First impressions: 'Life on Mars'
Huh. Αυτό ήταν αναπάντεχο. Και το σχολιάζουμε μετά το άλμα.
Eίχα σχεδόν ξεχάσει πώς είναι να εκπλήσσεσαι τόσο ευχάριστα από κάτι. Όχι επειδή το 'Life on Mars' ήταν δα και κανά αριστούργημα, αλλά επειδή ούτε που θυμάμαι την τελευταία φορά που με βρήκα να περιμένω με απόλυτη βεβαιότητα οτι θα παρακολουθήσω ένα ολοκληρωτικό trainwreck και αντ'αυτού να κολλάω στην οθόνη μου για 45 λεπτά απορώντας πώς στα κομμάτια είχα πέσει τόσο εντυπωσιακά έξω στην αρχική μου εκτίμηση.
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά τώρα, γιατί έχουμε στα χέρια μας μια αναπάντεχα καλή πρώτη ώρα, και γι'αυτήν θα μιλήσουμε. Ξεκινώντας από το setting της. Έχει σιχαθεί η ψυχή μου τις σειρές εποχής, και την ευκολία που επιφέρουν στην απεικόνισή αυτής. Προβλέψιμο και προφανές soundtrack, πήξιμο εξυπνακίστικων αστείων, επιφανειακή και εκ του ασφαλούς αντιμετώπιση ηθών, τουλάχιστον μια ετερόχρονη παρουσία (συνήθως κοπέλας ασυνήθιστα δυναμικής).
Τώρα, το 'Life on Mars' δεν απαλάσσεται απόλυτα από όλες τις κατηγορίες, αλλά τα καταφέρνει εντυπωσιακά να μην παραείναι ένοχο. Ας κρατήσουμε λίγο perspective κι ας θυμηθούμε οτι μέχρι και το 'Mad Men' είχε υποπέσει σε κάποια από αυτά τα εγκλήματα κατά την περίοδο προσαρμογής των πρώτων του επεισοδίων. Με βάση αυτό, εκτιμώ απόλυτα το γεγονός οτι το 'Mars' αποφεύγει έντεχνα τις περισσότερες παγίδες που καθιστούν κάθε τέτοιο show ανυπόφορο μέσα στην προφανοσύνη του. (Αν δεν υπάρχει τέτοια λέξη, κατά τα γνωστά, μόλις εφευρέθηκε.)
(Και props για την τέλεια 'επίκαιρη' pop culture αναφορά της κοπέλας που ανέκρινε ο Gene Hunt: "The answer... is blowin' in the wind." Θέλω πολλά τέτοια ακόμα.)
Η ιστορία κυλάει λειτουργικά, με ωραίες ενέσεις που μας θυμίζουν τι παίζει και που χειρίζονται αποτελεσματικά την απορία κοινού και πρωταγωνιστή. Μπορώ να δω άνετα το show να μετατρέπεται γρήγορα σε ένα ακόμα procedural (αλλά στα '70s!) και ειλικρινά αν κρίνω από τον πιλότο, αυτό δεν είναι κάτι που με ενοχλεί. Με βρήκα πολύ πιο γοητευμένο από το σκηνικό και από τους χαρακτήρες εποχής (τους οποίους το show μοιάζει να αγκαλιάζει κι όχι να αντιμετωπίζει ως ένα χρονικό αστείο) παρά από τη συνεχή απορία "Και τώρα τι θα γίνει;" O πιλότος κάνει εξαιρετική δουλειά στο να μην εστιάσει στο arc περισσότερο από τους χαρακτήρες, λάθος που σπάνια αποφεύγουν οι σειρές που βασίζονται σε κάποιο plot gimmick.
Σε αυτό το πλαίσιο, το επίπεδο παραγωγής και το καστ παίζουν τεράστιο ρόλο στο να είναι πετυχημένο ένα τέτοιο εγχείρημα. Και από τη μία βρήκα πειστικό το ζωντάνεμα του προ 3 δεκαετιών Manhattan, από την άλλη αυτό που με κράτησε περισσότερο ήταν το ensemble. O Jason O'Mara μου ήταν παντελώς αδιάφορος πριν τον δω εδώ, και είναι όντως αστείο το οτι το όνομά του εμφανίζεται 4ο σε σειρά στη διαφημιστική καμπάνια, κι ας πρόκειται για τον πρωταγωνιστή. Όμως κουβαλάει τον Sam Tyler με έναν τρόπο που τον κάνει απορημένο αλλά ποτέ χαμένο, και κρατάει απέναντι σε κάποιον σαν τον Harvey Keitel, το οποίο λέει αρκετά.
Ο οποίος Keitel είναι, με λίγα λόγια, θαυμάσιος. Εμφυσεί τον χαρακτήρα του με ένα σωρό χαρακτηριστικά τυπικού 70s βρωμόμπατσου που δεν είμαι καν σίγουρος οτι υπάρχουν στο χαρτί, αλλά βρίσκονται σίγουρα στο ερμηνευτικό ένστικτό του. Η παρουσία του είναι επιβλητική χωρίς πολλά-πολλά εφετζίδικα, και καταφέρνει άμεσα να είναι συμπαθής με έναν πολύ γκρίζο τρόπο. Η πρώτη του συνάντηση με τον Sam, ο τρόπος που διακόπτει την απόπειρα του Sam σε ψυχολογικό profiling, το πώς προσεγγίζει τη γριούλα που τα έχει χαμένα, η δυναμική του παρουσία στην κορύφωση του επεισοδίου... Απλά κλέβει το show δίχως να το κλέβει, αν αυτό βγάζει νόημα. (Ή απλά, κλέβει όσο πρέπει ώστε να μην αποσπά από τον αληθινό πρωταγωνιστή.)
