24: 'Redemption'

Μπορεί ακόμα το '24' να αντιστρέψει τη φορά του; Σχόλια μετά το άλμα για τη δίωρη τηλεταινία-προπομπό της πολύπαθης 7ης σεζόν που ξεκινάει το Γενάρη.

Υπάρχει ένα θέμα για το κατά πόσο ένας ήρωας και μια σειρά τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με τις συγκεκριμένες συνθήκες της εποχής της γέννησής της, μπορεί να συνεχίσει να είναι relevant μετά από 7-8 χρόνια. Το κοινό δεν είναι πλέον διψασμένο για βία-για-τη-βία, και αν μη τι άλλο η εμπειρία του Ιράκ έχει υποχρεώσει ακόμα και το entertainment να συμμαζέψει την heightened reality του.

Δεν οδηγεί κάπου συγκεκριμένα αυτή η σκέψη, αλλά μου γεννήθηκε παρακολουθώντας έναν Jack Bauer διαφορετικό. Πού έξω από τις ανάγκες που επιβάλει η σειρά, έκανε μια στάση για να σώσει τη ψυχή του, περπάτησε για λίγο στα Survivor-eqsue αφρικάνικα τοπία, ανέπτυξε δεσμούς με πιτσιρίκια που ζουν μια καθημερινή κόλαση.

Κατά τη διάρκεια του 'Redemption' ένιωθα πως οι εμβόλιμες σκηνές από την Washington ανήκαν σε μια διαφορετική σειρά, απολίθωμα ενός παρελθόντος. Χωρίς να είμαι σίγουρος για το τι ακριβώς φταίει περισσότερο (το μεγάλο χρονικό κενό, ένας πιο εσωτερικός Jack, η αλλαγή πολιτικού σκηνικού), με πιάνω να σκέφτομαι την έναρξη της 'κανονικής' 7ης σεζόν και να βαριέμαι ήδη στη σκέψη των όσων εδώ ήταν απλές παρενθέσεις, να γίνονται ξανά τα ίδια κουρασμένα Α plots που μετά από 6 χρόνια κούρασαν θεατές και δημιουργούς.

Όλα αυτά δεν τα λέω γιατί ερωτεύτηκα τους διαφορετικούς ρυθμούς αυτής της τηλεταινίας. Τα προβλήματα ήταν εκεί, καθώς κάπου ανάμεσα στις αφρικαγγλικές προφορές και την αστεία απεικόνιση του τύπου από τα Ηνωμένα Έθνη (απροσδιόριστα Ευρωπαίος, πιο δειλός και πιο εξοργιστικός ακόμα κι από τους αληθινούς κυανόκρανους), με έπιασα να εύχομαι για λίγη περισσότερη δράση. Από τη μία δηλαδή χαιρόμουν που κατέβηκε λίγο η ταχύτητα, από την άλλη ευχήθηκα να ανέβαινε ξανά, και την ίδια στιγμή με έπιανα να βαριέμαι και μόνο στην ιδέα μιας ακόμα σεζόν γεμάτης πολιτικές συνομωσίες και βρώμικους πολιτικούς! It's not me, '24', it's you!

Σε συγκεκριμένες παρατηρήσεις, μου άρεσε ο Robert Carlyle, τόσο ως παρουσία, όσο κι ως χαρακτήρας, αλλά και ως έξοδος. Και με κέρδισε η κλιμάκωση της ιστορίας, με την παράδοση του Jack προκειμένου να σωθούν τα πιτσιρίκια, σε μια μικρή δόση συγκίνησης που τόσο σπάνια κάνει η σειρά. Good on them.

Αλλά η καινούρια πρόεδρος μου κάνει εντυπωσιακά αδιάφορη σε πρώτη ματιά (ο Powers Boothe χαραμίστηκε σε μια άθλια σεζόν), ενώ οι πλοκές γενικά πίσω στη Washington δε μου λένε απολύτως τίποτα (σκιώδης επιχειρηματίας με άκρες μέσα στην κυβέρνηση... τι μας λες!) και το μόνο που τις ξεχωρίζει από το πλήθος παρόμοιων ιστοριών είναι οτι ο villain είναι ο Jon Voight.

Επιπλέον, η ιδέα του να δω τον Jack να δικάζεται για τα 'εγκλήματά' του μου κάνει απόλυτα λάθος. Δε μπορείς να επιβάλεις κανόνες πραγματικού κόσμου σε μια ιστορία που λειτουργεί σε διαφορετικό επίπεδο ρεαλισμού, γιατί αν το κάνεις θα καταλήξεις να γράφεις το 'Civil War' του Mark Millar. To μόνο που βλέπω να εξυπηρετεί μια τέτοια κατεύθυνση είναι στον καθησυχασμό των συνειδήσεων μιας χούφτας απολογούμενων σεναριογράφων, για ένα έγκλημα που κακώς τους 'χρεώθηκε' εξαρχής. Ο Jack Bauer δεν είχε καμία δουλειά να κρίνεται πολιτικά με όρους πραγματικού κόσμου, και σε όποια κατεύθυνση κι αν γείρει η πλάστιγγα όταν αρχίσει η 7η σεζόν, σε καλό δύσκολα θα καταλήξει.

Αλλά αυτά θα τα δούμε αναλυτικότερα όταν έρθει η ώρα. Όσο κακή κι αν ήταν η 6η σεζόν, και όσο κι αν πλέον μάθαμε να ζούμε χωρίς τον Jack, δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να μην περιμένω την επιστροφή του πώς και πώς. Ανεξαρτήτως του -εν τέλει μάλλον ψιλο-αδιάφορου- prequel TV-movie, που σαφώς αποτελεί άλμα προς τα πάνω σε σχέση με τη σεζόν 6, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι οτι με έκανε να αναφωνήσω "MR. BAUER, WE MISSED YOU!" Ραντεβού το Γενάρη.