The Shield 7x09 'Moving Day'

Καθυστερημένα σχόλια για το 9ο 'Shield' μετά το άλμα.

Μιάμιση μέρα τώρα προσπαθώ να συμμαζέψω δυο σκέψεις και να τις πετάξω πάνω σε μια λευκή οθόνη του blogger, και διαρκώς δεν τα καταφέρνω. Δεν είναι οτι υπάρχει κάτι ιδιαίτερα πολύπλοκο να ειπωθεί για αυτό το επεισόδιο -σχετικά μικρό σε γεγονότα, αλλά πλούσιο σε set-up για την τελική ευθεία- απλώς στην πραγματικότητα με έριξε ψυχολογικά η θέασή του. Περίεργο πώς σε πιάνει καμιά φορά, αλλά μετά την έκρηξη αδρεναλίνης που ήταν το 'Parricide', εδώ αισθάνθηκα την λογική πτώση. Το hangover μετά το μεθύσι.

Ο Vic να αποφασίζει οτι και η Mara πρέπει να δολοφονηθεί, μαζί με το αγέννητο παιδί της. Πως ο δίχρονος Jackson θα τη γλιτώσει γιατί δεν είναι ακόμα μάρτυρας. Ο Shane και η Mara να περνούν το κατώφλι ενός γκρεμισμένου, ενός στοιχειωμένου ονείρου στο τελευταίο ανατριχιαστικό πλάνο του επεισοδίου. Ο Vic να νιώθει λίγο-λίγο τον έλεγχο να του ξεγλιστρά, το βλέμμα συντριβής μετά την άρνηση συνεργασίας από τον φαρμακοποιό ακόμα να με κυνηγά. Η Corrine, η αδύναμη, αναποφάσιστη, θλιβερή Corrine να κάνει σιωπηλά το πιο σημαντικό stand της ζωής της. Η Danni μακριά, στην ασφάλεια της απόστασης από τον Vic. Και ο Vic! O Vic Mackey, το θηρίο, η ασταμάτητη δύναμη της φύσης, να στηρίζεται με τα τεντωμένα χέρια του στον πάγκο της κουζίνας του, και να ξέρεις οτι είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

Wow. Wow. Σκατά. Είναι τις λιγοστές στιγμές που κάθεται λίγο η σκόνη (λίγο όμως, όσο είναι δυνατόν, δεδομένης της στιγμής) που συνειδητοποιείς το απύθμενο της κόλασης στην οποία έχει στείλει ο Ryan τους χαρακτήρες του. Δεν θα το κάνει εύκολο για κανέναν από αυτούς, ε; Ένιωσα πως αυτό το επεισόδιο ήταν όσο κοντά θα έρθει το 'Shield' σε έναν σιωπηλό απολογισμό πριν το καταιγιστικό φινάλε. Η φύση της σειράς δε μοιάζει να πολυεπιτρέπει μεγαλύτερες αποχωρήσεις από το μοτίβο του διαρκούς τρεχαλητού, αλλά πάλι μπορεί να κάνω και λάθος. Η ουσία είναι πως αυτά τα 45 λεπτά σχεδόν με έκαναν να φοβάμαι να δω τι άλλο περιμένει αυτούς τους χαρακτήρες πριν το τέλος.

Δεν ήταν ένα τέλειο επεισόδιο, και σίγουρα όχι ένα εύκολα χωνέψιμο. Αλλά επιμέρους γκρίνιες (όπως το σοκαριστικά ερασιτεχνικό στήσιμο της σκηνής όπου ο Vic απειλεί με όπλο τους Vendrells) σίγουρα μένουν ως μακρινοί αντίλαλοι μπροστά στην άγρια δύναμη του συνόλου.

Και μέσα σε όλα επέστρεψε και το εξαιρετικό story του Dutch με τον Lloyd, τον μελλοντικό serial killer. Ανάθεμα κι αν θα υπήρχε πιο ταιριαστός τρόπος για τον Dutch να κλείσει τη σειρά από κάτι τέτοιο, αλλά φαντάζομαι αυτό θα εξεταστεί ενδελεχώς όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή-- η ιστορία σίγουρα δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Ταυτόχρονα λατρεύω και ό,τι κάνουν με τον Billings, που για μια ακόμα φορά μεταλλάχθηκε σε ένα άλλο πρόσωπο όταν συνέβη κάτι που να αφορά την κόρη του. (Αν και θα ήθελα, ιδανικά, κάτι περισσότερο πάνω σε αυτή τη σχέση. Πόσο να τη δεχόμαστε πια στα τυφλά;) Το "I'm supposed to be Shane Vendrell to whatever Vic Mackey plan you've hatched?" του Dutch μπορεί και να είναι μια από τις ατάκες της σεζόν, εκτίθοντας τον Steve για την ανηθικότητά του, όσο και υπογραμμίζοντας πόσο ειλικρινά καλός άνθρωπος είναι ο Dutch. Έχει ένα κάρο προβλήματα, και συχνότερα από ό,τι όχι καταλήγει να είναι ενοχλητικός αν όχι αντιπαθητικός. Αλλά στην βάση των πραγμάτων, είναι από τους ελάχιστους αυθεντικά καλούς ανθρώπους στο Barn. Μακάρι αυτός και η Claudette να πάρουν το happy end που αξίζουν.

Λοιπόν, συνοψίζουμε. Ο Vic κυνηγάει τον Shane, αλλά η Corrine και ο Ronnie (για τους λόγους του ο καθένας) άρχισαν λίγο-λίγο να αποστασιοποιούν τους εαυτούς τους από αυτόν. Ο Aceveda μπορεί να βγει ο απόλυτος κερδισμένος από την ιστορία με τον Pezuela και να το κάνει χωρίς τη βοήθεια του Vic. Σα να ψιλοβλέπουμε πού πάει αυτό.

Και ο Julien νομίζει ακόμα οτι είναι straight. 4 eps to go.