'Battlestar Galactica': The Road Less Traveled

Spoilers για το φανταστικό χθεσινό 'Battlestar Galactica' μετά το άλμα.

Πρώτα μια γύρα τα προφανή πράγματα: προσκυνώ τον Aaron Douglas γιατί το "You didn't know her!" προς τον Baltar μου ξέσκισε την καρδιά, και δεν την πολυσμπαθούσα κιόλας την Cally. Και αργότερα, στην επίσκεψη στο δωμάτιό του, ο Douglas είναι μια επιβλητική και καθηλωτική παρουσία χωρίς να αρθρώσει την παραμικρή λέξη κατά τη διάρκεια μιας σκηνής 3 λεπτών.

Τα ίδια και για τον Callum Keith Rennie, που έδωσε στον Leoben την απαραίτητη αναλογία creepiness και ευαισθησίας ώστε όχι μόνο η επιστροφή του να μοιάζει retrospectively επιβεβλημένη (η Kara βρήκε ξανά το σκοπό της μετά από δυο μήνες ανάμεσα σε χαρτούρα που δεν οδηγούσε πουθενά), αλλά να μην είμαστε και απόλυτα σίγουροι τι από αυτά που λέει τα εννοεί και τι όχι.

Συνεχίζοντας με το sub-plot του Demetrius, υποπτεύομαι πως ο Leoben πράγματι δε σκοπεύει να εξαπατήσει την Kara (ή αν το σκοπεύει είναι αρκετά μακροπρόθεσμα ώστε σε πρώτη φάση να σχεδιάζει όντως να την οδηγήσει εκεί που ισχυρίζεται), αν μη τι άλλο γιατί η ανταρσία του Helo είναι από τις εξελίξεις που ουρλιάζουν κατέβασμα ταχύτητας στο storytelling. Κοινώς, ξέρουμε πού θα οδηγηθεί στη συνέχεια η ιστορία, και ξέρουμε πώς, αλλά έχουμε μερικά επεισόδια να γεμίσουμε ως τότε, συνεπώς ανταρσία.

Προς υπεράσπισήν τους όμως, οι συγγραφείς του Galactica δούλεψαν πολύ ώστε η κίνηση αυτή του Helo όχι μόνο να μην έρθει από το πουθενά, αλλά και εμείς ως κοινό να μην είμαστε απόλυτα βέβαιοι οτι έχει άδικο. Κι εδώ έρχεται και πάλι η ερμηνεία του Rennie, και το πόσο σημαντικό ήταν να περπατήσει τη λεπτή γραμμή που θέλει τον Leoben να βγαίνει προς τα έξω ως απόλυτα παρανοϊκός στο ουδέτερο μάτι, αλλά και ως πειστικός για την Kara και μόνο.

Στο μεταξύ στο Galactica οι εναπομείναντες κρυφοί Cylons συνεχίζουν να έρχονται αντιμέτωποι με τη συνείδησή τους αντιμετωπίζοντάς της με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. ο Tyrol ξυρίζει το κεφάλι του και απομονώνεται σε 4 τοίχους παρέα με τα φαντάσματά του, ο Tigh αρχίζει να μην είναι σίγουρος για το πόσο σίγουρος είναι για το resolve του, ενώ η Tory επιφανειακά είναι μες στη χαρά, όμως υποσυνείδητα έστω χρειάζεται μια επιβεβαίωση για τις πράξεις της, και τι καλύτερο από το βολικότατο νέο δόγμα του Gaius Baltar.

Πρέπει να πω οτι η εξερεύνηση της θέσης της θρησκείας στην κοινωνία από το 'Galactica' ήταν μια θεματική που ήθελα να έχει δουλευτεί παραπάνω στη σειρά, και έστω και στην τελευταία σεζόν φαίνεται πως η επιθυμία μου γίνεται πραγματικότητα. Ο Moore φαντάζεται εκ του μηδενός την άνοδο του χριστιανισμού έναντι του πολυθεϊσμού μέσα από μια αισθητική που (παραδόξως) παραπέμπει ευθέως στην καινή διαθήκη παρά σε actual μέλλον. Αφηγείται μια ιστορία 20 αιώνων στο παρελθόν δίνοντάς της νέο setting το μέλλον, και εμπλουτίζοντας το subtext της με ξεκάθαρη αντιπαραβολή την μετά-9/11 Αμερική. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει τελικά να μιλήσει για τις συνθήκες που ευνοούν την άνοδο του θρησκευτικού αισθήματος του λαού, δίχως να περιορίζεται τοπικά ή χρονικά. All of this has happened before, and it will happen again.

Έτσι, ο Baltar βρίσκει επιτέλους τρόπο να μπορεί να ζει με τον εαυτό του (δηλαδή αυτό που απεγνωσμένα ζητούσε από την αρχή της σειράς), η Tory μια φωνή που της λέει οτι είναι τέλεια όπως είναι, και (guess what) οι κουρασμένες και καταπονημένες μάζες ένα δόγμα που τους αφήνει επιτέλους να ξεκουραστούν γιατί όλα αυτά είναι μια δοκιμασία από το θεό τους. Υπέροχο το να έχεις κάποιον στον οποίον να καρφιτσώνεις όλα σου τα λάθη και όλες σου τις πληγές, και ακόμα πιο υπέροχο να τον βρίσκεις όταν πλέον δεν έχεις κανένα άλλο διέξοδο.

Τώρα, για να επιστρέψω λίγο στο ίδιο το text, και σε κάτι λίγο πιο άμεσο. Αφού το επεισόδιο χρεώνεται ως 2-parter, μπορώ να ελπίζω οτι η ανταρσία θα λήξει κάπου τώρα και άρα θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στον εμφύλιο των Cylons, όπου εμπλεγμένοι θα βρεθούν τώρα και οι άνθρωποι; Και τι ρόλο θα παίξουν σε αυτόν τα κρυφά μοντέλα; Ή μήπως το Demetrius θα γυρίσει πράγματι πίσω στο Galactica με τον Leoben αιχμάλωτο, κι από εκεί θα οδηγηθούμε πίσω στη σωστή πορεία; Σε κάθε περίπτωση, οφείλω να χαιρετήσω με σεβασμό τον Moore γιατί έστω και στη τελευταία σεζόν της σειράς του, κατάφερε επιτέλους να βρει τρόπο να κάνει αυτά τα μεσαία επεισόδια ενδιαφέροντα. In fact, ακόμα πιο ενδιαφέροντα κι από το season opener. Επιτέλους.