Doctor Who: Voyage of the Damned

Mιας και την περίοδο των διακοπών ήμουν στο actual Λονδίνο (και μπορώ να επιβεβαιώσω πως όχι, φέτος δε σημειώθηκε καμία εξωγήινη εισβολή), δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον φρέσκο "Doctor Who" μέχρι σήμερα. Spoiler-ific σκέψεις για τον belated Χριστουγεννιάτικο εορτασμό, μετά το άλμα.

Δεν είναι ειρωνικό να αγαπάς τόσο πολύ μια σειρά αλλά να εύχεσαι να αλλάξει επιτέλους showrunner? Ο Russell T. Davies, god bless him, έφερε στη σειρά ιδέες και επιρροές που την έκαναν όσο αγαπητή είναι σήμερα, αλλά διάολε... είναι τρομακτικά άνισος συγγραφέας! Αποκομμένα όπως είναι τα ετήσια Christmas Specials από τη γενικότερη ιστορία και κατεύθυνση της σεζόν την οποία ανοίγουν, κάνουν ακόμα πιο εμφανές το αδύναμο γράψιμο του Davies. (Γι'αυτό και είναι κατά παράδοση μερικά από τα πιο αδιάφορα κεφάλαια αυτής της σύγχρονης Who μυθολογίας.) Δίχως να ακολουθούμε character arcs και μην έχοντας κρυμμένα στοιχεία να ψάχνουμε, δε μπορούμε παρά να αφιερώσουμε όλη την προσοχή μας σε μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, και ό,τι αυτή και μόνο αυτή έχει να προσφέρει.

Είναι λοιπόν και πάλι όλα εδώ. Και τα καλά, και τα άσχημα. Οι εντυπωσιακοί villains και οι schmaltzy διάλογοι. Η ασταμάτητη δράση και το ακατάληπτο sci-fi mumbo jumbo. Το pop χιούμορ και οι μουτσούνες του Tennant. Ω ναι, πήγα ξανά εκεί: o Tennant κόντεψε να με πείσει κάποια στιγμή πέρσι οτι μπορεί και να είναι τελικά άξιος διάδοχος του Eccleston, αλλά in retrospect, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Ναι, είναι απολαυστικός όταν παραδίδει τα μασημένα κωμικά panicky rants του, αλλά όποτε καλείται να παραδώσει την οποιαδήποτε δραματική σκηνή, δεν έχει παρά ακριβώς μία έκφραση, ανεξαρτήτως του ζητούμενου μήκους κύματος και έντασης: γουρλώνει τα μάτια, κοιτάζει έντονα, σουφρώνει τα χείλια, σηκώνει και κανά φρύδι. Το μόνο που λείπει είναι ένα μπαλονάκι πάνω από το κεφάλι του που να λέει "Και πού είναι, prey tell, τα ρούχα μου?"

Ως τώρα κατά τη διάρκεια της θητείας του Tennant δεν είχα αντιμετωπίσει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα διότι πάντα δίπλα του είχε κάποια companion που εκτιμούσα. (Freema, Billie και Katherine, είστε όλες υπέροχες.) Όμως εδώ τυχαίνει στην πιο άχρωμη και άοσμη συμπρωταγωνίστρια που είχε η σειρά ως σήμερα (και μοναδική, για είμαι δίκαιος) στο πρόσωπο της Astrid, κακομοιρούλας γυναικούλας που δεν έχει δει τη μεγάλη πόλη και εντυπωσιάζεται από χαζά πράγματα και θέλει να Ταξιδέψει! στον κόσμο και τότε ο Doctor την ερωτεύεται και μετά η Astrid πεθαίνει. Duh-- αυτό ήταν? Ο Doctor αγάπησε (σιωπηλά, πάντα σιωπηλά) την Rose γιατί την πήρε στα χέρια του μια chav και την παρέδωσε ολοκληρωμένη γυναίκα που είχε διευρύνει τον ορίζοντά της και είχε μετατρέψει τα ταξίδια και τις εμπειρίες της σε γνώση και σοφία. Ο Doctor αρνήθηκε σθεναρά να αγαπήσει τη Martha γιατί ήταν πολύ πιο κοντά στο δικό του μήκος κύματος και έτρεμε στην προοπτική να την χάσει κι αυτή όπως τη Rose. Ξεκάθαρα, ο άνθρωπος έχει issues με τον έρωτα.

Και πάει και ζαχαρώνεται με μια ασήμαντη τύπισσα που ο μόνος λόγος που θα τη θυμόμαστε στη ζωή μας είναι επειδή την ερμήνευσε (ικανοποιητικά) η Kylie Minogue?

Ο Davies έκανε το μεγαλύτερο αμάρτημα, υπερδραματοποίησε έναν τυχάρπαστο χαρακτήρα για να μας υποχρεώσει να κλάψουμε στο φινάλε, εκεί παρέα με όλες εκείνες τις ανοησίες για αστρόσκονες και για αέναες πτήσεις στο σύμπαν. Φίλε, η τύπισσα πέθανε. Θα την έχεις ξεχάσει σε τρεις μέρες. Get over it. Και όσο είμαστε σε αυτό το θέμα, θέλω να τονίσω πόσο πολύ ο Doctor δεν πρέπει να εμπλακεί ερωτικά με την Donna στην επερχόμενη 4η σεζόν. Δυο companions ως τώρα, ισάριθμα romances... δεν έχω την παραμικρή ένσταση για τον χειρισμό του καθενός τους, αλλά σα να ήρθε η ώρα ο Davies να πάρει τη συμβουλή ανθρώπων σοφότερων από αυτόν.

