'Dr. Horrible's Sing-Along Blog': Cheese on the outside

Τώρα το βλέπετε, σε λίγο όχι. Spoilers mετά το άλμα για το υπέροχο, one-off (;) δωράκι του Joss Whedon.

Ε, βασικά θα έπρεπε να το είχαμε δει να έρχεται, αλλά ο τόνος των δύο πρώτων acts έδρασε αρκούντως παραπλανητικά και μας ξεγέλασε στο να πιστέψουμε οτι βλέπουμε απλώς μια light σαχλίτσα. Με τη διαφορά όμως οτι ποτέ ο Whedon δεν έχει γράψει τέτοια, ο άνθρωπος είναι απλά ανίκανος να γράψει κάτι που να μην έχει μια τραγική διάσταση. Όπως γράφει και το Television Without Pity, “[his true genius] is his ability to deliver the funny dialogue right up to the point where he decides that you are no longer allowed to laugh.”

To 'Dr. Horrible' ξεκίνησε ως μια ακόμα high-school μεταφορά από αυτές πάνω στις οποίες ο Whedon self-consciously στήνει όλες τις ιστορίες που έχει διηγηθεί ποτέ του: Ο επίμονος και beat-up nerd/geek/outsider αγαπάει το κορίτσι που ο jock/bully έχει βάλει στο μάτι μόνο και μόνο επειδή μπορεί. Και αυτό που αρχικά είναι απλώς μια ευχάριστα διαστρεβλωμένη φαρσική εκδοχή ενός 'Spiderman' παίρνει χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουμε τις διαστάσεις ενός Sondheim tale (στου οποίου το όνομα ο Joss πίνει νερό), πατάει πάνω στις αποχρώσεις του 'Firefly' (αλλά με τον Nathan Fillion να εκπροσωπεί εδώ την Alliance) και διηγείται μια superhero musical version του 'Earshot'.

Και όλα αυτά με ένα χαμηλού κόστους 40λεπτο παιχνιδάκι που έστησε μαζί με οικογένεια και φίλους όσο όλοι μαζί περίμεναν με τα πικετάκια στο χέρι μπροστά από τα στούντιο της Universal.

Πώς βοήθησαν λοιπόν εδώ οι φίλοι; Kαταρχάς ο Neil Patrick Harris και ο Nathan Fillion κάνουν πράγματα που δεν δικαιούντο να μπορούν να κάνουν σε κάτι τόσο ανάλαφρο (αρχικά, έστω). Ο Harris ειδικά όχι μόνο πετυχαίνει την ιδανική ισορροπία γλίτσας και συμπάθειας (η οποία αντικαθιστά την ιδανική ισορροπία γλίτσας και coolness από το 'How I Met Your Mother') αλλά πουλάει το δραματικό υπόβαθρο της ιστορίας με τρεις λέξεις, με ένα του βλέμμα. Το 'Get right outta town' του όταν μαθαίνει οτι η Penny (μια πάνγλυκη Felicia Day) βγαίνει με τον Hammer είναι αποκαρδιωτικό χωρίς καν να βρίσκεται σε δραματικό -ακόμα- context, και όταν πια φτάνουμε στο τελευταίο πλάνο (“...a thing”) το στόμα είναι πλέον δύσκολο να κρατηθεί κλειστό.

Ο Fillion καταφέρνει να γίνει κωμικά αντιπαθέστατος στην αρχή (SO. MUCH. CHEESE!) και όσο ο τόνος της ιστορίας με μικρά υπόκωφα βηματάκια στρίβει προς το τραγικό, έτσι κι αυτός αντικαθιστά το cheesy grin με το παγωμένο βλέμμα του ισχυρού που θα σε λιώσει επειδή τον ενόχλησες. H παράδοσή του, του τραγουδιού-μονολόγου στο charity event για τους άστεγους είναι σε σημεία ανατριχιαστική όσο και αστεία, όπως άλλωστε και οι ίδιοι οι στίχοι του κομματιού, που υπογραμμίζουν ιδανικά όλα όσα είναι ο Captain Hammer.

Η ουσία πάντως είναι οτι η ιστορία διέγραψε μια εντυπωσιακή τροχιά από το laugh-out-funny (Το “The hammer's my penis” πρέπει να είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ αστείο ever in the history of all things funny!!) στο Joss-Whedon-WHATHAVEYOUDONE :-o του πνιγηρού φινάλε: Η Penny ελπίζει με την τελευταία της ανάσα οτι θα την σώσει ο ήρωας τον οποίον (αν δεν είχε κάνει την είσοδό του ο Horrible) θα είχε σίγουρα αρχίσει να αμφισβητεί, o Billy κάνει την επιλογή και ολοκληρώνει τη μετάβασή του σε Dr. Horrible έστω κι αν το βλέμμα του στο τελευταίο πλάνο επιβεβαιώνει ότι δεν είναι απόλυτα σίγουρος γι'αυτό.