Και μόνο αγάπη για τον Michael Imperioli, από εκεί και πέρα, όπως και για τη Gretchen Mol που παραμένει κουκλάρα. Και ο χαρακτήρας της είναι μεν ενδιαφέρων και εν δυνάμει πολυεπίπεδος, αλλά όχι πατροναριστικά 'δυναμικός' όπως θα ήταν ο token Feisty Woman Part (TM) στις μισές σειρές που διαδραματίζονται σε αυτή την εποχή.
Αν είχα μια ανησυχία βλέποντάς το, ήταν οτι αυτά που συνέβαιναν σχετικά με το κυρίως arc δεν έβγαζαν το παραμικρό νόημα-- ουσιαστικά ο Sam σπρώχτηκε σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου κατάφερε με αυτό που έκανε να αλλάξει το παρόν του σύμπαντος από το οποίο προήλθε; Πώς; Γιατί; Όμως αυτό είναι κάτι που θα απασχολήσει περισσότερο στην πορεία. (Και δεν έχω δει το βρετανικό original show για να έχω κάποιο μέτρο σύγκρισης, ούτε θέλω να ξέρω πώς τελειώνει εκείνο-- σκοπεύω να το δω κάποια στιγμή.)
Kαι ένα μεγάλο κρίμα: βάζει την κουκλάρα Lisa Bonet να επιστρέψει στην τηλεόραση μετά από 16 χρόνια-- για ένα ρόλο που δε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να έχει ζουμί; Ομοίως για την παρουσία του Clarke Peters από το 'Wire'. Πάντα με λυπεί όταν βλέπω τις ηθοποιάρες του 'Wire' σε τριτοτέταρτους ρόλους. :(
Για την ώρα δηλώνω ικανοποιημένος. Το 'Fringe' είναι καλούτσικο στα επίπεδα που το περιμέναμε. Το 'True Blood' είναι άνισο, αλλά κι όταν είναι καλό δεν πρόκειται για έκπληξη-- είναι η πολυαναμενόμενη νέα σειρά του βραβευμένου με Όσκαρ δημιουργού του 'Six Feet Under'! Αν η σεζόν έχει προσφέρει μέχρι τώρα μια αληθινή θετική έκπληξη, είναι το 'Life on Mars': το αναμενόμενο trainwreck που αποδείχτηκε πολύ καλύτερο από όσο έχει δικαίωμα να είναι μια σειρά που απολύει τον δημιουργό της μετά τα γυρίσματα του πιλότου, βλέπει να ξαναγράφεται το σενάριο από τους showrunners του 'October Road' και κάνει 90% re-cast.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Άμα είναι να το πεις «προφανοσύνη», πες το «προφάνεια», κατά το «διαφανές»-«διαφάνεια» :) Και στο ίδιο mood, ας βαφτίσουμε «υποφορά» το “suffering”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω κάτι άλλο χρήσιμο να πω, δεν είδα “Life on Mars”. Γυρνάω στο καβούκι μου.
Thanks για τις προτάσεις! Τώρα, έτσι όπως είσαι εκεί στο καβούκι, δες και το 'Life on Mars'. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντως θα το δω, με έψησες. Έχω και μια αδυναμία στον Keitel...
ΑπάντησηΔιαγραφήi plaka itan oti o pilotos itan gia klamata.....
ΑπάντησηΔιαγραφήkai kataferan na kanoun isos to kalitero neo sirial gia fetos.....
apistefto gelio me to where is my cell....
what do you sell?
poli poli kalo
H meglai erwtisi Tyler einai, pws einai to amerikaniko LoM se sxesi me to original aggliko (2006)?
ΑπάντησηΔιαγραφήGiati to aggliko itan apsogo kai o Philip Glenister exei idi apoktisei cult status san Gene Hunt.
Pantws exeis dikio oti an 3eperaseis tin goofy idea "me xtypise ama3i kai vrethika sto parelthon" to show ta espage (sto aggliko anaferomai panta).
Καλησπερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε διαβαζω πολλους μηνες και τωρα βρηκα ευκαιρια να πεταχτω, μιας και εχω δει κατι που δεν εχεις δει.
Το οριτζιναλ life on mars ειναι επος, μια μικρη ομορφια. Αυτο δε το ειδα και δε ξερω αν θα το δω ποτε, αλλα το πρωτοτυπο πρεπει να το δεις..
Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν δω το original (κάτι που σκοπεύω να κάνω οπωσδήποτε μες στη σεζόν) θα γράψω εντυπώσεις γι'αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό εκεί και μετά, έχει μεν ενδιαφέρον πάντα πώς στέκεται ένα ριμέικ δίπλα στο πρωτότυπο, αλλά δεν είμαι της άποψης οτι χρειάζεται να πολυμοιάζουν κιόλας. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε, πάντως.