Shondaland

Επειδή ο χρόνος αυτές τις μέρες δε μου περισσεύει καθόλου, κι επειδή δεν έχω και πολλά να πω για αυτά τα δύο shows αυτή τη στιγμή, πετάω μαζί στο ίδιο post και τις δύο πρεμιέρες της Shonda. Έτσι κι αλλιώς το 80% που βλέπει Grey's θα είδε και το Private Practice, κι αυτοί που δεν το έκαναν θα ήταν γιατί ένιωσαν πως η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη και δεν αξίζει να τη σπαταλάνε έτσι. In fact, από απόψε θα τους κάνω παρέα. Ακολουθούν spoilers για την πρεμιέρα 4ης σεζόν του Grey's Anatomy και την πρεμιέρα σκέτη του Private Practice.

Οτιδήποτε Shonda έχει εδώ και κάποιο διάστημα αρχίσει να μου φέρνει κακή γεύση στο στόμα, και είναι υποθέτω κάποιος νόμος της φύσης οτι όσο πιο καυτό είναι ένα show στις καλές του, τόσο πιο επώδυνα θα πέσει στις κακές του. (Exhibit A: Desperate Housewives.) Τώρα, οι νοικοκυρές εν τέλει σταθεροποιήθηκαν σε μια limbo σταθερότητας και μικρών προσδοκιών όπου κανείς δε νοιάζεται όσο παλιότερα, αλλά στην πραγματικότητα περιμένω το Grey's να επιζήσει του backlash για δυο λόγους. Πρώτον, είναι πολύ καλύτερο show ό,τι και να λέμε. Δεύτερον, υπάρχει το Private Practice για να βγάζουν το άχτι τους οι επικριτές, οπότε το mother show γλιτώνει πολλή bad faith.

Κι εδώ έρχεται η πρεμιέρα της 4ης σεζόν, την οποία έβαλα να δω ψιλοαγκομαχώντας και φοβούμενος (σε συνδυασμό με το άλλο το trainwreck) οτι οι μέρες που υπέμεινα την Shonda είχαν φτάσει σε ένα τέλος και οτι παρακολουθώντας το, θα συνειδητοποιούσα πόσο πολύ έχω ξεπεράσει το show. Και ξέρετε κάτι? Μου άρεσε. Διασκέδασα. Γέλασα. Ένιωσα ζεστασιά, κατά τόπους. Θυμήθηκα γιατί το αγαπούσα, γιατί το αγαπώ. Χωρίς να βρω στιγμή τον εαυτό μου να καίγεται και να πεθαίνει γι'αυτό (όπως ακριβώς τέτοιο καιρό πέρσι) συνειδητοποίησα πως δεν είμαι ακόμα έτοιμος να ξεπεράσω το Grey's Anatomy.

Συγκινητικοί μονόλογοι τέλος, αμάν, λες και είμαι χαρακτήρας της Shonda κάνω κι εγώ τώρα. Πάμε μια στα γρήγορα τι μου άρεσε και τι όχι.

Καταρχάς, η Lexie, που όπως αυθόρμητα της είπε και ο George, είναι kinda awesome. Ένα μικρό έρωτα για την Chyler Leigh τον είχα από πάντα, και πέρσι όταν έγινε η δεύτερη "γυναίκα στο μπαρ" για τον Derek δε βοήθησε και πολύ να την ξεπεράσω! Η Lexie που βλέπουμε τώρα μου μοιάζει κάπως λιγότερο ατρόμητη, και έχει τα συνήθη ενοχλητικά tics της Shonda (είναι για παράδειγμα το είδος ανθρώπου που θα σταματήσει ένα κινούμενο φορείο για να συστηθεί στην αδερφή της) αλλά την ίδια στιγμή μοιράζεται με τον George την πιο όμορφη σκηνή του επεισοδίου, το είδος της σκηνής που μες στην απλότητά της θα με έκανε να αγαπήσω το show αν έπεφτα πάνω του για πρώτη φορά, γιατί θα αγαπούσα τους δυο χαρακτήρες, και θα με συγκινούσαν αυτά που θα έλεγαν. Ταυτόχρονα, η Lexie ξεγυμνώμει τη Meredith για το πόσο ενοχλητικός άνθρωπος είναι, για να μη σχολιάσω το οτι πολύ απλά της αφήνει ελάχιστο screen time. Grey's Anatomy, indeed, αλλά αυτή τη στιγμή θα μπορούσαμε κάλλιστα να μην έχουμε καν τη Meredith στα πόδια μας.

