Lost 5x05 This Place is Death

Αρμπγκλρφ

Νομίζω οτι με καναδυό τέτοια ακόμα θα ματώσει και η δικιά μας μύτη.

Από την πρώτη σκηνή μπορούσες να καταλάβεις οτι αυτό δεν είναι το 'Lost' του μπαμπά σου: από τις σπάνιες περιπτώσεις επεισοδίου της σειράς που μπορώ να θυμηθώ να πιάνει από το ακριβές σημείο που τελείωσε το προηγούμενο. Γιατί τώρα που τρέχουμε προς ένα διαφαινόμενα συναρπαστικό φινάλε, οι Cuse/Lindelof βάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς όλα τα κομμάτια στη θέση τους και αν όλα τα υπόλοιπα επεισόδια είναι πουθενά κοντά σε αυτό σε ρυθμό και ένταση, τότε σταματήστε να κατέβω ή απλά στείλτε τα μου όλα μαζί όταν τελειώσει. Ούτε που θυμάμαι από πότε ήθελα τόσο πολύ να έχω τόσο άμεσα το επόμενο επεισόδιο στη διάθεσή μου!

Βασικά εδώ έγιναν όλα τα πράγματα που φοβόμουν πως θα μας έπαιρνε όλη τη σεζόν να συμβούν, αλλά λογιάριαζα χωρίς το end date. Όταν η Kate και ο Sayid αποχώρησαν πρακτικά με γαμωσταυρίδια το έριξα στη γκρίνια για το πώς είναι απλά ένας τρόπος για να φαγωθούν 5-6 ακόμα επεισόδια, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη όχι μόνο οι εναπομείναντες βρήκαν την Eloise, αλλά:
a) Αυτή είναι έτοιμη να τους στείλει πίσω,
b) Συνάντησαν και τον Desmond ο οποίος έφτασε εκεί με συνοπτικές διαδικασίες και
c) Επιβεβαιώθηκε η σχέση της με τον Daniel.

Και από την άλλη πλευρά της πλοκής, ο Locke και η nosebleed κουστωδία του όχι μόνο βρήκαν τον τροχό που είχε ξεχαρβαλώσει ο Ben, αλλά:
a) Τον γύρισε,
b) Συνάντησε πάλι τον Jacob/Christian/UnstuckLocke/Island (διαλέγετε και παίρνετε),
c) Έμαθε περισσότερα για το ρόλο του και
d) Είχαμε την σκατοκούλ σκηνή με τον Sawyer να τραβάει με όλη του τη δύναμη το σκοινί που πλέον είχε χτιστεί μες στο έδαφος, σε αυτό που επιλέγω να θεωρώ ένα αυτοαναφορικά ελαφροειρωνικό κλείσιμο του ματιού των σεναριογράφων πος τους εαυτούς τους και τον όλο "Μεταφέρεται ό,τι αγγίζεται" κανόνα. (Παθητικές είναι όλα μέσα στα εισαγωγικά, απλά το λέω. :p)

Right, τι άλλο;


Jin! Φανταστικό εναρκτήριο δεκάλεπτο, όχι μαλακίες! Όχι μόνο κλείσαμε κάποιες τρύπες σχετικά με το ιστορικό των γάλλων και της Rousseau, αλλά μάθαμε και καινούρια πράγματα. Όπως τι είναι η αρρώστια, που αντίθετα με ό,τι πιστεύαμε δεν είναι κάποια παραλλαγή του ξεκολλήματος από το χρόνο, αλλά κάποιο είδος πλύσης εγκεφάλου από το Τέρας (σαν τα χιόνια!) το οποίο, επίσης μαθαίνουμε, έχει ως αποκλειστικό σκοπό τη φύλαξη του ναού. Ο οποίος είναι εκεί επειδή...; Εντάξει, μην τα μάθουμε κι όλα με τη μία.

Κρατάμε ακόμα την υπέροχη σκηνή επανένωσης του Sawyer με τον Jin, το "He's Korean, I'm from Encino" του Miles, και την όλη αίσθηση πανικού και θανάτου που μετέδιδαν όλες αυτές οι απανωτές σκηνές μεταφοράς. Μου σφίχτηκε λίγο το στομάχι κάποια στιγμή ομολογώ.

Άρα τι κρατάμε τώρα; Ο Locke κατάφερε να φύγει από το νησί, αλλά τι ακριβώς κατάφερε και πώς; Από το γεγονός πως έχουμε ακόμα χρονικές λούπες να κλείσουμε, υποθέτω πως τα χρονοχοροπηδήματα δεν έχουν πουθενά να πάνε για την ώρα, άρα παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό σχετικά με το πώς η μαμά Faraday θα στείλει τους όσους μάζεψε ο Ben πίσω στο νησί. Μες στους οποίους βρίσκεται από σπόντα και ο Desmond.

Και ωραία, πάνε πίσω, πες. Έχει καταλάβει κανείς τελικά το γιατί; Επειδή το λέει ο Ben, κι επειδή το είπε ο Jacob στον ευκολόπιστο Locke. Γιατί είναι τελικά τόσο σημαντικό να επιστρέψουν αυτοί οι 6 πίσω; Εκείνους που έμειναν πίσω πάνε να σώσουν ή το ίδιο το νησί; Σε αυτό το σημείο ακόμα κι αν επρόκειτο απλώς για θυσίες στο όνομα του θεού του νησιού (δηλαδή του Jacob) στο χώρο λατρείας του (δηλαδή το ναό), τον οποίο υπηρετεί τόσο το Τέρας όσο και ο Ben, δε θα εκπλαγώ καθόλου.

Σε αυτό το σημείο, πριν κλείσω, θα έπρεπε φαντάζομαι να πω κάτι για την Charlotte (R.I.P., και χαιρετίσματα στη Nikki και τον Paolo!) αλλά προφανώς δε με ένοιαξε καθόλου η μοίρα της, ενώ αντιθέτως με ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο τα όποια οικογενειακά της. Ποια είανι η μητέρα της, τι έκανε στο νησί, αν ο Ben είναι ο πατέρας της, πότε θα τη συναντήσει ο Dan κτλ. Και κυρίως, γιατί να της πει να μην πάει ποτέ ξανά στο νησί, από τη στιγμή που ξέρει πως τίποτα που έχει συμβεί (δηλαδή τα πάντα) δε μπορεί να ξε-συμβεί, εκτός κι αν το ξε-γράψει ο Desmond.

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα μπορεί να κινείται με αυτούς τους φρενήρεις ρυθμούς η σειρά, αλλά είμαι ευγνώμων, προσωπικά. Δεν ξέρω κατά πόσο βέβαια υπάρχει πια χώρος για κάποια εξαιρετική δραματική ώρα σαν το 'Walkabout' ή το 'The Constant', αλλά ακόμα κι αν η σειρά δε μας δώσει άλλα τέτοια σπουδαία επεισόδια κι απλώς τρέχει προς το φινάλε με αυτο τον συναρπαστικό τρόπο, συμβιβάζομαι. Το περιμέναμε εδώ και 4 χρόνια αυτό το κρεσέντο και τώρα επιτέλους είναι εδώ.

.