμάσει για το ρόλο του Διαβόλου (πόσο αστείο θα ήταν btw αν αντί για το Ripper έκανε το Reaper?) αλλά ο Ray Wise είναι τόσο απολαυστικός στο ρόλο που δε νοιάζει που τον έχασε ο αγαπημένος μας Watcher.

Ξαναβλέποντας τον πιλότο πάντως ένιωσα περισσότερο αβέβαιος για τη σειρά σε εβδομαδιαία βάση, από ό,τι την πρώτη φορά. Δε μπορώ να δω με ποιον τρόπο θα υπάρχει πλοκή με ενδιαφέρον, όταν οι μισοί και πλέον παραγωγοί προέρχονται από το χώρο της σαπουνόπερας. Αστείας μεν, αλλά σαπουνόπερας δε, που σημαίνει βάρος σε χαρακτήρες, χιούμορ, καταστάσεις, αλλά από πλοκή eh. Επιπλέον το κέφι που φέρνει ο slack-auteur Kevin Smith με την παρουσία του πίσω από την κάμερα δεν ξέρω αν θα μπορούν να το αναπαράγουν οι in-house σκηνοθέτες του CW. (αν και τα εντυπωσιακά στάνταρ παραγωγής του Gossip Girl με κάνουν να επανεξετάσω το πόσο αυστηρός θα είμαι στο εξής με το συγκεκριμένο δίκτυο.)

Όσο τα σενάρια εξακολουθούν να είναι τόσο αστεία, θα βλέπω, αλλά ομολογώ οτι ψιλοανησυχώ για το μέλλον, καθώς ούτε η μυθολογία μοιάζει να έχει μεγάλες δυνατότητες (δεδομένων των δημιουργών), ούτε και τις δραματικές σκηνές βρήκα πετυχημένες. Εξακολουθεί πάντως να είναι ένας εκ των 3-4 καλύτερων φετινών πιλότων.