a bunch of stuff

Δηλαδή κατά σειρά Grey's Anatomy, Skins, Survivor και Terminator.

~-~

Grey's Anatomy 5x17 'I Will Follow You Into the Dark': Δε χρειάζεται να το πολυλογήσουμε το ζήτημα. Εκείνη η τελική ακολουθία σκηνών με την Izzie να φιλάει τον Alex αφού αυτός έχει μόλις σώσει μια ζωή, την Cristina να μην απομακρύνεται από τον Owen, και τέλος την Izzie να πηγαίνει την Cristina στο σημείο όπου ο Owen την είχε πάει πριν κάμποσα επεισόδια (τέλειο pay-off) για να της πει τα άσχημα νέα, μου έκλεψε όχι απλά ένα, αλλά κάμποσα δάκρυα. Ένα μικρό ποταμάκι κύλησε. Το έχουμε πει πολλές φορές πια, αλλά όσες μαλακίες κάνει η σειρά που σε κάνουν να θες να τραβήξεις όλες σου τις τρίχες και να τις φας, απλά ξέρεις οτι θα τις ακολουθήσει όλες με κάποιο pay-off σαν αυτό και θα μετανιώνεις που σκέφτηκες ποτέ να την παρατήσεις. Μόνο μη κάνουν τελικά να εύχομαι να ζήσει η Izzie...

Όσο για νωρίτερα στο επεισόδιο, συνήθως βαριέμαι αφάνταστα αυτά τα arcs χαρακτήρων που τους τρώει το σκοτάδι τους αλλά 5 χρόνια μέσα στη σειρά η Rhimes έχει κερδίσει το δικαίωμα να το επιχειρήσει με τον Derek. Και όχι μόνο η αμφισβήτηση του εαυτού του ήρθε ως αποτέλεσμα μιας σειράς εξαιρετικών επεισοδίων, και όχι μόνο έχει δραματικό βάρος, αλλά ο τρόπος που έχει χειριστεί το show τους περιφερειακούς του χαρακτήρες (ως προς αυτόν) τελευταία είναι πολύ ενδιαφέρων και έχω αληθινή περιέργεια για το τι θα συμβεί παρακάτω. Πώς θα το αντιμετωπίσει ο Chief, πώς θα ξεπεράσει η Meredith ένα δράμα που δεν έχει αυτή στο κέντρο της για αλλαγή, πώς θα παίξει ρόλο σε αυτό ο Mark, δεδομένου κιόλας οτι υπήρξε και η αφορμή για το ξέσπασμα του Derek. Αλλά και οτι τα interacions των δυο τους ήταν πάντα το μόνο στάνταρ ποιότητας του show.

~-~

Skins 3x08 'Effy': Ε και φυσικά η οπτική της Effy σε αυτό το σημείο θα προσέγγιζε αυτήν ενός νεανικού slasher movie. Απόλυτα ταιριαστό ένα homage σε αυτό το σημείο, πλήρες με το φορτηγό-καταδιώκτη, τους creepy hillbillies, τον ενοχλητικό χαρακτήρα που λέει αλήθειες που πονάνε, την παρέα όμορφων νεαρών που διατηρούν μυστικά μεταξύ τους, ακόμα και την ηρωίδα που καταλήγει σε δυστυχές ατύχημα και το ηθικό δίλημμα που προκύπτει.

Μετά από μια σειρά ικανοποιητικών επεισοδίων που όλα όμως έκλειναν με μια ελαφρώς πιο ευχάριστη από όσο θα ήθελα νότα (σκατόψυχος!), εδώ ήρθε το απαραίτητο γκρίζο καθώς πλησιάζουμε το τέλος της σεζόν. Τις περασμένες δύο σεζόν τα επεισόδια της Effy έχουν φέρει μαζί τους υπέροχες συναισθηματικές ανατάσεις, ανάσες απαραίτητες για τους κεντρικούς χαρακτήρες που πνίγονταν στα δράματά τους. Τώρα, ως κέντρο της σειράς, η Effy κουβαλάει πάνω της όλο το αίσθημα μη-εκπλήρωσης που αισθάνονται οι 16άρηδες και η φορτισμένη heightened reality τους. Και παραμένει συναρπαστική όσο πάντοτε.

