Studio 60 on the Sunset Strip: K&R

Όχι, μην πατήσετε refresh, αυτό είναι actually σημερινό post. Είπα να μπω στη νέα σεζόν χωρίς να έχω κανενός είδους χρωστούμενα με την προηγούμενη, και το βασικό μου χρέος ήταν να ολοκληρώσω το Studio 60 του Aaron Sorkin. Μετά το απλωμένο και λίγο-πολύ άθλιο 3-parter με την Harriet και το δείπνο της (και την Jordan με τον Danny κλειδωμένους στην ταράτσα και τον Cal να προσπαθεί να βρει πύθωνες κάτω από το πάτωμα ή κάτι παρεμφερώς sitcomy) και το αμέσως επόμενο, "Sixth Sense"-wannabe επεισόδιο όπου ο Matt θυμάται τον παρελθοντικό εαυτό του με κάποιον ανόητο αναγραμματισμό, είχα χάσει κάθε μου επιθυμία να δω την υπόλοιπη σειρά (ιδίως μετά από τους κάμποσους μήνες που έκανε να επιστρέψει) αλλά ειρωνικά, τα πράγματα βελτιώθηκαν δραματικά σε αυτές τις τελευταίες 6 ώρες.

Η πρώτη από αυτές, μια one-off χαριτωμενιά με τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες να απουσιάζουν παντελώς, ήταν πιθανώς και το πιο ευχάριστο επεισόδιο της σειράς, με τον Steve Weber να περιφέρεται μεθυσμένος και την Alison Janney να παίζει τον -εκνευρισμένο- εαυτό της. Είναι το είδος των επεισοδίων που ο Sorkin γράφει τόσο καλά, κυρίως διότι η μεγαλύτερή του δύναμη είναι να γράφει διάλογο έξω από οποιοδήποτε context. Φέρτε στο μυαλό σας παρόμοιες στιγμές από το West Wing (Big Block of Cheese Day) ή το Sports Night (με το φάντασμα του Θέσπη) και θα δείτε εύκολα την αναλογία.

Οι υπόλοιπες 5 από τις 6 συνολικά καλοκαιρινές, burn-off προβολές, σχημάτιζαν στην ουσία ένα φουσκωμένο επεισόδιο κομμένο στα 5. Δεν ξέρω πόσο πολύ θα με ενοχλούσε το -και πάλι- προβληματικό pacing αν παρακολουθούσα σε εβδομαδιαία βάση αντί στη μια καθισιά που τα είδα τώρα, αλλά στα μάτια μου το "K&R" μαζί με τον πρόλογο και τον επίλογό του (ονομασμένο "What Kind of Day Has it Been", στην Sorkin-εια παράδοση) σχημάτιζαν κάτι σαν "Studio 60: The Movie". Όχι γιατί ήταν καλύτερο από το "Christmas Show" ή το προαναφερθέν "The Disaster Show" (για την ιστορία, δεν ήταν) αλλά διότι ένιωσα επιτέλους οτι έβλεπα ακριβώς τη σειρά που ήθελε να κάνει ο Sorkin.

ΟΚ, όχι ακριβώς, γιατί εξακολουθούσαν να υπάρχουν αυτά τα χάλια ζευγάρια ακριβώς στο κέντρο της δραματουργίας, να μου χαλάνε διαρκώς το κλίμα καθώς έκανα μόνος μου flashbacks στο stalking του Danny ή στην τοξική σχέση του Matt με η Harriet. Αλλά τη στιγμή που θα αποδεχθείς αυτό τον παράγοντα, αυτή η ιστορία είχε πολλά να δώσει, και ως επί το πλείστον τα κατάφερε. Ήταν ένας Sorkin που έγραφε με το πάθος και τη σπίθα και τη φρεσκάδα που είχε πίσω στο West Wing (αν όχι των δύο πρώτων σεζόν, τότε σίγουρα έστω της 4ης), ένας Sorkin που συμβιβασμένος πλέον με την ιδέα του κοψίματος έβγαλε στο τέλος τα μεγάλα όπλα, σα να λέει οτι αρκετά μας άκουσε όλους, αρκετά έκανε για να ικανοποιήσει το κανάλι, αρκετά για να τραβήξει θεατές, αρκετά για να ικανοποιήσει τους κριτικούς, και πως τώρα ήρθε η ώρα να μας αποχαιρετήσει λέγοντας το κομμάτι του. Σε ακούμε, Aaron:

Ο Matt είναι ένας ξεροκέφαλος και μονομανής πρεζάκιας, αλλά οι μόνες συγγνώμες που θα ζητήσει, είναι από τον εαυτό του. Την ύστατη στιγμή ο Jack (με διαφορά ο πιο ενδιαφέρων, τρισδιάστατος και καλοπαιγμένος χαρακτήρας της σειράς) συνειδητοποιεί πως δεν αρκούν οι κούφιες υποσχέσεις αν τη στιγμή που έρθουν για να μας πάρουν εσύ γυρίσεις και κοιτάξεις αλλού, παραιτημένος καν από το να κάνεις προσπάθεια. Ουτοπικό? Σαφέστατα, αλλά o Sorkin πάντοτε ήταν αξεπέραστος στο να δημιουργεί υπέροχες ουτοπίες, κι όποιος δεν το είχε συνειδητοποιήσει πριν το Studio 60, απλά κοίταγε-- δεν παρακολουθούσε.