Είπα οτι θα ήταν σύντομα τα spoilers και τώρα έχω ξεφύγει σε ένα παραλήρημα για έναν χαρακτήρα που ξέρουμε για δύο δευτερόλεπτα, αλλά κοιτάχτε μωρέ πώς στήριξε τον George όταν όλοι οι άλλοι ήταν απασχολημένοι με τις μεγάλες καριέρες τους, και ΣΥΓΓΝΩΜΗ δηλαδή, αλλά τι δουλειά έχει η Izzie να είναι resident? Μη με παρεξηγήσετε, δεν ξέρω από αυτά τα πράγματα, αλλά βλέπετε, σκότωσε έναν άνθρωπο, so yeah, τη δεχτήκανε πίσω στο νοσοκομείο, καλά ως εδώ, λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε, αλλά resident? Oh no. Hell no! Γιατί να τώρα τι παθαίνεις όταν κάνεις την Izzie attending, την έχεις στο πάρκινγκ να κάνει εγχειρήσεις σε ελάφια. Την αγαπώ και τη λατρεύω, αλλά κάπου πρέπει κι εγώ να τραβήξω μια γραμμή και να ρωτήσω What Were They Thinking?, σωστά?

Πέραν αυτών, μου άρεσαν οι στιγμές του Derek και του Mark όπως πάντα, σχεδόν με σκότωσε η αλληλοεξομολόγηση των Alex και Cristina στο τέλος (κι εμένα μου λείπει ο Burke!), μου άρεσε πάρα πολύ η χρήση της Bailey για μια φορά μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσους μήνες, μίσησα το πώς έχουν κάνει την Callie, και εκτίμησα παραπάνω από ό,τι συνήθως τις μουσικές επιλογές που εδώ κυμαίνοντας από τη λατρεμένη Lily Allen μέχρι τους λατρεμένους Blonde Redhead. Όμορφα, όμορφα. Και γενικά, ξέρετε τι? Αν κρατήσουμε λίγο την ανάσα μας μέχρι να περάσει η δυσοσμία του backlash και του Private Practice, και αν προσαρμόσουμε λίγο τις προσδοκίες μας (τα κόλπα της Shonda τα μάθαμε, δε θα μας ξαναεκπλήξει όπως τότε, στην αρχή, αλλά παραμένει μια πολύ καλή πένα) τότε νομίζω οτι φετινό Grey's θα το διασκεδάσουμε. Η δημιουργός υποσχέθηκε επιστροφή στο fun, και η πρεμιέρα μέσα στη Shond-ίλα της, ήταν λίγο-πολύ αυτό. Κι επίσης, ανέφερα την Lexie?



Kαι για να μη νομίσει κανείς οτι ξέχασα όλα εκείνα στα οποία μας υπέβαλε η Rhimes στο β' μισό της περσινής σεζόν, ιδού τα τελευταία λόγια που θα πω για το Private Practice: είναι η χειρότερη έκφραση γυμνασιακών απωθημένων από μια συγγραφέα που τελικά δεν έχει τη συναισθηματική ωριμότητα να μιλήσει για τίποτα διαφορετικό, ακόμα κι όταν γράφει τα λόγια και τις σκέψεις 40χρονων ανθρώπων. Ό,τι με ενόχλησε στον περσινό backdoor pilot είναι και πάλι εδώ, και ενώ όσο πέρναγε η ώρα έπιασα τον εαυτό μου να παραμιλάει "Τι κάνω?" κάμποσες φορές, σε σκηνές όπως αυτή που κοτζάμ άνθρωποι χαχανίζουν σαν 14χρονα αγοράκια επειδή ένας ασθενής, χο χο μαλάκα μου, την παίζει, *snort*, τα όριά μου ξεπεράστηκαν κάπου στη μέση. Όταν δύο ώριμοι άνθρωποι, γιατροί, υποτίθεται, έπαιζαν ανώριμα παιχνιδάκια ισχύος με αντικείμενο το σπέρμα ενός νεκρού, και εις βάρος μιας γυναίκας που μόλις είχε χάσει τον άνθρωπό της. Εκεί αναφώνησα "Πραγματικά, τι κάνω?" και ξεκίνησα να γράψω το post για να μη χάσω χρόνο επιπλέον του 40λέπτου.

I'm out, καλά να περνάτε, και στείλτε μου μια κάρτα στο Seattle Grace όταν αποκαλυφθεί οτι ο χαρακτήρας του Taye Diggs! πράγματι είναι gay. ;)