'Doctor Who': The Fires of Pompeii

Είναι αυτά τα κατά κανόνα βαρετά επεισοδιάκια όπου ο Doctor εντυπωσιάζει τις companions του γνωρίζοντάς τους κάποια σημαντική ιστορική φιγούρα. Αρχή, μέση, τέλος, ψιλογενικευμένη αδιαφορία... Σε ένα ακόμα δείγμα οτι η 4η σεζόν της σειράς θα σκίζει, ακόμα και το αναπόφευκτο Ιστορικό Επεισόδιο ήταν εξαιρετικό. Spoilers μετά το άλμα.

Αν το 'Partners in Crime' έπαιζε περισσότερο με τις δυνάμεις της Catherine Tate (παντομίμα, tongue-in-cheek τόνος), αυτή τη φορά το υλικό της ήταν κατά κύριο λόγο δραματικό, και ομολογώ πως με εξέπληξε. Μάλιστα οι λιγοστές σκηνές του επεισοδίου που με πείραξαν λίγο ήταν οι περισσότερο χιουμοριστικές, είτε μιλάμε για τη Donna (και η αταίριαστα self-aware αντίδρασή της καθώς επρόκειτο να θυσιαστεί από τις ιέρειες) είτε για το νεροπίστολο του Doctor. (Ανεκτίμητο visual και ξεκαρδιστικά random, σύμφωνοι, αλλά εντάξει τώρα.)

Αλλά έλεγα για τις δραματικές σκηνές της Tate, όπου έλαμψε. Με έπιασα να συγκινούμαι παράλογα πολύ στην κορύφωση του επεισοδίου, με τη Donna να παρακαλεί τον Doctor να σώσει έστω μία οικογένεια. Φυσικά σε αυτό συνεισέφερε και η προσωπική ιστορία του Doctorπου περίτεχνα μας είχε υπενθυμιστεί νωρίτερα στο επεισόδιο αλλά όχι και αργότερα μέσα σε αυτό. Έτσι, ένας υπέροχος παραλληλισμός που θα κινδύνευε να πνιγεί από τις υπογραμμίσεις, έφτασε στο πλήρες potential του, με οργή και ενοχή να καίει στα μάτια του Tennant καθώς εξηγούσε στην Donna για ποιο λόγο δεν πρόκειται να σώσει κανέναν. Η εσωτερική πάλη ενός ανθρώπου που απεγνωσμένα προσπαθεί να αγκιστρωθεί στην ανθρωπιά του όταν είναι κατ'ουσίαν θεός, υπήρξε πάντα το πιο αγαπημένο μου στοιχείο της σειράς, και με ικανοποιεί πολύ η κατά τα φαινόμενα κεντρική του σημασία στην 4η σεζόν.

Ο Doctor βρέθηκε και πάλι στη θέση εκείνου που αποφασίζει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει, όπως πίσω στο Gallifrey όταν και εξόντωσε δύο ολόκληρα είδη. Ωραία όλα αυτά, τα γνωρίζουμε ήδη εξάλλου. Ποιος όμως ο λόγος για τον οποίον μας τα υπενθυμίζει ο Davies ξανά τώρα; Είναι πάγια τακτική του να στρώνει το δρόμο προς το εκάστοτε season finale του, απλώνοντας στοιχεία σε κάθε επεισόδιο των σεζόν που οδηγούν σε αυτά. Και δεν το βγάζω από το μυαλό μου, οτι ο φετινός κύκλος, πιθανότατα ο τελευταίος του Davies ως showrunner, θα επιστρέψει σε αυτό στο οποίο βάσισε όλο το re-invention της σειράς: τον Time War.

Η αλήθεια είναι πως θεωρώ αυτό τον "αόρατο" πόλεμο, ένα από τα σπουδαιότερα McGuffins στην ιστορία της τηλεόρασης, καθώς έθεσε τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη φοβερής δραματουργίας και έδωσε τη δυνατότητα στον Davies να αγγίξει ενδιαφέρουσες θεματικές, τόσο που θεωρούσα πως ποτέ δε θα επιστρέψει να τον εξερευνήσει ως πλοκή. Και πάντα το έβρισκα κρίμα, βασικά, γιατί είναι από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έχω ακούσει. Time War. Σκεφτείτε το.

Και τώρα ξαφνικά έχουμε παραλληλισμούς. Έχουμε πλανήτες να εξαφανίζονται. (Τόσο σε αυτό, όσο και στο προηγούμενο επεισόδιο.) Έχουμε κρυπτικές αναφορές στο παρελθόν του Doctor με το κρυφό του όνομα. Έχουμε ominous προφητείες για μια επιλογή που θα πρέπει να κάνει. (Και σιγά μην εννούσαν την Πομπηία.) Έχουμε ένα ακόμα rift. Έχουμε επεξηγηματικές αναλύσεις του μηχανισμού λειτουργίας του ταξιδιού στο χρόνο. Έχουμε τη Rose Tyler ξαφνικά να πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε δύο αποκομμένα παράλληλα σύμπαντα. Τι σημαίνουν όλα αυτά και πώς συνδέονται, δεν ξέρω. Αλλά συνολικά μου ακούγονται αρκούντως Time War-ey για να ανεβάζω ελπίδες σε αναμονή μιας αληθινά επικής κορύφωσης για αυτά τα 4 χρόνια.

Μέσα σε όλα: o Doctor και η Donna λατρεύονται ως θεότητες, αλλά αυτό ήταν απλά ένας επίλογος προς εκτίμηση ενός θεού και της συνοδού που άγγιξε το ανθρώπινο κομμάτι του ή μήπως μια πάσα προς ένα αλλοιωμένο timeline για τη Γη; Θα ξέρουμε σύντομα. Ακόμα, τι έχει η Donna στην πλάτη της;! Tι είναι αυτά τα πράγματα τώρα;! Θα υποθέσω για την ώρα πως η "αυτή" που θα επιστρέψει είναι η Rose Tyler, αλλά αυτό το Donna-centric κομμάτι της προφητείας με έχει σε αναμμένα κάρβουνα.

Για την ώρα, η επόμενη εβδομάδα σημαίνει Ood. Ood. Ood. Μπαίνω σε τρελό πειρασμό να βγάλω την άλλη Κυριακή ένα post με μοναδικό περιεχόμενο άπειρες επαναλήψεις της λέξης Ood. Δε μπορώ να σταματήσω να την μουρμουράω όσο τυπώνω. Ood. Ood. Ood. Λέξη-ναρκωτικό! Make it stop!