'The X-Files': I Want to Believe

Όπως ανέφερα στα γρήγορα και πριν 2 μέρες, το πολυαναμενόμενο reunion event movie thing των 'X-Files' με απογοήτευσε πάρα πολύ.

Δυστυχώς η αλήθεια αυτής της καρα-επίπεδης χλιαρομεταφυσικής περιπέτειας είναι μία, μοναδική και εξοργιστικά απλοϊκή. Μέσα από μια ιστορία που όχι μόνο δε φτάνει τα επίπεδα των έστω καλούτσικων αυτοτελών επεισοδίων της σειράς, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί απορριπτέο σενάριο ενός crime procedural του σωρού, η αναζήτηση του θεού εξισώνεται λίγο-πολύ με άφιξη σε σημείο κοινής λογικής κάνοντας χαλκομανία οποιαδήποτε έννοια λεπτού storytelling.

Στο Movies for the Masses για ολόκληρο το guest review, μετά το άλμα για περισσότερα, spoiler-y σχόλια.

Παρά την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της σειράς, που κατά τη γνώμη μου ήταν μια παταγώδης αποτυχία, περίμενα αυτή τη νέα ταινία με μεγάλες ελπίδες. Χωρίς τους δεσμούς της συνεχιζόμενης μυθολογίας η οποία έδεσε το 'Fight the Future' κόμπο, το 'I Want to Believe' θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την αρχή, μέση και τέλος που του προσφέρει η stand-alone-ness του και να βρεθεί στα ίδια ύψη με τα πιο καλά από τα αντίστοιχα επεισόδια της σειράς.

Όμως η ιστορία δεν κρύβει κανέναν πειραματισμό, ή γενικά το παραμικρό. Μουρλός Ρώσος σκοτώνει κόσμο για να αντικαθιστά τα καρκινικά μέλη του Φρανκενστάιν-εραστή του; Σοβαρά τώρα; Λίγες μέρες μετά την προβολή δε θυμάμαι τίποτα χαρακτηριστικό για τους κακούς, μόνο οτι ήταν εκεί αμήχανα, εκεί που θα έπρεπε να στέκεται ένας αντίπαλος αξέχαστος αν ο Carter είχε μπορέσει να σκεφτεί έναν.

Όμως σε τόσα χρόνια μέσα είναι αδιανόητο να μην έχουν κατεβάσει οι δύο σημαντικότεροι γραφιάδες του show κάτι καλύτερο από αυτό. Σε κάνει να αναρωτηθείς αν όντως έχουν πει οτιδήποτε θα μπορούσαν ποτέ να πουν με αυτό το concept και αυτούς τους χαρακτήρες. Ειδικά καθώς, ακόμα και θεματικά δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει εξερευνηθεί (με πολύ μεγαλύτερη χάρη) σε κάποιο σημείο στα 9 χρόνια της σειράς.

Γέλασα στο αστειάκι με τον Bush, ύψωσα γροθιά στην εμφάνιση του Skinner, γούσταρα το πόσο casually οι Mulder και Scully είναι επιτέλους ζευγάρι, όμως ακόμα και στα σημεία που η ταινία κάπως κυλάει, δεν φεύγει από πάνω της η αίσθηση του πρόχειρου και του αμήχανου. Σα να κάνει ο Carter ό,τι νιώθει πως πρέπει να κάνει για να μη μπερδέψει περισσότερο ένα κοινό που είχε σταματήσει να παρακολουθεί πολύ πριν το φινάλε της σειράς, ή αν παρακολουθούσε δε θυμάται τι γινόταν πια. Ένα μαζοχιστικό κομμάτι του εαυτού μου εύχεται η ταινία να πάει καλά στα ταμεία για να έχει ο Carter μια ακόμα ευκαιρία να το πετύχει σωστά.

Ως τότε, απολαμβάνω το μοναδικό καλό στοιχείο που αφήνει πίσω της αυτή η ταινία, δηλαδή το σβήσιμο του ντροπιαστικού μη-φινάλε της σειράς. Κάτι είναι κι αυτό, αλλά την επόμενη φορά (αν αυτή υπάρξει) το καλό που θέλω, να υπάρχουν εξωγήινοι. Πολλοί εξωγήινοι.