Μέσα από την εκτεταμένη αναδρομή στο παρελθόν εξερευνάται ο ρόλος της σάτιρας στην κοινωνία, κι επιπλέον η ελευθερία του λόγου στην πράξη σε καιρό πολιτικά τεταμένο. Η διαφορά με παρόμοια διλήμματα στην signature σειρά του δημιουργού είναι πως, επειδή εδώ γράφει για τον εαυτό του (με τον οποίο είναι ιδιαίτερα ερωτευμένος) παίρνει ξεκάθαρη θέση, αλλά φτύνει αίμα και χύνει ιδρώτα για να την δικαιολογήσει και να την υπερασπιστεί. Αρνούμενος να ζητήσει συγγνώμη για την οποιαδήποτε πράξη ή το οποιοδήποτε αστείο μπορεί να έχει προσβάλλει ποτέ κάποιον, ο Sorkin αποχαιρετά το μεγαλοπήβολο αυτό project του περήφανα, με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο προς τους αμφισβητίες, και έχοντας επιτέλους καταφέρει να δικαιολογήσει τον τόνο και το ύφος που είχε η σειρά από τα πρώτα κιόλας επεισόδια. (συνήθως όχι επιτυχημένα.)

Γιατί όμως να δεχτούμε αυτό το αποχαιρετηστήριο ξέσπασμα ενός πικραμένου δημιουργού ως πολιτική δήλωση? Γιατί, σε αντίθεση με χαριτωμενίστικα περιστατικά από την υπόλοιπη σεζόν που αντλήθηκαν από προσωπικές εμπειρίες του (η σχέση του με την η γνωριμία με τις Kristin Chenoweth,Pussycat Dolls, η χρήση ουσιών, η σχέση του με την Maureen Dowd) αυτή εδώ είναι η μία φορά που ο Sorkin όφειλε να αντλήσει από αληθινά περιστατικά, ακριβώς επειδή σχετίζονται τόσο πολύ με αυτό που θα έπρεπε να είναι το mission statement της σειράς εξαρχής. Βλέπετε, ο Matt δεν είναι απλά αυτή η ψευτο-ιδεαλιστική φιγούρα που γίνεται όχημα για να πει ένας δημιουργός-θεός όλα όσα έχει άχτι (όπως στα προηγούμενα 10+ επεισόδια), διότι ήταν ο ίδιος ο Sorkin που είχε στο παρελθόν αποσυρθεί από το West Wing ακριβώς διότι το κουστούμι του δεν του επέτρεψε να κάνει την πολιτική δήλωση που επιθυμούσε, καθότι οι καιροί ήταν δύσκολοι κτλ κτλ. Ακούγονται γνώριμα όλα αυτά?

Το "Κ&R", πέρα από την προσπάθειά του να κρύψει την εγκυμοσύνη της Amanda Peet (βάζοντας τον χαρακτήρα της, σε μια τηλεοπτική πρωτιά, πιστεύω, να κινδυνέψει να πεθάνει ακριβώς επειδή γεννάει) ή να κλείσει επαρκώς την ατελείωτη saga των Matt & Harriet (τουλάχιστον με τους δυο τους να φτάνουν τη συναισθηματική ωριμότητα 20χρονου και να παραδέχονται οτι θα συνεχίσουν τα ίδια καμώματα, όπως υπογραμμίζεται κυρίως από ένα έξοχο μοντάζ με τους δυο τους να έχουν ξανά και ξανά τον ίδιο τσακωμό), ήταν κυρίως η στιγμή που ο Sorkin θυμήθηκε τι ήταν αυτό που ήθελε να πει, και το είπε. Έπρεπε να περάσουμε από πύθωνες, από μπαστούνια του baseball, από ένα σωρό κακά σκετσάκια κι από μια ακολουθία απίθανων και ανυπόφορων ερωτικών δεσμών ανάμεσα σε όχι ιδιαιτέρως συμπαθητικούς ανθρώπους, αλλά τελικά φτάσαμε εκεί. Είναι κρίμα που η σειρά εν τέλει καταποντίστηκε κάτω από όλα τα φώτα, όλη αυτή την πίεση, τους πάντες να την καρατομούν στο μικροσκόπιο, αλλά έχω την αίσθηση πως ο χρόνος θα της φερθεί καλύτερα από όσο θα πίστευε κανείς αυτή τη στιγμή.

Και τώρα πάμε να χτυπήσουμε αυτό το Όσκαρ...