Top-10 ΗΒΟ opening credits

Κάνοντας διάλειμμα από το catching-up 'True Blood' στο οποίο το έχω ρίξει (κι επειδή οι μόνες σκέψεις που μπορώ να συγκροτήσω αυτή τη βδομάδα έρχονται σε παραγράφους των 30 λέξεων), είπα με αφορμή το μίνι-αριστούργημα που ανοίγει το show του Alan Ball, να θυμηθούμε 10 από τα πάντα εξαιρετικά opening credits sequences σειρών του ΗΒΟ. Μετά το άλμα, κοιτάμε πού στέκεται το 'True Blood' σε αυτή τη λίστα.

10. Rome (2005-2007)
Προσωπικά δε μπορώ πάντα να μη χαζεύω τις κινούμενες τοιχογραφίες, σε αυτό το ταξίδι μέσα στα σοκάκια της αρχαίας Ρώμης. Νιώθεις πως μυρίζεις την εποχή.


9. Sex and the City (1998-2004)
Cheesy as fuck, αλλά το αγαπώ όπως και τη σειρά με τα puns της και τα απ'όλα της. Έχει γαμάτο theme song και, δηλαδή σοβαρά τώρα, η Carrie φορώντας μια νεραϊδένια φουστίτσα βλέπει το όνειρό της να λασπώνεται από ένα λεωφορείο που φέρει την πιο γκλαμουράτη και κυνική βερσιόν του εαυτού της. Come. On!


8. Flight of the Conchords (2007-)
Έχει αλατιερίτσες που χορεύουν στο ρυθμό του theme song. Χέστε με!


7. Six Feet Under (2001-2005)
Τέλεια μουσική, τέλειο μοντάζ, ταιριαστή αίσθηση μακάβριου. Μετά τη μέση προλαβαίνει να κάνει μια μικρή κοιλιά (ειρωνικά, όπως ακριβώς και η ίδια η σειρά) αλλά το συγχωρούμε και το αγαπάμε όπως είναι!


6.The Sopranos (1999-2007)
Το New Jersey στην οθόνη σου. Όχι οτι θα περίμενε κανείς τίποτα λιγότερο από τον αρχιτέκτονα της Μαύρης Οθόνης, αλλά είναι κάργα αρχιδάτο να ανοίγεις ένα μαφιόζικο show χωρίς το παραμικρό ίχνος βίας, παρά μόνο με εικόνες από την καθημερινότητα των ανθρώπων που τη δημιουργούν. Και με ένα από τα πλέον ταιριαστά και αναγνωρίσιμα theme songs στην ιστορία.


5. Carnivale (2003-2005)
Μαγεία. Ή, η αίσθηση του Κακού απλωμένη διαμέσου της ανθρώπινης ιστορίας, σε έναν ανατριχιαστικό συνδυασμό ήχου, εικόνας, θέματος και οπτικών εφέ. Better than the show.


4. Deadwood (2004-2006)
O χρυσός, το αλκοόλ, τα λασπωμένα νερά. Τα χρώματα, η μελωδία. Απλά τέλειο.


3. John from Cincinnati (2007)
O Joe Strummer τραγουδά πάνω σε εικόνες που αποδίδουν φόρο τιμής στις surf movies των '60s, σε ένα μοντάζ που αναπάντεχα στα μισά του διαποτίζεται με ερασιτεχνικές εικόνες ενός κόσμου σε αναζήτηση Μεσσία. Sticks and stones. The 1s and the 0s.


2. True Blood (2008-)
Άφωνος. Έγραψα και πιο πάνω "better than the show," αλλά εδώ δεν υπάρχει καν συναγωνισμός! Τι να πιάσεις, την κομματάρα, τις φρικιαστικές εικόνες στις κατάλληλες στιγμές, το βαθύ κόκκινο, την ανατριχιαστική εικόνα της εγκύου στη θάλασσα λίγο μετά την εμφάνιση του τίτλου, ακριβώς εκεί που νομίζεις οτι δεν έχει άλλο; Είναι απλά όση τελειότητα χωράει σε 90''!


1. The Wire (2002-2008)
Κανονικά είναι ψιλο-εκτός συναγωνισμού, ένας 'Citizen Kane' των τίτλων αρχής, με της κάθε σεζόν ένα διαφορετικού ύφους μοντάζ που ανάμεσα στις χαρακτηριστικές εικόνες και τις διαφορετικές διασκευές του ίδιου κομματιού, περικλείει όλη την αίσθηση του εκάστοτε κύκλου, πατώντας ταυτόχρονα πάνω σε προκαθορισμένη δομή, ενιαία και για τα 5 ανοίγματα. Εδώ, το αγαπημένο μου, από την σπαρακτική 4η σεζόν, με το 'Way Down in the Hole' όπως ηχογραφήθηκε για τις ανάγκες της σειράς από πιτσιρίκια της Βαλτιμόρης.


Τώρα, είναι κακό που ξαφνικά έχω αυτή την ακατάσχετη επιθυμία να ξεκινήσω μαραθωνίους σειρών που δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε το λόγο να ξαναπιάσω αυτή τη στιγμή; 'Deadwood', φύγε από το κεφάλι μου, δεν έχω ώρες να σου αφιερώσω τώρα, διάολε!