Επειδή έχω ένα κάρο πράγματα να γράψω και μια Roisin Murphy να με περιμένει σε λίγες ώρες, ακολουθούν σύντομα spoilers μετά το άλμα για το self-contained bottle episode του Russell T. Davies.
Εκτιμώ αυτό που πήγε να κάνει ο RTD, αλλά εν τέλει το επεισόδιο δεν φτάνει καν τα επίπεδα του παρόμοιου 'Gridlock' από την περσινή σεζόν. Έφτιαξε ωραία τρομακτική ατμόσφαιρα (το εύρημα της επανάληψης των φράσεων ήταν cool as fuck) και σίγουρα υπήρχαν κάποιες καλές ιδέες εκεί μέσα για την οχλαγωγική αντίληψη της μάζας, αλλά σε τελική ανάλυση το όλο πράγμα δεν πήγε πουθενά.
Βαρετοί stock χαρακτήρες φώναζαν ο ένας πάνω από τον άλλον την 'mob' φράση του επί δέκα λεπτά χωρίς να γίνεται τίποτα άλλο, μέχρι που απλώς... η απειλή εξολοθρεύτηκε. Γιατί θυσιάστηκε η αεροσυνοδός; Τι μας είπε αυτό γι'αυτήν; Ποια η δραματουργική λειτουργία αυτής της κίνησης; Έκανε αντίθεση με κάτι; Έχω την φρικτή υποψία οτι ο Davies σκόπευε αυτό ακριβώς να είναι το point της ιστορίας του, βάζοντας τους επιζήσαντες να συνειδητοποιούν οτι δεν ήξεραν ούτε καν το όνομά της (shudders! Η αποξένωση! Ω!) αλλά αυτό το point χάνει κάθε αξία του τη στιγμή που κανένας από τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν μας είναι πιο γνωστός από την αεροσυνοδό. Ω, δεν ήξεραν καν το όνομά της! Oh wait, ούτε εμείς ξέρουμε ποιος είναι ο οποιοσδήποτε από τους υπόλοιπους.
Για τον Davies μοιάζει αρκετή η γνώση μας οτι η Sky μοιράζεται το μίσος του Doctor για τη μαζικό βομβαρδισμό entertainment, οτι η 'φυσιολογική οικογένεια' έχει ένα goth γιόκα, οτι ο καθηγητής έχει μια βοηθό πιο έξυπνη και ανοιχτόμυαλη από αυτόν, αλλά από εκεί και μετά δε συμβαίνει τίποτα με αυτούς τους χαρακτήρες. Απλά είναι εκεί, επαναλαμβάνοντας τη μία γραμμή που τους περιγράφει επί 40 λεπτά, προσπαθώντας να κάνουν κάποιο κάκιστα δοσμένο σχόλιο για το πόσο σκατά είναι η ανθρωπότητα. Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί είναι όπως είναι; Ναι, η ανθρωπότητα είναι σκατά, αλλά γιατί; Είναι λες και τις ιδέες πίσω από αυτό το επεισόδιο τις ανέπτυξε ο Michael Moore.
Συγκρίνετε λίγο, μιας και το έχουμε πρόσφατο, με ό,τι έκανε ο Moffat με έναν καρα-περιφερειακό χαρκακτήρα σαν την Evangelista. Όχι απλά δεν μείναμε στην επιφάνεια του character trait της, αλλά τα είδαμε όλα από την πλευρά της, την είδαμε με τον πλέον τραγικό τρόπο να έχει αντίληψη του πώς την βλέπουν οι γύρω της και γιατί, πήραμε μια αίσθηση του γιατί είναι και φέρεται έτσι. Μέχρι να πεθάνει οριστικά, μας ένοιαζε. Κοιτάχτε τώρα ξανά τα χαρτόνια του 'Midnight' και πείτε μου τι μας είπε ο ποιητής.