Παρ'όλες τις ενστάσεις, και για κάθε εκνευριστική και προβλέψιμη σκηνή της Minogue (υπήρχε κανείς που πίστευε οτι δεν θα πέθαινε στο τέλος?), ομολογώ οτι το καταδιασκέδασα το επεισόδιο εν γένει. Δεν ξέρω αν μου άρεσε περισσότερο από το 'Runaway Bride', το οποίο η παρουσία της Tate έκανε να μοιάζει πολύ καλύτερο από όσο ήταν στην πραγματικότητα, αλλά σίγουρα δεν θα το έβαζα στο tier των χειρότερων επεισοδίων της σειράς. Τα τέρατα εδώ ήταν σα να ήρθαν από κάποια εξωγήινη τελετή Όσκαρ gone wrong αλλά λειτουργούσαν εξαιρετικά, η μηχανική της πλοκής αναπαρήγαγε επιτυχημένα τη δομή κάθε καλής ταινίας καταστροφής, και η αίσθηση αυξανόμενου κινδύνου βοήθησε εν τέλει να νοιαστώ για τους χαρακτήρες. (That is, για όλους πλην των ξεδιάντροπα γραμμένων προκειμένου να εκβιάσουν συναισθηματικά το κοινό, δηλαδή την Astrid.)

H σκηνή στη γέφυρα, ας πούμε, μπορεί να μην ήταν τέλεια (η χοντρή με το γελοίο ρούχο δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να πέσει κι αυτή στο κενό, πέραν του να μας κάνει να θαυμάσουμε την αυτοθυσία της) αλλά όπως κι αν το κάνεις άφησε νεκρούς τρεις από τους βασικούς χαρακτήρες. Υπήρξε στιγμή που ένιωσα οτι ο Davies θα ξεκλήριζε ολόκληρο αυτό το πολύχρωμο γκουπ, μέχρι που συνειδητοποίησα οτι εξακολουθώ να βλέπω ένα οικογενειακό χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα, και οτι ο αρχι-μαλάκας της παρέας ήταν γραμμένος ως υπερβολικά μαλάκας για να μην τη γλιτώσει. Russell, έχουμε μάθει και τις διπλές μπλόφες σου πια. Cool σκηνή όμως, overall. Και το όλο visual των αγγέλων από ψηλά ήταν άπαιχτο.

Το όλο setting στον Τιτανικό ήταν εμπευσμένο, και η πλοκή που το συνόδευε ανεκτή, αλλά το καλύτερο κομμάτι ήταν η στιγμή που συνειδητοποιούμε οτι δεν βρισκόμαστε στον γνωστό Τιτανικό, αλλά σε ένα διαστημόπλοιο που έχει το όνομά του. Το homage στην ταινία του James Cameron ήταν έξυπνα στημένο, με την Astrid να υποχωρεί στην άβυσσο σε slow motion, όπως ο Jack υποχωρούσε κι εκείνος στην άββυσο σαν σε slow motion. Θα το είχα εκτιμήσει περισσότερο αν δεν ήμουν απασχολημένος με το να χαιρετάω ειρωνικά την Astrid καθώς εξαφανιζόταν αργά και βασανιστικά προς τον πάτο.

Aν έπρεπε να διαλέξω ένα θάνατο που με άγγιξε κάπως, θα ήταν του Bannakaffalatta, o οποίος λίγο πριν πεθάνει έκανε και το περήφανο outing του σε μια ακόμα όχι-και-τόσο subtle gay μεταφορά σε σενάριο του Davies. Δηλαδή OK, το παλικάρι ντρεπόταν να παραδεχτεί οτι είναι cyborg παρ'ότι ο γάμος μεταξύ των cyborgs είναι πλέον νόμιμος, τι άλλο να πω? Σκέφτομαι πως αν πραγματοποιήσω την απειλή μου και γράψω recaps για όλο το modern "Doctor Who" από τον επόμενο μήνα, θα πρέπει να έχω κάποιου είδους μετρητή για τους παραλληλισμούς που κάνει ο Davies για αυτό το issue!

Anyway, all in all, good and clean fun το επεισόδιο. Με κράτησε στην άκρη του καθίσματός για όλα τα 70 λεπτά του, και παρά τις μπόλικες ενστάσεις μου παρέδωσε αυτό που λίγο-πολύ είναι οι απαιτήσεις μου από αυτά τα Χριστουγεννιάτικα επεισόδια. Απλώς... ξέρετε. Bring back Martha. Or Donna. Or Rose.

...speaking of, ενδιαφέρον preview για την επερχόμενη σεζόν. I spy Martha Jones, i spy a remarkably hotter Donna Noble, and i spy many, many Ood. Τους οποίους, πρέπει να πω, λατρεύω μόνο και μόνο από το πόσο πολύ σκαλώνω με το να επαναλαμβάνω διαρκώς το όνομά τους. Ood, ood, ood, ood. Nαι, είναι εμφανές πως οι άνω των 14 ετών δεν έχουν θέση σε αυτό το blog.