'Mad Men': Flight 1

Καθώς η αντιπαράθεση του αβέβαιου είναι με το κυνικό φαίνεσθαι κορυφώνεται καμουφλάροντας όλο και πιο αποτελεσματικά το γεφύρωμα δύο ολοκληρωτικά διαφορετικών εποχών, το 'Mad Men' γράφει ένα από τα καλύτερά του επεισόδια. Spoilers μετά το άλμα.


“I work with them,” απαντάει μια κοντρολαρισμένα εξοργισμένη Peggy στην κατηγορία (όπως αυτή το βλέπει) οτι δουλεύει για τους άντρες διαφημιστές του γραφείου. Συνεχίζοντας το μοτίβο της απεικόνισης της πρώην γραμματέα ως ένα σύμβολο του φεμινισμού που δεν ξέρει οτι είναι τέτοιο, ο Matthew Weiner μας αποκαλύπτει με αναπάντεχα αντι-κλιμακτικό τρόπο την απάντηση στο μεγαλύτερο ερώτημα που άφησε η πρεμιέρα της σεζόν: Τι συνέβη με το μωρό;

Έτσι, όσο όλες οι υπόλοιπες συνάδελφοί της μπαίνουν σε αυτή τη δουλειά με στόχο να μπορέσουν να αποκτήσουν οικογένεια, η Peggy ξεφορτώνεται την οικογένεια για να μπορεί να έχει τη δουλειά. Συνειδητά ή μή, αναπαράγει συμπεριφορές που έχει ξεσηκώσει από αυτούς στων οποίων το elite club προσπαθεί να γίνει μέλος: Φιλάει κάποιον σε έναν διάδρομο και τον πετάει, αργεί στη δουλειά περισσότερο κι από τον ίδιο τον Don, και το κυριότερο, κοιτάζει το παιδί της και δεν αναγνωρίζει σε αυτό τίποτα.

Στο τελευταίο πλάνο του επεισοδίου, η Peggy κρατάει το μωρό της (το οποίο τώρα μεγαλώνει η αδερφή της σα δικό της) και στο πρόσωπό της έχει σχηματιστεί μια παγερή αμηχανία, από αυτές που κυριεύουν τον περίγυρο κάθε φορά που αναγκάζεται κάποιος να περάσει ώρα με κάποιο άτομο που ούτε ξέρει πώς, αλλά ούτε και θέλει να συναναστραφεί.


“What does one do?,” αναρωτιέται ένας Pete Campbell παγωμένος, μην έχοντας ιδέα πώς οφείλει να αντιδράσει στα νέα για το θάνατο του πατέρα του. Όπως και η Peggy ασυναίσθητα έχει ως μοντέλο συμπεριφοράς τον Don, έτσι και ο Pete απουσία μιας ουσιαστικής πατρικής φιγούρας (τώρα και κυριολεκτικά, πλέον) στρέφεται σε αυτόν για συμβουλές. Η απόλυτη αδυναμία σχηματισμού της παραμικρής έκφρασης ή συναισθήματος είναι καθηλωτική και μιλάει στην καρδιά του προβλήματος (όπως το βλέπει η σειρά) μιας κοινωνίας που προσπάθησε απεγνωσμένα να αποσχιστεί από τα πρότυπά της αλλά δεν ήξερε τι να κάνει χωρίς αυτά.

Είσοδος Duck. Παίρνει τον Pete από το χέρι και τον οδηγεί με ασφάλεια και σταθερότητα σε έναν κόσμο όπου η ηθική δεν παίζει κανένα ρόλο. Η ασχημάτιστη γενιά πλάθεται σύμφωνα με τις επιταγές του κέρδους στην πλάτη κάθε ίχους αξιοπρέπειας, και οι Pete Campbells το ιδανικό κενό δοχείο για να την οδηγήσει εκεί. Σε αυτό το γενναίο νέο κόσμο, πού θα προσγειωθεί κάποιος σαν τον Don Draper;

Στο παρελθόν τον έχουν κατηγορήσει για έλλειψη ιδανικών όμως η αλήθεια είναι οτι ο Don, σε αυτή τη διαρκή του αναζήτηση του εαυτού του, κατάφερε έστω να βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο με κάποιον σαν τον beatnik φίλο της Midge, κάποιον που θα μπορούσε δηλαδή να τον κατηγορήσει για κάτι τέτοιο. Και τώρα είναι και πάλι αβέβαιος για το αν έχει φτάσει πουθενά.


