'30 Rock': MILF Island

Και μόνο η σκέψη της απεργίας με είχε βγάλει τόσο πολύ από τις συνήθειές μου: ξεκινώντας να δω το το νέο '30 Rock' συνειδητοποίησα οτι όχι μόνο δεν είχα γράψει τίποτα για το Χριστουγεννιάτικο 'Ludachristmas' (δε μου είχε αρέσει έτσι κι αλλιώς) αλλά είχα παντελώς ξεχάσει έστω να δω το τελευταίο pre-strike επεισόδιο, το οποίο τσακίστηκα να παρακολουθήσω αμέσως, και λάτρεψα. (Θα το λάτρευα και μόνο για το musical-montage-από-το-πουθενά του φινάλε με το 'Midnight Train to Georgia'.)

Αμέσως μετά ήρθε το φρέσκο, πρώτο post-strike installment, το οποίο ήταν επίσης καλό αλλά όχι εξίσου. Μερικά σχόλια μετά το άλμα, για την επιστροφή της καλύτερης κωμωδίας στην τηλεόραση.

Αρχικά δε μπορώ να ξεπεράσω την ιδέα οτι η Fey πήρε μια throwaway ιδέα από το πρώτο επεισόδιο της σεζόν, και την ανέπτυξε σε κεντρική πλοκή ενός 20λεπτου, 7 μήνες μετά. Ως συνήθως βρήκε πάτημα για να σατιρίσει εξίσου την corporate νοοτροπία και αυτοσαρκαστικά να δείξει τον εαυτό της (και ενδεχομένως και τον Aaron Sorkin) στον καθρέφτη και να κάνει πλάκα. ("This is art!", cue fart jokes.)

Πριν σχολιάσω οτιδήποτε άλλο, πρέπει να πω οτι βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα την επιλογή της Fey να αφιερώσει το πρώτο της επεισόδιο μετά την απεργία σε μια πλοκή που υπογραμμίζει το πόσο ξεδιάντροπα τα δίκτυα αναθέτουν σε συγγραφείς (βεληνεκούς και μη) να κάνουν ghost-writing σε reality shows. (Η δικαιοδοσία της WGA επί των reality και του animation ήταν καυτό ζήτημα κατά τη διάρκεια αυτής της απεργίας, ωθώντας όλο και περισσότερο κόσμο να κάνει την ερώτηση "Μα έχουν συγγραφείς τα reality;!". Duh!) Είναι σα να μας θυμίζει η Fey οτι μπορεί αυτή η απεργία να τελειώσε, και οι συγγραφείς να πήραν αναγνώριση στον τομέα που ζητούσαν, αλλά η επόμενη απεργία θα γίνει για τα reality.

Στα του επεισοδίου, λάτρεψα την παραμικρή σκηνή που είχε την οποιαδήποτε σχέση με το 'MILF Island', ένα show που ντρέπομαι να παραδεχτώ πως αν υπήρχε στην πραγματικότητα δεν υπήρχε περίπτωση να μην το τσέκαρα, γεγονός που φαντάζομαι επιβεβαιώνει το point της Fey. Oι παραλληλισμοί αυτής της γελοιότητας με τις real-life καταστάσεις του εργασιακού χώρου στο fictional (και, φαντάζομαι, όχι μόνο) NBC εκτός από ιδιαίτερα αστείες (απόλυτο highlight ο κοινός νικητήριος λόγος της Liz και της Deborah), εξερευνούν σε έναν βαθμό και την ψύχωση του κοινού με τέτοιου είδους shows. Η καθημερινότητα είναι κατά τι ευκολότερη αν μπορούμε να προβάλουμε τα χειρότερά μας ένστικτα πάνω σε κάτι που βολικά έχουμε χαρακτηρίσει "σκουπίδι". Δείτε μόνο πόσο πολύ πήρε στη Liz να παραδεχτεί το λάθος της.

Speaking of, οτιδήποτε είχε να κάνει με τον Alec Baldwin ήταν και πάλι ιδιοφυές, ιδιαίτερα το πώς η κατά φαντασίαν παιδική του ηλικία γινόταν ολοένα και πιο επίπονη κάθε φορά που επέστρεφε στη διήγησή του. Ο Gilly που αγγιζόταν στη γωνία πρέπει να ήταν κάποιου είδους conceptual season high για τη σειρά.

Ακόμα κάποια random αστεία δεν έλειπαν (ο Tracy που νόμιζε οτι στη γελοιογραφία ήταν η Liz, ο Kenneth κρυμμένος πίσω από έναν Wolf από το 'American Gladiators' στο ασανσέρ) όμως γενικά βρήκα το επεισόδιο περισσότερο να κερδίζει ως concept παρά χιουμοριστικά. Σε μια ασθένεια που έχει χτυπήσει και τα post-strike επεισόδια του 'How I Met Your Mother', και αρχίζει να είναι ξεκάθαρο οτι κάθε άλλο παρά τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός είναι, βλέπουμε επεισόδια έξυπνα δομημένα γύρω από ένα εξαιρετικό κεντρικό concept, αλλά δίχως το ρυθμό ή τα αστεία που γέμιζαν τα πιο καλά τους pre-strike σενάρια.

Ειδικά στο '30 Rock' που συνήθως είναι φρενήρες και δε σου δίνει δευτερόλεπτο να ανασάνεις, πετώντας αστεία με ρυθμό πολυβόλου, αυτό ήταν ακόμα πιο εμφανές. Ο ρυθμός ήταν πολύ απλά αργός, αρκετά punchlines έμοιαζαν εμφανώς μισοδουλεμένα, και η αναλογία αστείων/σελίδα χαμηλή. Καλό επεισόδιο, αλλά φοβάμαι οτι η απαίτηση για γρήγορα σενάρια θα μας κοστίσει ένα άνισο πίσω μέρος της σεζόν για όλες τις καλές κωμωδίες.