~-~

Survivor: Δεν έχω γράψει πολύ για αυτή τη σεζόν, αλλά η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια από τις απολαυστικές που έχω παρακολουθήσει. Απλώς ακόμα τώρα γνωρίζουμε σιγά-σιγά τους βασικούς παίχτες, ενώ μεγάλες στρατηγικές δεν έχουν εκπληρωθεί για την ώρα. Καθώς βέβαια αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά αυτή η κρυφή συμμαχία των 4 (οι Exile Four, στο εξής) τα πράγματα γίνονται πιο ενδιαφέροντα. Αυτό που ως τώρα ήταν απλά ξεσκαρτάρισμα κι από τις δύο πλευρές του -ισορροπημένου- παιχνιδιού τώρα εξελίσσεται σε nail-biter για το αν το φιλόδοξο σχέδιο θα μπορέσει να οδηγήσει κάπου.

Η μαντεψιά μου είναι πως λογικά ναι, αλλιώς γιατί θα έριχναν τόσο έντονο focus πάνω του οι παραγωγοί; Από την άλλη, μπορεί απλά να μην είχαν με τι άλλο να γεμίσουν αυτά τα πρώτα επεισόδια. Πόσο μακριά να σε πάει δηλαδή μόνος του ο Coach (που είναι τόσο φρικτός που από την πολλή μου αγάπη-να-τον-μισώ έχω φτάσει πια απλώς να τον μισώ) και ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ SIERRA; Um, ξεχάστε το, μπορούμε να έχουμε ένα ολόκληρο επεισόδιο αφιερωμένο στα πόδια της Sierra; Πολύ το προτιμώ από το επερχόμενο για τη διεύθυνση ορχήστρας από τον Coach (huh;) το οποίο με φέρνει και στο λόγο που ξενέρωσα. Οτι δηλαδή πάνω που η σεζόν αρχίζει να παίρνει μπροστά, έχουμε τώρα μια βδομάδα κενό και μετά το κλασικό βαρετό επεισόδιο με τις κομμένες σκηνές. Κοινώς, τα ξαναλέμε σε τρεις βδομάδες. Boo.

~-~

Terminator: Όχι για συγκεκριμένο επεισόδιο αυτό, αλλά γενικά για την εξέλιξη της σειράς, η οποία παραμένει μια ψιλομοναδική περίπτωση στο genre. Ακόμα και στα επεισόδια όπου 'γίνονται πράγματα' δεν το έχει σε τίποτα να αφεθεί σε ένα νηφάλιο υπαρξιακό 20λεπτο με την Cameron να προσεγγίζει το οτιδήποτε στο περιβάλλον της με την αποδοχή πως 'έχει 49% πιθανότητα να το σκοτώσει'. Συνεχίζει να με μαγεύει αυτό στη σειρά, όπως και το οτι ακόμα κι όταν μπαίνει στη λογική εξέλιξης της πλοκής, δεν προδίδει το ύφος της περνώντας σε αταίριαστα ξεσπάσματα μπουκώματος πλοκής. (Αυτό ήταν πρόκα για αλλού. Subtle. :p)

Από εκεί και μετά μιλώντας συγκεκριμένα, το σχέδιο της Jesse δείχνει ενδιαφέρον τελικά, και μαζεύει αρκετά όλο αυτό που παρακολουθούμε ολόκληρη τη σεζόν, και επίσης είχε ως αποτέλεσμα και το ξεπάστρεμα της Riley που την βαριόμουν, οπότε yay. Αλλά την έχω ακόμα την απορία ΓΙΑΤΙ τόσο μεγάλη δηλαδή καούρα να μην καταλήξει ο John με την Cameron, και ελπίζω να εξηγηθεί πειστικά η οπτική της. Γιατί αλλιώς παραείναι cardboard villain για τα γούστα μου. Α, και η Shirley Manson; Το καλό που τους θέλω μην κοπεί η σειρά και δε μας έχουν εξηγήσει τι προσπαθεί να κάνει, ε;

.