24: Day Seven

Βρήκα επιτέλους χρόνο να κάτσω να δω σερί την 4πλή πρεμιέρα του '24' και μετά το άλμα ακολουθούν κάποιες σκέψεις.

Πάμε κατευθείαν στο ζουμί: ήταν πολύ-πολύ καλύτερο από ό,τι περίμενα. Όσοι ακολουθούν το μπλογκ θα ξέρουν οτι δεν ήμουν πολύ ζεστός απέναντι στο 'Redemption', και δεν περίμενα και πολλά από αυτή την πρεμιέρα, αλλά μετά από την κάκιστη 6η σεζόν αυτά τα 4 επεισόδια έχουν σχεδόν καταφέρει να με κάνουν να τη συγχωρήσω.

H κύριά μου ένσταση παραμένει ο τρόπος με τον οποίον επιμένουν να εισάγουν την πολιτική μέσα στο heightened reality σύμπαν τους, δημιουργώντας ένα πρόβλημα που κατ'εμέ δεν θα υπήρχε αν απλώς έκαναν ό,τι ξέρουν εδώ και χρόνια να κάνουν. Ειλικρινά, δεν έχω καμία όρεξη να μου κάνει κήρυγμα το '24' για τις ευθύνες που φέρνει η σημερινή πολιτική κατάσταση, ούτε για τις δύσκολες αποφάσεις που ΠΡΕΠΕΙ να πάρουν κάποιοι άνθρωποι αλλά μετά εμείς οι κακοί φλώροι frenchy liberals τολμάμε να τους καταδικάζουμε γι'αυτό, οι αλήτες. Οτιδήποτε αγγίζει αυτή την επιθετική απολογία του Jack (και μαζί της σειράς) με κάνει να στραβώνω ανεξαρτήτως του υπόλοιπου show, οπότε θα κάνω μια χάρη σε όλους και θα το αφήσω εκτός συζήτησης. Είναι κάτι που μου αφαιρεί από την απόλαυση, και το θεωρώ στα όρια του προκλητικού, αλλά δίνω τόπο στην οργή γιατί...

...οι παραγωγοί έχουν στήσει ολόκληρη παράνομη CTU εκτός κυβερνητικού κυκλώματος: Ελαφρά αξύριστος Dark Bill! Αποφασισμένη no-bullshit Chloe! Tony back from the dead! Μαζί με τον Jack Bauer, είναι...*drumroll fill*... The Order of the Phoenix! Εμ, δηλαδή. Τέλοσπάντων, σα να μην έφτανε η επιστροφή του Tony, όταν ο Jack πληκτρολόγησε blue sky και στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε ο Bill, και λίγο μετά η κάμερα έκανε πίσω και φάνηκε η πλάτη της Chloe έπεσαν κυριολεκτικά ζητωκραυγάσματα! The leader! The agent! The analyst! The soul patch! Οι Fantastic Four εναντίον της διεφθαρμένης κυβέρνησης!

ΟΚ, θα μπορούσα να συνεχίσω με θαυμαστικά για μερικές παραγράφους ακόμα αλλά το πιάσαμε. Είμαι λίγο excited για αυτό το set-up. Λίγο. Κι αν συνυπολογίσουμε και το πώς οι 3-4 παράλληλες πλοκές που τρέχουν, οδεύουν προς μια κοινή απειλή, την οποία έχουμε ήδη δει από την τηλεταινία (άρα ξέρουμε οτι υπάρχει κάτι σχεδιασμένο και έχει και τη μορφή του Jon Voight!) η σεζόν μοιάζει να σχηματίζεται πολύ ελκυστικά σε κάτι μοναδικό, σαν φόρμα, για το '24'. Με την αίσθηση κατεύθυνσης που ποτέ δεν είχε, και με το μεγάλο της κακό, και με τα όλα της. Και με το Order of the Phoenix της!

Άλλοι λόγοι για να είμαστε ενθουσιασμένοι: αυτή τη σκηνή απόδρασης από το πάρκινγκ την είδατε; Jack και το χέρι στο γκάζι--> "This is gonna hurt", Tony με πλάτη πάνω στο SUV--> σπασμένα τα τζάμια του, Bill to the rescue... Το τέλος της 3ης ώρας ήταν σα να είχε σκηνοθετηθεί από τον JJ Abrams.

Kαι η επιστροφή του Tony; Very well done. Καταρχάς ασχέτως εκτέλεσης. Διότι ο Tony ποτέ δεν άξιζε να πεθάνει στη σειρά, τελεία, πόσο μάλλον από ένα τσίμπημα. Και διότι η επιστροφή του ναι μεν έκρυβε το προφανές 'twist' οτι δουλεύει undercover, αλλά με το extra twist οτι μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν όντως στο πλευρό του Μύθου. Πάρτε τα! Και μιας και είμαστε επί του θέματος, hello Peter Wengfield, μπορούμε να σε βλέπουμε συχνότερα στους δέκτες μας; Μπορεί να είναι και απόλυτα προσωπικό thing γιατί όταν ήμουν μικρός έβλεπα 'Highlinder' σα να μην υπάρχει αύριο και ήθελα να γίνω ο Μύθος και-- ΟΚ, too much information. Αλλά το πιάσατε.

ANYway, η επιστροφή του Soul Patch έσκισε, και σίγουρα η φοβερή σώμα με σώμα μάχη του με τον Jack στο τέλος της 2ης ώρας δε μας χάλασε κιόλας. Είδατε πώς ο Jack προσγειώθηκε πάνω του; Δεν νιώσατε σχεδόν τον ιδρώτα να κυλάει έξω από την οθόνη πάνω μας; Δείτε ξανά αυτό το screencap!

Η υπόλοιπη πρεμιέρα είχε τα άλλα καλά της, είχε και τα αναμενόμενα αρνητικά της, αλλά σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένος από αυτό που είδα. Καλοί νέοι χαρακτήρες, γερή αίσθηση κατεύθυνσης, σωστή -απειλούμενη- χρήση ενός στυλό Bic, φανταστικό set-up, γαμάτες σκηνές δράσης. Αν η σειρά σταματήσει να καρφώνει τον εαυτό της στο πόδι με αυτή την εμμονή της για real-life απενοχοποίηση ενός πράγματος που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό κόσμο, θα μιλάμε για εν δυνάμει κλασική σεζόν. Σε κάθε περίπτωση, είμαι και πάλι χαρούμενος που έχουμε κοντά μας το '24', και αυτό είναι πολύ περισσότερο από αυτό που θα έλεγα την ίδια ώρα χθες.