“You're falling in love with that girl just to show how interesting you are.” Στο απολαυστικότερο κομμάτι ενός ιδιαίτερα πυκνού (για τα δεδομένα του Weiner) επεισοδίου, η Joan και ο Paul βρίσκονται στο ίδιο πλάνο και αυτό που συμβαίνει είναι ηλεκτρισμός. Η μεταξύ τους χημεία δημιουργεί σπίθες καθώς ο διάλογός τους (ταυτόχρονα πνευματώδης και φτηνός!) όσο σύντομος είναι, άλλο τόσο αποτελεί μια ακόμα ακτινογραφία συμπεριφορών της εποχής, μια συλλογή των οποίων είναι το 'Mad Men'.

Ξεχνώντας ενδεχομένως για μια στιγμή το πώς η ίδια ζορίζει την ευτυχία για να συνεχίσει να ζει με τους ίδιους στόχους (μοιάζει πολύ πιο γεμάτη από ζωή όταν δίνει μαθήματα συμπεριφοράς σε κάποια νεαρή τυπογράφο παρά όταν ζει το 'όνειρό' της, δηλαδή την πλούσια σχέση), κάνει τον Kinsey ένα με το πάτωμα, εκμηδενίζοντας την ανοιχτόμυαλη συμπεριφορά του ως μια ακόμα επέκταση της υποκρισίας του. Στο τέλος της καθηλωτικής 7λεπτης σεκάνς του πάρτυ που ανοίγει το επεισόδιο, δεν ξέρεις αν το δίκιο βρίσκεται με τον Paul που κάνει το καλό, ή με τη Joan που τον κατακρίνει επειδή δεν το ρίχνει στο γυαλό. Οι δυο τους σα να έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ακομα.


~Υστερόγραφα.

1. Όπως είχαμε αναφέρει την περασμένη εβδομάδα, ο ηθοποιός που έπαιξε τον πατέρα του Pete Campbell σκοτώθηκε ανάμεσα στις δύο σεζόν. Και ο Matthew Weiner, ως άξιος μαθητής του David Chase, όχι μόνο το είδε σαν εμπόδιο, αλλά έβγαλε από το γεγονός και storytelling χρυσό.

2. Oι ερμηνείες όλων των ηθοποιών που εμπλέχτηκαν στη σκηνή της κηδείας του πατέρα του Pete, ήταν τόσο ενοχρηστρωμένα ξύλινες που για μια στιγμή ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται, όχι απο στεναχώρια για το θάνατο, αλλά για την έλλειψη οπουδήποτε ουσιαστικού συναισθήματος από τα πρόσωπα και τις συμπεριφορές των ανθρώπων του. Στο τέλος της σκηνής ήμουν στα όρια του να σηκωθώ να χειροκροτάω μπροστά στην οθόνη μου.

3. OK, τι ακριβώς ήταν αυτό στο τέλος; O Don πνίγει τον καημό του ψωνίζοντας γυναίκες; 'Η δεν κατάλαβα;

4. Μιλώντας για κάτι που δεν κατάλαβα. Apparently, o Salvatore είναι παντρεμένος...;

5. Σκηνή ανεκτίμητης κωμωδίας! Ο Don να διδάσκει τα παιδιά του πώς να ετοιμάζουν το ποτό του. Ξέρεις οτι η σειρά έχει κερδίσει τη μοναδική της και απόλυτα δική της θέση στην ιστορία, όταν παρακολουθώντας μια σκηνή σκεφτείς "Εντελώς 'Mad Men'..."

6. Σκηνή αποκαρδιωτικού δράματος! Όταν ο εκπρόσωπος της Mohawk άδειασε τον Don λέγοντάς του οτι ουσιαστικά η Sterling-Cooper τους είχε πουλήσει έναν Don Draper που δεν υπάρχει. Ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ακούσει ένας άνθρωπος που όλη του τη ζωή προσπαθεί να καταλάβει ποιος είναι.