Top Ten Films, 2008

Ως λιστόβιος μου είχε κακοφανεί πολύ που πέρσι ξεπέταξα σε ένα ποστ ό,τι λίστα είχα (τραγούδια, άλμπουμς, ταινίες) χωρίς το παραμικρό σχόλιο, οπότε φέτος είπα έστω ένα ποστάκι για τις ταινίες να το κάνω ειδικά αφού για τα άλμπουμς στήθηκε ολόκληρο μπλογκ. Με την βοήθεια του t-drom στα γραφικά (καθώς οι δικές μου ικανότητες εξαντλούνται στο MS Paint) ακολουθεί μετά το άλμα η αγαπημένη μου δεκάδα ταινιών του 2008 χωρίς περιορισμούς για το αν κάτι βγήκε στην Ελλάδα ή σε τι μορφή.

~

του Barry Jenkins
Δυο hot young people περπατάνε, μιλάνε, κοιτάζονται, αγγίζονται, προβληματίζονται, ανακαλύπτουν τον εαυτό τους μαζί με τις γωνίες της πόλης γύρω τους και-τα-λοιπά: Είναι σοβαρά ό,τι ομορφότερο είδα φέτος. () Αν το DIY σινεμά είχε ποτέ του λόγο ύπαρξης, ήταν για να γυριστεί αυτή η ταινία. To Φλεβάρη επιτέλους σε διανομή στις ΗΠΑ. (site)

~

του Wes Anderson

-I don't wanna lose you as my friend.
-I promise, I will never be your friend.
-If we fuck I'm gonna feel like shit tomorrow.
-That's okay with me.
-I love you. I never hurt you on purpose.
-I don't care.

~

του Paul Thomas Anderson
Ρόλος καριέρας για τον Daniel Day Lewis, ταινία ζωής για τον PTA, που με αυτό τον δικό του 'Citizen Kane' καταγράφει την αρρωστημένη πορεία αλληλοεξάρτησης εκκλησίας και καπιταλισμού διαμέσου του 20ού αιώνα, αποδομώντας μεθοδικά το σύμπαν που μεγαλειωδώς έχει πρώτα χτίσει κατά τα εναρκτήρια 20 -βουβά- λεπτά του έπους του, όπου μόνοι ήχοι είναι οι καθηλωτικές ηλεκτρονικές συνθέσεις του Jonny Greenwood.

~

των Joel & Ethan Coen
Στη νιχιλιστική ανάγνωση ενός κόσμου που ό,τι του λείπει σε μοίρα το ισοφαρίζει σε ανθρώπινη βλακεία, το σύμπαν είτε αντιδρά πνίγοντας τον εαυτό του στο σκοτάδι (της ψυχής του Chigurh, του βυθισμένου δυτικού πολιτισμού), είτε διασκεδάζοντας τον εαυτό του κοιτώντας στον καθρέφτη (τις μουτσούνες του Pfarrer, του νοητικά νεκρωμένου δυτικού πολιτισμού). Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος ή, με τα λόγια του J.K. Simmons, "Report back to me when it makes sense."

~

του Lorent Cantet
Προσπαθώντας να αλάξεις τον κόσμο, έναν μαθητή τη φορά. Και έντρομος να διαπιστώνεις οτι όχι μόνο κανείς δεν πρόκειται να σου φωνάξει Oh Captain, My Captain με δάκρυα στα μάτια, αλλά οι διερευνητικές ματιές απορίας που στέλνεις στην απέναντι όχθη σου επιστρέφονται, συχνότερα απ'ό,τι το αντίθετο, αυτούσιες.

~

του Paolo Sorrentino
H πολιτική βιογραφία ως σαρκαστική ποπ όπερα και το overload πληροφορίας ως σάτιρα ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος, αν όχι πολιτισμού. Αναπάντεχα λατρεμένο, και με τον Toni Servillo σε ερμηνειάρα από τις λίγες.

~

του Andrew Stanton
Θα είναι άδικο να φλυαρήσουμε για μια ταινία ποίηση που τα λέει όλα δίχως λόγια.

~

του Woody Allen
Eξάλλου υπάρχει ο Woody για να κάνει όλο το μπλα-μπλα σε αυτή την πνευματώδη μελέτη του είναι και του φαίνεσθαι. Που με αφετηρία το "η ζωή είναι μικρή (και ανούσια!)", κρύβει πίσω από το περιτύλιγμα της σέξι κωμωδίας (και της Βαρκελονέζικης καρτ-ποστάλ) μια ματιά πίσω από τους αυτοπροσδιορισμούς και πέρα από την αδυναμία αλλαγής του ανθρώπου. Βασικά, ο ιδανικός συνδυασμός οξυδέρκειας και απλής, καλής διασκέδασης: o #1 λόγος για να πάει κανείς σινεμά.

~

του David Fincher
O Fincher πήρε στα χέρια του κάτι που προοριζόταν για 'Forrest Gump' των '00s και το έκανε αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντός του, ένα μεγαλειώδες love story για τη φθορά, την αγάπη, το θάνατο. Και, σε μια πρωτιά για ταινία του αγαπημένου μου σκηνοθέτη, βγήκα από το σινεμά κλαίγοντας. Ακόμα σκέφτομαι τα τελευταία λεπτά και ανατριχιάζω...

~

του Tomas Alfredson
Eίναι πια πολύ σπάνιο μια ιστορία με βαμπίρ να έρχεται και να προσθέτει κάτι νέο στη Βίβλο, αλλά μια φορά τη δεκαετία συμβαίνει κι αυτό. Εδώ είναι οι ρυθμοί, η αριστοτεχνικά απλωμένη πλοκή, οι στοιχειωτικές ερμηνείες, και ένα τρυφερό όσο και creepy coming-of-age στόρι που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί, που κάνουν αυτό το σουηδικό αριστούργημα όχι μόνο ταινία που καρφώνεται εκεί και δε λέει να ξεκολλήσει από πάνω σου (την είδα πριν 8 μήνες και είναι σα να ήταν χθες), και όχι μόνο πρωταθλητή του word-of-mouth με εξασφαλισμένη υστεροφημία. Αλλά πάνω απ'όλα, το 'Låt den rätte komma in' είναι πολύ απλά κάτι καινούριο. Άντε με το καλό να βγει και σε καμιά αίθουσα για να το θαυμάσουμε και στη μεγάλη οθόνη...