Last week...

Σε αυτό το σημείο πλέον κοιτάω αυτή τη γραμμούλα κάτω από το header του blog και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με την ατάκα, αλλά δεν την αλλάζω για να θυμάμαι τις υπέροχες εκείνες μέρες που ήταν αλήθεια. Κατά παράδοση λοιπόν, almost week-late σχόλια και spoilers για ό,τι πρόλαβα να δω σήμερα από την περασμένη εβδομάδα, κατά σειρά "CSI", "30 Rock" και "Grey's Anatomy". ("Pushing Daisies" και "Friday Night Lights" μάλλον πάνε για double feature με τα επόμενα installments τους.)

CSI:
Ξέρω οτι το περίμενα εντελώς διαφορετικό αυτό το επεισόδιο, κι αυτό μάλλον προδίδει το πόσο λίγο "CSI" έχω παρακολουθήσει. Ένας από τους κύριους λόγους που κόλλησα πέρσι ήταν και το πόσο λεπτά χειρίζονται οι σεναριογράφοι τους χαρακτήρες τους, χωρίς κινηματογραφικές συναισθηματικές εκρήξεις και χωρίς φτηνούς over the top μελοδραματισμούς. Σε αυτή τη λογική, το αντίο της Sara ήταν απόλυτα ταιριαστό και για μένα ικανοποιητικό, καθώς άφηνε τον χαρακτήρα να ακολουθήσει οργανικά το νήμα που άρχισε να ξετυλίγεται στο περσινό season finale. Και αντίθετα με τα συνήθη τηλεοπτικά conventions, η έξοδος δε σημειώθηκε από ένα σπουδαίο συναισθηματικό pay-off ή μια σημανική καταστάλλαξη. Το νήμα που ξετυλιγόταν? Ε, ξετυλίχτηκε, και δεν δέθηκε ποτέ του σε έναν ωραίο φιόγκο.

Η Sara φεύγει προς το ηλιοβασίλεμα (ή, ερμ, προς ό,τι φεύγουν οι μοναχικοί καβαλάρηδες μες στη νύχτα) έχοντας μεν ξεσκεπάσει αυτο το ψυχολογικά ανισόρροπο μικρό κοριτσάκι (or did she? Δε μου έγινε απόλυτα σαφές αυτό) αλλά αφήνοντας πίσω ανοιχτές πληγές σε αυτό και στην ίδια, το οποίο είναι και το όλο point αυτού του storyline. Συναισθηματικά χαμένες και οι δύο, είναι θέμα χρόνου μέχρι να πληγώσουν άθελά τους κάποιον που αγαπάνε. Και κάπως έτσι, διαλυμένη και σιωπηλή, η Sara επιστρέφει στο γραφείο, φιλάει τον Grissom με τρόπο που θα έκανε 99 στις 100 ρομαντικές κομεντί να θέλουν αυτό το φιλί δικό τους (και να γιατί η οικονομία βοηθάει στο να μετράει το pay-off) και αποσύρεται εν μέσω background dissolves σε μαύρο που πολύ ταιριαστά έντυσαν σαν bookends το επεισόδιο, ένα για κάθε έναν εκ των δύο ατυχών εραστών. Είναι πολύ νωρίς για να προσμένω ήδη την επιστροφή της?

30 Rock:
OK, κάποια στιγμή θα πρέπει απλά να ξεμείνει από ιδέες η Fey, σωστά? Δύσκολο να ακολουθήσει κάτι τέλειο σαν το "Greenzo", αλλά κι αυτό το επεισόδιο ήταν αιχμηρό, ήταν meta, ήταν flat-out funny... Άπαιχτο σερί, πρέπει να πω. Ειδικά το "Can we have our money now?" προς την κάμερα ύστερα από ένα ξεκαρδιστικά shameless product placement με έκανε να γελάσω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή φέτος, τόσο που κυριολεκτικά έχασα ολόκληρη την επόμενη σκηνή από τα γέλια. Επιπλέον, το timing κάνει την ατάκα να μοιάζει σα να απευθυνόταν από τη συγγραφέα Fey προς τα στούντιο, κάτι που την κάνει διπλά αστεία.

Keepers ακόμα ήταν κάθε αναφορά στην Wig Company (και πραγματικά θέλω ένα τέτοιο t-shirt, γίνεται?), όλο το story του Jack με την πολύ-πολύ αστεία Edie Falco ("I want to kiss you on the mouth to stop you from saying such ridiculous things."), η Lifetime movie με την Kristen Wiig του "SNL" (A Dog Took My Face / And Gave Me a Better Face / So I Could Change the World: The Celeste Cunningham Story), το Nancy Drew vs Hardy Boys cocktail, ο rerun dance, και η αγαπημένη μου ατάκα όλων, πλην της Verizon Wireless one, "I assure you, John McCain is very real," το οποίο ειδικά εντός του context του ήταν αστείο σε τόσα πολλά επίπεδα. Η στήριξη της γυναίκας του Tracy στον Dennis Kucinich παραμένει πάντως η κορυφαία κωμική αναφορά της σειράς στην προεκλογική κούρσα.

Grey's Anatomy:
Ho-hum. Ευχάριστα κυλάει η σειρά, αλλά αυτή τη στιγμή δε με ενθουσιάζει κάτι. Στα αμέσως προηγούμενα επεισόδια ένιωθα κάτι να χτίζεται, αλλά εδώ καθόλου, και δεν ξέρω αν αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Όταν η Shonda ανακατεύει την τράπουλα ανακατεύει μαζί και πολλά στομάχια, ειδικά τώρα που έχουμε μάθει τα κόλπα της. Αλλά από την άλλη όταν απλά παίζει συντηρητικά... βαριέμαι, κάπως. Δεν βαριέμαι να βλέπω, αλλά έστω να μπαίνω στον κόπο να το σκέφτομαι, μετά. Εξακολουθώ να αγαπώ κάθε σκηνή των Mark/Derek, εξακολουθώ να συγκλονίζομαι με κάθε masterclass ηθοποιίας που δίνει η Chandra Wilson, κι εξακολουθεί να με συναρπάζει ο Alex που εδώ και χρόνια ισορροπεί γοητευτικά στον κωλοπαιδισμό και την αναπάντεχα ευαίσθητη ψυχή χωρίς να έχει φάει τα μούτρα του.

Αλλά δε μπορώ άλλη μια βδομάδα με την Meredith να γκρινιάζει για τη σχέση της με τον Derek (get to the punchline, already!), την Hahn να αντιπαθεί χωρίς λόγο την Cristina, την Izzie να είναι all over the place, και την Bailey να μην ξέρει κανείς τι να την κάνει, φορτώνοντάς της ντροπιαστικά storylines σαν κι αυτό, στο ένα spotlight επεισόδιό της από την περσινή σεζόν. Καταλαβαίνω από πού έρχονται όλα αυτά τα arcs, υποπτεύομαι πού πηγαίνουν, αλλά είναι λες και στην πορεία η Shonda προσέλαβε το staff του "Heroes" για να της ρυθμίζει το pacing! That said, κάποιες φορές οι patient-of-the-week παραλληλισμοί απλά λειτουργούν, και κάπως έτσι ένιωσα ειλικρινά συγκινημένος με το payoff του αγοριού που έπεσε σε κώμα και η Medeleine Zima έκλαιγε στην αγκαλιά του Derek. Πολύ σκληρό, αλλά και υπέροχο, δραματικά.