Aυτή η Μεγάλη Ανοησία παραμένει σαν μαύρο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά αυτό το επεισόδιο συμμάζεψε τουλάχιστον την υπόλοιπη σειρά. Έρχονται καλύτερες μέρες? Spoilers μετά το άλμα.
Παρακολουθώντας αυτό το 40λεπτο ένιωσα πως επρόκειτο για τον τρόπο του Jason Katims να συμμαζέψει όλα τα storylines που εμφανέστατα ήρθαν ως διαταγές από τα κουστούμια του NBC: Πολύ αγαπημένοι είναι αυτοί οι Taylors, για να να βλέπουμε χαστούκια να πέφτουν. Slap στο προηγούμενο, συγγνώμες σε αυτό. TMU στο προηγούμενο, απόλυση McGreggor σε αυτό. Και τι θα γίνει με αυτόν τον Street, οι θεατές θέλουν happy ending και όχι ρεαλιστικό δράμα. Για να βλέπουμε κίνηση, κυριολεκτικά. Ελπίδες ο Street στα προηγούμενα, συντριβή εδώ.
Δεν έχουν λυθεί όλα μου τα προβλήματα (ο φόνος που σίγουρα θα μας βασανίζει για πολύ καιρό ακόμα, με την πολυθρύλητη επίσκεψη του παππού Landry αν επίκειται, η latina του Matt) και ακόμα κι αυτά που εδώ μας άδειασαν την γωνιά το έκαναν με πολύ βολικό τρόπο. Δηλαδή πραγματικά, δεν αρκούσε που ο McGreggor αποκάλεσε "town mascot" τον Street κατά τη διάρκεια του πρώτου αγώνα, έπρεπε να χάσει και τον δεύτερο? Κι όλα αυτά ενώ ο Eric δεν γούσταρε τη δουλειά στο TMU? Είναι λες και οι συγγραφείς βαριόντουσαν έστω να μπουν στον κόπο να γράψουν ένα ενδιαφέρον δίλημμα. ΟΚ λοιπόν, the witch is dead, έστω και με την γνωστή κλισέ απειλή "Ah'll be back" σαν επιθανάτιο ρόγχο, οπότε πάμε γι'άλλα.
Τα ίδια και με το στόρι της Tami και της Julie. Οι δυο τους έχουν ξανασυζητήσει κάτι παρεμφερές (στο περσινό επεισόδιο "Ι Think We Should Have Sex"), και η σύγκριση αφήνει την πολυλογάδικη σκηνή αυτού του επεισοδίου να κουτσαίνει πίσω από το μονόλογο που έπρεπε να έχει δώσει το Έμμυ στην Connie Britton. Αλλά όπως και με τη δουλειά του Eric, μια κάποια αβεβαιότητα δε θα μπορούσε να υπάρχει? Ο Swede ήταν ένας λέρας και μισός, και ήθελα να ήξερα τι θα συνέβαινε αν ήταν ένας pretty decent guy. Είναι λες και ο Katims ντρεπόταν για αυτά τα storylines και ήθελε να τα ξεφορτωθεί το συντομότερο δυνατόν.
Όμως, αυτή η επίσκεψη στο Μεξικό με καθήλωσε. Η σκηνή του καραόκε, όχι ανόμοια με την αντίστοιχη περσινή σκηνή της Lorelai στο 3ο από το τέλος επεισόδιο Gilmore Girls, ξεκίνησε σαν ένα clumsy αστείο και στην πορεία ήρθαν λέξεις να χωθούν κάπως με το ζόρι στο στόμα του χαρακτήρα που όμως ο Scott Porter (όπως ακριβώς η Lauren Graham πέρσι) μετέτρεψε σε οδυνηρές μικρές αλήθειες. Ο Riggins επιτέλους ξύπνησε και κατάλαβε τι ήταν αυτό που παρακολουθούσε, για να έρθει στη συνέχεια αυτό που δίχως αμφιβολία πρέπει να είναι το σημαντικότερο λεπτό στην καριέρα του Taylor Kitsch, το τηλεφώνημά του στη Lyla. H όλη πορεία αυτού του story με έκανε να ανατριχιάσω σε αυτό το επεισόδιο, το καλύτερο δείγμα επιτέλους οτι ο Katims δεν ξέχασε ως δια μαγείας πώς να δημιουργεί καθηλωτικό δράμα που να μην έχει να κάνει με forced -και μη- teen έρωτες. Ο Street θέλει να ξεφύγει και αγκιστρώνεται σε μια ελπίδα, ενώ ο Riggins θα βαλθεί να θυμίσει στον εαυτό του γιατί υπάρχουν οι φίλοι. Can't wait για τη συνέχεια.
Με τους βασικότερους χαρακτήρες να είναι και πάλι ενδιαφέροντες ή έστω να έχουν ελέυθερο το πεδίο για να ξαναγίνουν τέτοιοι, θέλω κυρίως να διατηρώ ελπίδες για μια καλύτερη συνέχεια. Βέβαια αυτές οι ανοησίες με τους φόνους και τα ρολόγια, και τη Lyla που ψαρεύει cute πρώην εγκληματίες για future boyfriends (όχι οτι είναι το ίδιο-- το δεύτερο storyline μπορεί να σωθεί εύκολα, το πρώτο είναι μη εξιλεώσιμο) δε με αφήνουν να ησυχάσω. Το μέλλον θα δείξει, και τουλάχιστον τώρα μοιάζει λίιιγο φωτεινότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου