Chuck: Versus the Tango

That's what I'm talking about! Αυτό ακριβώς το πράγμα περίμενα από το καλοκαίρι και δε σταμάτησα να πιστεύω στο Chuck. Spoilers για το πρώτο "κανονικό" επεισόδιο της σειράς, μετά το άλμα.

Οι πρώτες μέρες του Alias παραμένουν από τα αγαπημένα μου τηλεοπτικά παράγωγα ever, και είναι ευτυχές οτι τουλάχιστον δύο φετινές σειρές μοιάζουν να τις αναπαράγουν. Εκεί όμως που το Bionic Woman δεν είναι απόλυτα σίγουρο για το πώς θέλει να τους φερθεί, το Chuck πάει με αυτοπεποίθηση και αντιγράφει τη δομή τους με απόλυτη ευλάβεια, απλώς με ένα μικρό twist: ότι τις παίζει ως κωμωδία. Με το setup να έχει πλέον ολοκληρωθεί, ο Schwartz μας έδωσε εδώ το πρώτο ουσιαστικό δείγμα του πώς θα μοιάζει και πώς θα κινείται η σειρά, και αν καταφέρνει να επαναλαμβάνει αυτό το μοτίβο κάθε βδομάδα, τότε το Chuck θα είναι η 2η καλύτερη νέα σειρά της σεζόν. (Όχι οτι είχε έτσι κι αλλιώς τρελό συναγωνισμό, αλλά λέμε τώρα.)

Ο ήρωάς μας πλέον εμπιστεύεται τους δυο πράκτορες και βουτάει στα βαθιά χωρίς αυτή τη φορά να θέλει και πολλά παρακάλια. Η κατασκοπική δράση είναι αρκετά ανάλαφρη ώστε να μην ξεγελαστεί κανείς και πιστέψει πως είναι έστω και από σπόντα η ουσία της σειράς, αλλά ταυτόχρονα είναι και αρκετά πειστική για να μη νιώθουμε πως πίσω από αυτό που βλέπουμε υπάρχει ένα μεγάλο κενό πλοκής. (σαν το Reaper.) Οι βασικοί χαρακτήρες νιώθουν πλέον αρκετά άνετοι μεταξύ τους ώστε τα αστεία να μοιάζουν πιο καλοπροαίρετα και άρα πιο... αστεία. Και τέλος, με το exposition στην άκρη, μπορούν τώρα να αναπτυχθούν και οι περιφερειακοί χαρακτήρες, πάντα σημάδι μιας σειράς με αυτοπεποίθηση και χαρακτηριστικό του ύφους της.

Για μένα δηλαδή είναι πολύ σημαντικότερος ο χρόνος που περνάμε στο Nerd Herd με τους δευτερότριτους τύπους που όμως θα βλέπουμε κάθε βδομάδα, παρά το όποιο plot της βδομάδας. Να το θέσω με sitcom όρους, το Chuck με αυτό το επεισόδιό του έδειξε οτι διαθέτει την αρετή που ξεχωρίζει το Office από το 95% των αμερικάνικων κωμωδιών-- δηλαδή το σιωπηλό χτίσιμο ενός σπουδαίου ensemble. Όχι οτι η σειρά του Schwartz είναι ακόμα εκεί, αλλά ο τρόπος που εστίασε στους υπαλλήλους του Nerd Herd αβίαστα, μου έδωσε πολλές ελπίδες. Αντί δηλαδή να κολλήσει στον καθέναν μια ταμπέλα για να μην κουρζόμαστε κιόλας, τους ξεχωρίζει μέσω του διαλόγου. Και by the way, "interesting" indeed, το οτι αυτή η ενοχλητική τύπισσα από το OC και το Studio 60 είναι εδώ τόσο γαμάτη! Δηλαδή τώρα εγώ πρέπει να υποθέσω οτι ήταν καλλιτεχνική επιλογή του Sorkin να μιλάει σαν να είχε καταπιεί τη γλώσσα της? Ξεφεύγω όμως...

Πέρα από τις σκηνές στο άντρο των nerds, κι εκείνες στο σπίτι του Chuck πετύχαιναν συνδυασμό χιούμορ και character development. Το tango του με τον Captain Awesome ήταν τίποτα λιγότερο από awesome, και ο λιτός διάλογος με την αδερφή του προς το τέλος του επεισοδίου, όπου εκείνη ενδιαφέρεται απλώς να ξέρει αν ο αδερφός της είναι ευτυχισμένος, χτύπησε με όμορφο τρόπο μια ευαίσθητη νότα. Με τον Casey κι αυτόν στο ίδιο κτιριακό σύμπλεγμα (το οποίο εκτός των άλλων δίνει κι όλα αυτά τα αστεία in a creepy way πλάνα με αυτόν να κρυφοκοιτάζει πίσω από στόρια) περιμένω όλο και περισσότερες σπιτικές σκηνές.

Άφησα για το τέλος το actual plot γιατί με τα παραπάνω μέτωπα καλυμμένα, η δράση (που στην τελική είναι ελαφρώς besides the point) δεν επρόκειτο να χαλάσει τη συνταγή. Όμως εν αντιθέσει, την έκανε να σφίξει ακόμη περισσότερο. Το μοντάζ ήταν λιγότερο all over the place από την περασμένη βδομάδα, τα stunts ήταν καλύτερα, το πνεύμα του Alias διάχυτο. (η στιγμή της συνάντησης της Sarah με την Ciudad ενώ παίζουν και οι δύο dress up για να ξεγελάσουν κανέναν, είναι ξεκαρδιστική.) Ο Adam Baldwin όπως πάντα κλέβει το show χωρίς να κουραστεί, πετώντας φούρνους μικροκυμάτων αριστερά και δεξιά, ενώ το αστείο που μου πούλησε ολοκληρωτικά όλη την πλοκή με τη δεξίωση, ήταν ο Chuck που άθελά του μπαγλάρωσε τον παλιό συμμαθητή του. (Και μου αρέσει που δεν παρατράβηξαν το αστείο με ανθρώπους να πέφτουν έξω από το μπαλκόνι του. Ένας ήταν αρκετός.)

Και, μια μικρή αναφορά και στους φανταστικούς τίτλους αρχής, σχεδιασμένους από την ομάδα που μας έδωσε το αντίστοιχο sequence του Mad Men. Πολύ ευχάριστο homage/spoof κατασκοπικών ταινιών, αποτελεί μια μείξη του Bond-ικού theme με το ύφος του Kiss Kiss Bang Bang. Plus, μουσική των Cake? Αυτά είναι!