Αυτό που θα μπορούσε να είναι απλώς ένα ωραίο διάλειμμα με τραγούδια και cheesy κουστούμια (και ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος και με αυτό!) εξελίχθηκε αναπάντεχα σε morality tale με freeze rays, αρχικακούς που είναι άλογα και τραγούδια με στίχους όπως “home is in your chest”! Θα είναι τόσο σωστό αν αυτή η ιστορία ξεκινήσει την επανάσταση στο μέσο, αποδεικνύοντας οτι υπάρχουν κερδοφόρες δίοδοι και έξω από το κύκλωμα εξάρτησης της στουντιακής μηχανής. (Και δεδομένου του fanbase του Whedon, θα την ξεκινήσει.)

Υστερόγραφα:

1. Εκτός του Joss, το σενάριο υπογράφουν ο Jed Whedon και η αρραβωνιστικιά του, Maurissa Tancharoen, και ο Zach Whedon. O Zach έχει ήδη εμπειρία από το χώρο, έχοντας δουλέψει για χρόνια στο πλευρό του David Milch: Στο ενεργητικό του συναντάμε επεισόδια του 'Deadwood' καθώς και το series finale του 'John from Cincinnati'. Από τη νέα σεζόν θα γράφει για το 'Fringe' του JJ Abrams. Οι Jed & Marissa θα είναι staff writers στο 'Dollhouse'. Οι παλιότεροι Whedons θα πρέπει να είναι περήφανοι. (ΟΚ, ο παππούς λίγο δύσκολο να είναι, αλλά θα ήταν.)

2. Nod στα μιούζικαλ επεισόδια της 'Buffy': Οι David Fury (mustard man) και Marti Noxon (parking lady) είναι οι παρουσιαστές των τραγουδιστών ειδήσεων (“Next up: Who's gay!”), ενώ ο Drew Goddard (που έγραψε στα πλαίσια του επεισοδίου 'Selfless' ένα flashback στο 'Once More With Feeling') είναι ο Thomas Jefferson στο μαφιόζικου τύπου τραπέζι των super-villains.

3. Soundtrack; Pretty please; Όταν ο Whedon (οι Whedons;) λέει μιούζικαλ, το εννοεί. Του δίνει και καταλαβαίνει! Ίσως εδώ να μην υπάρχει το προφανές instant hit σαν το 'Rest in Peace', αλλά από την άλλη το έχω δει μόνο δύο φορές το show, οπότε ακόμα δεν έχει δοθεί η ευκαιρία. Στα πλαίσια της ιστορίας λειτουργούν τέλεια τα τραγούδια, γιατί και πάλι ο Whedon αρνείται να γράψει κομμάτι που δεν παίζει ρόλο στην πλοκή ή τους χαρακτήρες, αλλά για να μάθουμε αν σαν αποκομμένη μουσική θα πάρει θέση στην καρδιά μου δίπλα στο OMWF θα πρέπει να το ακούσω κάμποσες φορές χωρίς εικόνα. Χωρίς soundtrack (αν και δε θα αργήσει η κυκλοφορία του) και χωρίς καν τίτλους είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν άμεσα κάποια κομμάτια, αλλά αυτό που μου έρχεται στο μυαλό πρώτο-πρώτο είναι το πρώτο του Act II, όπου και παρατηρείται το πρώτο subtle tone shift προς κάτι σκοτεινότερο. Kαι φυσικά το πρώτο-πρώτο όπου το freeze ray μετατρέπεται σε κάτι γλυκό και αξιαγάπητο ως μεταφορά του πώς νιώθει ο Billy για την Penny.

4. Το DVD θα περιλαμβάνει και το 'Commentary!' δηλαδή ένα commentary που θα είναι musical, και το οποίο οι Whedons γράφουν τώρα. Ελπίζω να μην πεθαίνει κι εκεί κάποιος, γιατί συμπαθώ όλους όσους βοήθησαν να δημιουργηθεί το 'Doctor Horrible'. :-(

5. To θέμα του (των) σίκουελ είναι προφανέστερο του προφανούς, γι'αυτό και δεν το έχω αναφέρει τόση ώρα. Φυσικά θέλουμε, και φυσικά μπορεί να γίνει. (Ειδικά όταν αυτό εδώ θα φέρει πίσω τα λεφτά του και με το πολύ-πολύ-πολύ παραπάνω.) Αν αυτό συμβεί, τότε το 'Sing-Along Blog' δεν ήταν παρά ένα από τα πιο αποτελεσματικά origin stories που έχουμε δει ποτέ για villain, no;