Gossip Girl 2x11 'The Magnificent Archibalds'

Σχόλια μετά το άλμα για το φετινό Thanksgiving επεισόδιο του 'Gossip Girl'.

Mια γκρίνια για να φύγει από τη μέση: γιατί έπρεπε οι βλάκες να πάνε να βάλουν το όνομα του John Shea στους τίτλους αρχής και να χαλάσουν την υπέροχη έκπληξη του φινάλε; Αμάν πια αυτοί οι executives, μια ζωή τα ίδια!...

Πάμε στα επί της ουσίας τώρα, με ένα από τα πιο πυκνά επεισόδια που έχει κάνει η σειρά, και ζουμί για πρακτικά όλο το ensemble, (Tο προηγούμενο επεισόδιο μου άρεσε, αλλά ουσιαστικά αφορούσε μόνο 3-4 χαρακτήρες.) με subplots που έδεναν έντεχνα και συχνά μεταξύ τους. Καλή δουλειά στο σενάριο.

Τα λεφτά όλα πάνε στον Rufus, θα πρέπει να πω, που όπως συνήθως όταν έχει κάτι να κάνει στη σειρά, είναι το καλύτερο πράγμα σε αυτήν. Ο Matthew Settle επικοινωνεί μια αληθινή ζεστασιά προς την κόρη του, κι ακόμα κι όταν τη βλέπει στο χαμηλότερό της σημείο καταφέρνει η οργή του ή η θλίψη του να μην βγαίνουν δίχως μια ειλικρινή πατρική έγνοια. Απόλαυσα σε όλο αυτό το σερί επεισοδίων τη διαρκή μάχη του Rufus με τον εαυτό του για τη λεπτή ισορροπία που απαιτείται για να κοντρολάρει δυο πιτσιρίκια στην ποι επικίνδυνή τους ηλικία. Και ακόμα καλύτερο ήταν το πώς η κόντρα λύθηκε χωρίς η σειρά να πάρει σαφή θέση ανάμεσα στις δύο σαφώς δύσκολες απόψεις των χαρακτήρων. (Ακούς, 'How I Met Your Mother'; Δε χρειάζεται να προσποιείται ένα show οτι έχει βρει το κλειδί για την ευτυχία και να το μοιράζει σαν ευαγγέλιο.)

Φαντάζομαι για τον Nate θα έπρεπε να ήμουν υποχρεωμένος να νοιαστώ, αλλά περισσότερο χάρηκα που είδα τους φίλους του σε δράση προς σωτηρία του, παρά τον ίδιο να αλλάζει τη στάση του πατέρα του. Μπράβο του δηλαδή του παιδιού, αλλά ψιλο-δε με νοιάζει κιόλας. Αντιθέτως, περιμένω με ενδιαφέρον να δω πού σκοπεύουν να το πάνε με τον Bart Bass.

Η σειρά έχει κάνει καλή δουλειά στην απεικόνισή του ως -περίπου- αληθινού ανθρώπου, και τελοσπάντων όχι ως του αρχικακού που μπήκε ανάμεσα στο αγαπημένο ζευγάρι-to-be όλων μας. (ΟΚ, αρκετών από εμάς, τουλάχιστον. Κάποιοι μπορεί να προτιμάτε τους απίστευτα hot και wickedly ενδιαφέροντες και ασταμάτητα μηχανορράφους και φωτογενείς Chuck/Blair. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεστε. Αχέμ.) Η ουσία είναι οτι ο χειρισμός ως τώρα είναι προσεκτικός, και αν πρόκειται να βρουν δικαιολογία για να τον χωρίσει η Lilly, χαίρομαι που είναι για κάτι που δένει με το παρελθόν του και δεν έρχεται εξωτερικά, από το πουθενά, και ελπίζω και η συνέχεια να είναι εξίσου προσεγμένη.

Για Blair δεν έχω πολλά να πω εδώ, δεδομένου οτι το προηγούμενο επεισόδιο (που έχασα την ευκαιρία να το γράψω πάνω στον πανικό του ταξιδιού) εστίασε κυρίως σε αυτήν με απολαυστικό τρόπο, αλλά εδώ λάτρεψα δύο ανθρώπους που είχαν να κάνουν με αυτήν. Πρώτα, τον πατέρα της, που ακόμα και τα λιγοστά δευτερόλεπτα παρουσίας της με έκαναν να αναρωτηθώ γιατί δεν τον κάνουν μόνιμο στη σειρά, και εν συνεχεία τη Dorota! Oh, Dorota! Είναι η πιο underappreciated χαρακτήρας στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή, ή όχι; Εδώ είχε το showcase που της άξιζε, με τα γουρλωμένα της μάτια μετά από κάθε προσβολή της Blair, και με το συνωμοτικό της υφάκι όταν χάλαγε τα κρυφά σχέδια της Eleanor, και με το ιδιοφυές ringtone της για την αφεντικίνα της. (Πάνω που άρχιζα να αναρωτιέμαι πού ξέθαψε το 'I'm A Slave 4U' η Patsavas, συνειδητοποίησα οτι ήταν ringtone και όχι μουσικό ντύσιμο!) Γενική τελειότητα: θέλουμε κι άλλη Dorotta!!

Aυτό που δεν θέλουμε άλλο, είναι ο Aaron και το ατυχές facial hair του. Αχουτομωρέ που δεν διάβασε το φάκελο της Serena. Τόσο ιπποτικό! Φτου του! Σοβαρά τώρα, δε μπορούν να βρουν κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτό τον τύπο; O κηπουρός της Marissa στην 2η σεζόν του 'O.C.' πιο ενδιαφέρων ήταν.

Τέλος: Vaneesa, oh Vanessa! Τι κάνεις εκεί; Μα από πότε ήταν τόσο πια κολλημένη με τον Nate αυτή που θα έκανε κάτι τόσο out of character; Vanessa, μην ψαρώνεις! Η σχέση σας δεν ήταν αληθινή, απλώς μια αφορμή για τους συγγραφείς να δώσουν κάτι στον Nate να κάνει! Oh well, ας δούμε πρώτα πώς θα παίξει αυτό, και το ξανασυζητάμε.