Αφήνοντας πίσω αυτή την υπεροβλικά απλωμένη και απλοϊκά δοσμένη ματιά πάνω στα στραβά μας ως είδος, κρατάμε τις συνεχιζόμενες αναφορές σε χαμένους πλανήτες και το medusa cascade, γελάμε σε μια ακόμα 'εμφάνιση' της Rose Tyler (we GET it!), και ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία φορά που συναντάμε αυτό τον ακαθόριστο εχθρό. Μπορεί να ήταν ξεκάθαρα ένα εύρημα για να περαστεί ένα point χωρίς να ξοδευτούν χρήματα, αλλά παραμένει μια από τις καλύτερες ιδέες που είχε ποτέ ο Davies.
Το trailer για την επόμενη φορά... με ανησυχεί. Ίδωμεν.
Τζούφιο. Δε φτάνει που δεν παίζει μπάλα η εθνική, έρχεται κι ο Davies και μας αποτελειώνει. Ααααχ, αργεί το 2010.
ΑπάντησηΔιαγραφήisos to pio vareto tis season....
ΑπάντησηΔιαγραφήalla latrepsa tate me margarita na kanei diakopes.....
Ξεκίνησα να το βλέπω και διέκοψα για να ξεσπάσω κάπου!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα για όνομα του Θεού το τηλέφωνο που κρατούσε η Ντόνα στην αρχή ήταν ένα κοινό ακουστικό από σταθερή συσκευή με ξεπετσωμένο το σπιράλ RJ11. To άδειο πριζάκι φαινόνταν πεντακάθαρα για πολλή ώρα.
Ρε ούτε ο Δαλιανίδης στο "Ο Κώτσος και οι Εξωγήινοι" δεν τα έκανε αυτά!!!
ΚΗΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝ!!!
Καρα-LOL! Δεν το είχα προσέξει αυτό! Κι άλλοι γύρισαν bottle episodes, αλλά δεν τα κάναν κι έτσι κυρ-Russ μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo "Midnight" ήταν σαφώς ανώτερο του "Gridlock". Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι ο Doctor ήταν έξω από το comfort zone του: χωρίς Tardis και Donna, χωρίς τις υπερβολικές του δηλώσεις τύπου "Τι τέλειοι που είστε εσείς οι άνθρωποι", χωρίς τη συνεχή επίδειξη της ευφυίας του - όλα αυτά του γύρισαν μπούμερανγκ με τον πιο αναπάντεχο τρόπο: με την επανάληψη των λογιών του, με το παιχνίδι που παίζεται από πιτσιρίκια στην αυλή του σχολείου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά το τηλέφωνο: πολύ αστείο αλλά αν δείτε pre-revival Who για να απολαύσετε πολλά τέτοια!
(Η Roisin ήταν τέλεια, btw)
Ο Doctor Who νίκησε την εθνική, χαρρρρρ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.sports24.gr/html/ent/818/ent.238818.asp
loooooooool
ΑπάντησηΔιαγραφήi tate skorare
Sorry για το καθυστερημένον του πράγματος, αλλά δεν ήθελα να μην σχολιάσω. Δεν διαφωνώ με τον polleslexeis οτι στο επεισόδιο αυτό ο Davies δοκίμασε κάτι νέο, και προτιμώ αυτό σαφώς από "επικές" περιπέτειες τύπου Sontarans κτλ ή από ασφαλή επεισόδια σαν το 'Unicorn and the Wasp' (το οποίο μου άρεσε).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά η εκτέλεση εξακολουθούσε να είναι σε σημεία παιδαριώδης-- το conflict ήταν ανύπαρκτο, η απουσία βάθους καλυπτόταν από φωνές ανούσιες και επιτηδευμένες, το σενάριο έμοιαζε τραβηγμένο με τα χίλια ζόρια για να καλύψει όλη την ώρα, ενώ για να αποδομήσεις τον Άνθρωπο ως ζώο που είναι, πρέπει πρώτα να τον δομήσεις ως χαρακτήρα. Συνεπώς δεν είναι οτι δεν υπήρχε υλικό για να γεμίσει αυτά τα 40 λεπτά. Υπήρχε και με το παραπάνω, απλά ο Davies δεν είχε ιδέα τι να κάνει με αυτό, από πού να ξεκινήσει.
Όχι κακό επεισόδιο, αλλά λίγο, για μένα. Τζούφιο, όπως ειπώθηκε και παραπάνω.
Για να δούμε τώρα τι θα κάνει στα κρίσιμα που ακολουθούν...