Και μιας και μπήκα στο τριπάκι της παρακολούθησης αυτού του σχεδόν αρρωστημένου πειράματος που είναι τα late-night talk shows χωρίς συγγραφείς, ας πούμε και δυo κουβέντες για τη δεύτερη βραδιά των Stewart/Colbert γιατί αξίζει τον κόπο, μετά το άλμα.
Ο Jon Stewart με την επιστροφή του δεν απέτυχε γιατί αναφέρθηκε εκτενώς στην απεργία, όπως λανθασμένα υποστήριξε την Τρίτη, απλώς επειδή το έκανε με εμφανέστατα κακιασμένη διάθεση και άστοχα αστεία. Αναφορές in character έκανε και ο Colbert τη Δευτέρα, έκανε και ο Conan O'Brien ασταμάτητα, αναφορές που πετύχαιναν έναν βασικό σκοπό-- θύμιζαν στο κοινό οτι παρακολουθούν μια εντελώς διαφορετική εκπομπή από αυτή που ήξεραν.
Ο Colbert την Τρίτη πήγε το αστείο ακόμα ένα βήμα παραπέρα. Χρησιμοποίησε ένα αμφιβόλου αυθεντικότητας σενάριο από τον Οκτώβρη, το οποίο ως αστείο δούλεψε σε δύο επίπεδα. Πρώτον, λειτούργησε ως καλοπροαίρετη ειρωνεία απέναντι στα δρακόντεια μέτρα ελέγχου της WGA για τυχόν scabs (θα προσέξατε το disclaimer στο κάτω μέρος της οθόνης που ήταν σα να φώναζε "WGA!! Μη μας κάνετε κακό! Είναι παλιό το σενάριο!!") και δεύτερον υπογράμμισε την χαοτική διαφορά ανάμεσα σε scripted και -αυτό που περνάει για- unscripted εκπομπές. Thumbs up και πάλι.
Μισή ώρα νωρίτερα, ο Jon Stewart θυμήθηκε οτι έχει πολιτικές εξελίξεις να καλύψει, που ενδιαφέρουν το κοινό περισσότερο από τη γκρίνια του προς τη WGA που δεν του έκανε τη χάρη να τον αφήσει να γυρίσει στον αέρα με συγγραφείς. Τα αστεία αυτή τη φορά ήταν καλύτερα, πιο καίρια, και ακόμα και οι αναφορές του στην απεργία πέτυχαν στόχο. (Όπως σημείωσε και ο rotweiler στο προηγούμενο post, το self-deprecating αστείο με τις dated κινηματογραφικές αναφορές του είναι ακριβώς το είδος χιούμορ στο οποίο ο Stewart είναι μάστορας, κι όχι πικραμένες συγκρίσεις της απεργίας με την 9/11.) Kαι οτιδήποτε αφορούσε τον Rudy Giuliani? Χρυσός!
Αλλά το παράπονό μου παραμένει: η εκπομπή του μοιάζει υπερβολικά scripted και δε μπαίνει καν στον κόπο να το κρύψει. Ο Colbert μπορεί να έχει αστεία γραμμένα, όπως αυτό με το παλιό σενάριο, αλλά είναι τέτοια που μέσω του εγγενώς αυτοαναιρετικού τους χαρακτήρα τιμούν τουλάχιστον το πνεύμα της απεργίας, αν όχι το γράμμα της. Ο Conan στήνει ολόκληρα 40λεπτα γύρω από την αδυναμία του να βγάλει ένα show όπως πριν, και το κάνει χωρίς να μοιάζει ούτε δευτερόλεπτο ενοχλημένος από τη συμφωνία του Letterman με την WGA. Ο Jon Stewart όχι μόνο δεν κρύβει την ενόχλησή του, αλλά την κάνει και κεντρικό σημείο της εκπομπής του εις βάρος άλλων θεμάτων που παρακαλούν για την καυστική ματιά του. (Περισσότερο τη Δευτέρα, λιγότερο ευτυχώς την Τρίτη.)
Oh well, τουλάχιστον θυμάται πως να ξεσκίζει και κανάν συντηρητικό σαχλαμαράκια στις συνεντεύξεις. Γι'αυτό, και για casually πεταμένους χαρακτήρισμένους όπως "ο τύπος που δεν πιστεύει στην εξέλιξη" για τον Mike Huckabee, το Ένα Κάποιο Daily Show αξίζει κι αυτό την προσοχή, έστω και με Μια Κάποια βαριά καρδιά.
"If you know the results don't say anything, I TiVo'd them" και φυσικά η σκηνή με τον Oliver να λέει ότι θα γίνει deported αν απεργήσει γιατί είναι στις states με work visa.
ΑπάντησηΔιαγραφήA, προσωπικό μου favorite ήταν το απόσπασμα με τον 9/11 Rudy να μιλάει για το "ξέσπασμα" της Hillary (κι αυτό φοβερό btw) και φυσικά να αναφέρεται στις κηδείες της 11ης... Θεός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης είχε γέλιο και το interview του Colbert με τον πρακτικά 12χρονο τυπάκο, το οποίο κι όλας ήταν εμφανέστατα πετσοκομμένο ακριβώς επειδή δε μπορούσε να είναι scripted. Fun fun fun!